Zij vertelt | Patricia’s dochter werd prematuur geboren na 29 weken zwangerschap.

In de rubriek Zij vertelt laat ik elke week moeders aan het woord met een bijzonder verhaal rond zwangerschap of geboorte. Deze week geef ik het woord aan Patricia, haar dochter Saar werd prematuur geboren na een zwangerschap van slechts 29.4 weken.

Zij vertelt.

 Patricia’s dochter werd prematuur geboren na 29 weken zwangerschap.

Op dag dat ons zoontje 1 werd, kwamen we erachter dat ik zwanger was. De zwangerschap verliep prima. Ik had weinig klachten en was van plan tot 4 weken voor de uitgerekende datum door te werken.Bij de 20-weken echo zag alles er goed uit, alleen lag mijn placenta erg laag. Met 32 weken zou ik nog een keer moeten komen om te kijken of mijn placenta omhoog getrokken zou zijn. Dit gebeurt meestal nog naarmate de baarmoeder groeit.

Dan na een lange dag rapportgesprekken op school, krijg ik last van harde buiken. Een paar dagen er na voel ik dat ik bloed verlies. Meteen de verloskundige gebeld. Die was er binnen een kwartier en stuurde me door naar het ziekenhuis.

Slecht nieuws.

In het ziekenhuis werd ik aan de ctg (hartfilmpje) gelegd, die zag er prima uit. Daarna een uit- en inwendige echo. Slecht nieuws. Mijn placenta lag helemaal over de baarmoedermond heen. Hij was dus niet bijgetrokken en ik zou met een keizersnede moeten bevallen. Een flinke domper, net als de bedrust die ik opgelegd kreeg.

Die nacht werd ik ter observatie in het ziekenhuis gehouden. Dat was maar goed ook, want ik kreeg een enorme bloeding. Er werd er weer een ctg gedaan en daarop was te zien dat ik lichte weeën had. Een infuus met weeënremmers werd aangesloten en ik kreeg longrijpingsprikken voor het geval onze dochter al zou komen. Ook werd ik naar Rotterdam overgebracht, omdat ze daar de eerste opvang onder de 32 weken doen.

Daarna werd alles rustig, de weeënremmers deden hun werk en ik wilde graag de arts spreken, om te weten wanneer ik naar huis mocht. Om 16.00 was hij er. Als ik 24 uur geen helderrood bloedverlies zou hebben, mocht ik naar huis. Aangezien ik dat al niet meer had, zou dat waarschijnlijk de volgende dag zijn. Ik was super blij, want ik wilde naar huis, naar mijn zoontje. Ondertussen werd er nog een ctg gemaakt.

‘Ik werd in een operatieschort gehesen en naar de operatiekamer gebracht.’

Om 16.15 stond de arts, samen met de gynaecoloog, plotseling voor mijn neus. Ze vonden de hartslag van onze dochter te rustig en het herstelde niet snel genoeg, dus ze wilden haar gaan halen. Dit kwam zo vreselijk onverwacht en het enige wat ik kon doen was heel hard huilen. Mijn vriend was net weg, dus die moest ik bellen om terug te komen. Gelukkig stond hij nog in de parkeergarage.

En toen ging alles in sneltreinvaart. Ik werd in een operatieschort gehesen en naar de operatiekamer gebracht. Daar stonden een hoop mensen klaar. Ik kreeg een ruggenprik en daarna begonnen ze. Mijn vriend werd net op tijd naar binnen geduwd.

Om 16.55 werd onze Saar geboren met 29+4. Ze lieten haar even snel zien en ik hoorde haar huilen, dat was een opluchting. Ze werd gelijk meegenomen en mijn vriend ging met haar mee.

Daar lag ik dan op de operatietafel. Er ging zoveel door me heen. Ik dacht na over hele praktische zaken, zoals het geboortekaartje die niet af was en of we dat nu wel gingen versturen. Ik durfde niet aan haar te denken, bang voor hoe ze er aan toe zou zijn. Gelukkig is haar situatie vrij snel stabiel. Een paar uur later mag ik naar haar toe.

Wat is ze ontzettend klein en kwetsbaar. En wat ligt ze aan veel snoertjes en slangetjes. Ik schrik van alle apparatuur om haar heen en het feit dat een monitor vertelt hoe het met haar gaat. Maar het ergste is dat ik haar niet mag vasthouden, mijn hart breekt.

Een periode van ontzettend veel zorgen en onzekerheid breekt aan.  Het is een achtbaan waar we niet uit kunnen stappen. Maar ze is sterk en knokt zich er doorheen. Ze mag na een paar dagen naar Delft worden overgebracht. Elke dag rijden we op en neer naar het ziekenhuis om met haar te buidelen. Hier genieten we ontzettend van.

Het wordt met de dag moeilijker om de zorg voor haar aan anderen over te laten en weg te gaan. Ik vraag me steeds af of ze wel weet dat ik haar moeder ben. Gelukkig mogen wij haar steeds meer verzorgen en worden we steeds iets minder afhankelijk van de verpleegsters.Ze maakt kleine stapjes vooruit, het infuus gaat eruit en de hoeveelheid zuurstof die ze krijgt wordt afgebouwd en mag er na 7 weken uit.

Maar steeds als het heel goed gaat, komt er weer een tegenslag. Ik kon hier heel slecht mee omgaan, het einde van de tunnel leek voor mij geheel verdwenen. Het gaat weer langer duren voor ze naar huis mag.

Maar er zijn ook hoogtepunten. Een hoogtepunt is het leren drinken. Ze heeft steeds alle borstvoeding via de sonde gekregen, eindelijk mag ik haar proberen aan te leggen. Het moment dat ze voor de eerste keer dronk was zo ontzettend waardevol. Het versterkte de band die nog zo moet groeien.

9 weken lang staat ons leven in het teken van de ziekenhuisbezoeken. Ik ben er elke ochtend en mijn vriend elke avond na zijn werk. We zien elkaar amper, leven langs elkaar heen. Ons zoontje van inmiddels anderhalf is helemaal van de leg. Hij is aanhankelijk en doet heel dramatisch als hij boos is. Hij weet dat er wat is, maar snapt er niets van. We verlangen zo naar rust in de tent en willen eindelijk met z’n vieren thuis zijn.

Na een bloedtransfusie, waar ze een energieboost van heeft gekregen, mag de sonde er uit. Ze drinkt alles zelf. Wel uit flesjes, de borst was te vermoeiend voor haar. En dan de laatste stap, de monitor. Eindelijk mag de monitor uit. De dipjes, waarbij ze even vergeet te ademen, zijn zo goed als verdwenen. Alleen tijdens de fles af en toe, maar dan zijn we er altijd bij. Na zo gewend te zijn aan de cijfers op het scherm en de alarmen die afgaan als er iets is, is het doodeng als de monitor uitgaat . Maar we hebben er vertrouwen in.

Eindelijk naar huis.

Dan komt de dag dat ze, na 9 lange weken, naar huis mag. Dolgelukkig gaan we naar huis. Het genieten kan beginnen.

Dat dachten we tenminste. Na een dag thuis, gaat het drinken slecht. Ze slaapt veel en drinkt weinig. Zwaar gefrustreerd bellen we het ziekenhuis. We moeten naar SEH en daar wordt besloten dat ze weer een sonde krijgt en een nachtje moet blijven.

Stiekem een beetje opgelucht, omdat we nu iets achter de hand hebben als het drinken niet lukt, komen we weer thuis. Maar ze wordt erg snotterig, slaapt bijna niet, is nog moeier en drinkt helemaal niet meer zelf. Ons gevoel zegt dat de sonde eruit moet en dat doen we dan ook. En dat is waar we nu zijn. We hebben van de arts even de kans gekregen om het zonder sonde te proberen en tot nu toe lukt het aardig.

Maar wat hadden wij het ons anders voorgesteld. We realiseren ons dat het allemaal niet zo gemakkelijk is en ook niet snel zal zijn. We hebben nog een lange weg te gaan en al veel vervolgafspraken staan. Het is zwaar, maar we beginnen aan deze situatie te wennen en zijn vooral heel blij om met elkaar thuis te zijn. Het genieten begint te komen. Vooral de momenten tussen broer en zus. Het eerste wat ons zoontje ’s ochtends zegt is Saar en hij gaat gelijk kijken waar ze is. Hij aait haar over haar hoofdje en geeft haar kusjes. Dat zijn echt ultieme gelukmomentjes. Nu komen er ook af en toe de momenten waarbij je stilstaat bij wat er eigenlijk allemaal gebeurd is.

Ik ben soms boos, omdat ik mijn zwangerschap niet af heb kunnen maken en daardoor dingen heb gemist.

Ik had zoveel willen doen in mijn zwangerschapsverlof en de spanning willen voelen van wanneer ze zou komen. Ik vind het jammer dat ik geen kraamweek heb gehad en daardoor niet rustig van mijn keizersnede heb kunnen herstellen. Ook voel ik verdriet, omdat ik Saar niet langer veilig bij mij kon houden en zij daardoor dingen moest doen waar ze helemaal nog niet klaar voor was.

Maar onze Saar komt er wel. Het zal misschien allemaal wat langer duren, ze zal het op haar tempo doen en dat is prima. Ze is voor ons al een bikkel. Ze heeft al zoveel dingen overwonnen en wij zijn hoe dan ook trotse ouders!

Jeetje wat een schrik moet dat zijn als je dit ineens overkomt! Je gaat er toch wel vanuit dat een zwangerschap minimaal 37 weken gaat duren en je kunt dus gewoon niet verwachten dat je ineens met 29 weken al een baby krijgt. Ik vind dat je het heel mooi beschreven hebt en hoop dat andere moeders van kindjes die prematuur zijn veel aan je verhaal zullen hebben

Voor ‘Zij vertelt’ ben ik altijd op zoek naar bijzondere verhalen rondom zwangerschap of geboorte. Heb jij zo’n bijzonder verhaal en wil je het vertellen? Mail me dan op Tamara@themommydiaries.nl.