Sorry dat ik zo’n zak was, ik had geen gebruik van de situatie mogen maken.
Veel liefs,
Luke.
Boos trok ik het kaartje uit de rozen en gooide hem in de papierversnipperaar. Hij was zeker een zak! Zelfs nog wel meer dan dat! Dacht hij nou dat dit alles goed maakte? Dat hij een lief kaartje kon schrijven en wat bloemen kon kopen en dat ik hem dan weer zou vergeven? Dat werkte misschien bij zijn andere neukertjes, maar bij mij niet! Boos pakte ik de bos bloemen op om ze in de prullenbak te gooien, maar toen ik de heerlijke geur rook, vond ik het toch zonde en zette ik ze in de hoek van mijn kantoor waar ze niet steeds in mijn zicht stonden. Ik ging achter mijn bureau zitten, maar ik was veel te boos om me te kunnen concentreren. Een moment lang twijfelde ik om het erbij te laten zitten, maar toch liep ik met gebalde vuisten naar zijn kantoor.
‘Hij is er niet hoor!’ zei Gillian met een geërgerd gezicht toen ik zijn deur wilde openen. ‘Heb je enig idee wanneer hij terug is?’ zei ik in de hoop dat ze niet kon horen hoe vreselijk boos ik was. Gillian rolde met haar ogen en pakte haar tijdschrift weer. ‘Hij is twee weken met zijn vrouw mee op zakenreis, als je hem echt nodig hebt kan ik zijn mobiele nummer wel geven?’ Wat? Hij was twee weken met zijn vrouw mee na wat er vrijdagnacht gebeurd was? Hoe kon hij nou tegen haar doen alsof er niks aan de hand was, terwijl hij op kantoor de ene na de andere vrouw neukte? ‘Nee, ik red me wel!’ zei ik en ik liep weer terug naar mijn kantoor. Hoewel ik druk mijn best deed om me te concentreren op mijn werk, lukte het die ochtend niet. Ik deed al het werk wat echt af moest en verspilde een heleboel tijd met naar buiten kijken en wegdromen. Ik stelde me voor wat ik tegen Luke zou zeggen als ik hem weer zou zien. Zou ik hem heel dramatisch in zijn gezicht slaan? Of misschien tegen hem schreeuwen? Ik pakte nog een stapeltje papier en pas toen ik mijn maag hoorde knorren keek ik op mijn horloge en zag ik tot mijn verbazing dat het al 2 uur was. Normaal kwam Amina altijd rond 12 uur langs met een lijst met broodjes die ze voor je kon bestellen, maar Gillian deed dat dus kennelijk niet.
Ik liep het kantoor uit en zag dat Gillian net de tasjes waar de lunch in had gezeten in de prullenbak gooide. Ik kuchte om haar aandacht te trekken en verveeld keek ze op: ‘Och, ik ben jou vergeten! Wat dom van me!’ zei ze met een sarcastische lach op haar gezicht. Ik zuchtte en twijfelde of ik weer terug zou gaan naar mijn kantoor, of ergens anders iets ging eten. Ik ging voor het laatste en liep naar de lift. Misschien hadden ze in het bedrijfsrestaurant nog wat restjes over die ik kon eten. Op de begane grond liep ik door de grote hal naar het restaurant. Daar waren ze net aan het opruimen, maar toen ik aan de kok vertelde dat ze me vergeten waren met de lunch, lachte hij en vroeg hij of ik net nieuw was en of Gillian toevallig aan het werk was vandaag. Toen ik knikte maakte hij soep, een salade en twee pistoletjes voor me klaar. ‘Dat doet ze wel vaker bij nieuwelingen, je bent hier altijd welkom!’ zei hij. Ik had meer honger dan ik dacht en propte alles naar binnen.
Gelukkig voelde ik me daarna een stuk beter en de rest van die dag werkte ik flink door. Die week verliep verder heel erg rustig en ergens vond ik het wel fijn dat Luke weg was en ik hem niet tegen het lijf kon lopen. Ik was nog steeds boos om hoe hij me had behandeld en wist niet of het me zou lukken aardig tegen hem te blijven. Ik werkte heel hard verbaasde me elke keer over de enorme stapels werk die elke dag op mijn bureau werden gelegd. Ik vroeg me af hoe het kwam dat er zoveel werk voor me was, de rest van de afdeling klaagde veel over hoe rustig ze het hadden en ik kwam om in het werk. Van een collega die ik bij de toiletten tegen kwam en die ik eerder bij het afscheidsfeestje had ontmoet, hoorde ik dat ik nu ook het werk van de vrouw die normaal bij me in hetzelfde kantoor werkte moest doen. Luke had eigenlijk 2 mensen moeten aannemen, één ter vervanging van Sophie , zoals die vrouw heette en één ter vervanging van de vrouw die ontslag had genomen. Toen ik wat doorvroeg, vertelde de vrouw vertelde tussen neus en lippen door over de vrouw die ontslag had genomen. Ze was samen met Luke betrapt toen ze seks hadden in de archiefruimte. Maandenlang had iedereen op kantoor geweten dat ze een affaire met elkaar hadden en op een dag kwam ze ineens niet meer terug. Niemand durfde Luke ernaar te vragen, maar iedereen ging er van uit dat de directeur achter hun affaire was gekomen.
Ik voelde mijn maag omdraaien en werd spontaan misselijk bij de gedachte van Luke en een andere vrouw. ‘Waarom is zij eigenlijk weg gegaan en hij niet?’ vroeg ik aan haar. ‘Geen idee!’ mompelde de vrouw en ze liep weer weg. Eigenlijk was ik juist wel dankbaar voor de hoeveelheid werk. Het hielp me niet aan Luke te denken die nu lekker met zijn vrouw in een warm land het perfecte stel zat uit te hangen. Het maakte me zo boos dat hij gewoon kon doen alsof er niks aan de hand was terwijl hij me zo misbruikt had. Die hele week zat ik opgescheept met Gillian, omdat Amina en een paar andere collega’s last hadden van een hardnekkig buikgriepvirus. Ik merkte dat zolang ik haar negeerde , ze gewoon haar werk deed en zelfs een keer de lunchlijst kwam brengen.
In de loop van de daaropvolgende week werden er steeds meer collega’s ziek en dus kreeg ik er steeds meer werkzaamheden bij. Vaak zat ik nog tot laat in de avond achter mijn bureau te typen en het kostte me soms moeite om niet ter plekke in slaap te vallen. Om de één of andere reden kreeg ik steeds rare klusjes die helemaal niet bij mijn werk hoorden. Waar ik het ene moment de vergaderruimte moest klaarmaken, werd ik het andere moment weer gevraagd of ik kon helpen met de archiefruimte op te ruimen. Toen ik de ruimte, die meer weg had van een donkere kelder met stellingen, binnenliep, werd ik meteen een beetje moedeloos. Overal stonden dozen met papieren die uitgezocht moesten worden en overal lagen papieren op de grond. Aan de prullenbak te zien, die helemaal vol lag met gebruikte condooms, werd de archiefruimte niet alleen gebruikt voor het opslaan van documenten. Een moment lang liep ik te mopperen om de rotklusjes die Gillian me gaf, als er zo ontzettend veel te doen was, waarom moest ik dan zoiets stoms doen als de archiefruimte opruimen? Maar ik wilde het ook niet riskeren om haar weer tegen me te krijgen en deed maar gewoon wat me gevraagd werd.
Ik besloot achter in de hoek te beginnen en werkte zo de eerste stelling helemaal door. Kennelijk nam niemand de moeite om ooit eens de papieren in de juiste map te doen, want alles lag door elkaar. Ik schoof een doos voor de stelling om bij de bovenste rij te kunnen en stapte er een beetje wankelend met mijn hoge hakken bovenop. Ik rekte me helemaal uit, toen ik de deur open hoorde gaan. Ik schrok en verloor bijna mijn evenwicht, maar kon me nog net vastgrijpen aan de bovenkant van de stelling.
Ik hoorde voetstappen dichterbij komen en ik stapte snel van de doos af. Ik keek naast me en zag ineens iemand in het schemerlicht naast me staan. De man keek me geschrokken aan en vroeg : ‘Wat doe jij nou hier?’
Meteen verder lezen? Je koopt het e-book hier!
