Onbereikbare liefde – Hoofdstuk 3

‘Nou dan hoef ik me in ieder geval niet meer voor te stellen.’ lachte hij. Ik had hem ruim 10 jaar niet gezien en hoewel hij zichtbaar ouder was geworden, was hij nog even knap als toen. Het kostte me de grootste moeite om rustig te blijven. Hij zat tegenover me, Luke Chasen zat tegenover me. Die jongen waar ik smoorverliefd op was een man geworden! En wat voor één! Hij had zijn zwarte haar wat laten groeien en hij had een paar fijne lijntjes om zijn lichtgroene ogen gekregen. Zijn eeuwige baseball jasje had hij ingeruild voor een duur uitziend maatpak, met een spierwit overhemd dat afstak tegen zijn gebruinde huid en een stropdas die precies dezelfde kleur als zijn ogen had. ‘Jij bent ook veel veranderd zeg! Het is dat ik je naam hier op je cv zie staan, anders had ik je niet herkend. Wat zie je er goed uit Isa!’ Dromerig zei ik: ‘Dank je, ik vind jou ook heel mooi..’ Ik hoorde hem lachen en schrok op terwijl ik een hand voor mijn mond deed. ‘Oeps! Sorry! Ik bedoelde dat jij niet zoveel veranderd bent! Ik voelde dat ik rood werd en was blij dat hij over iets anders begon. Hij vertelde wat dingen over het bedrijf en terwijl ik half luisterde kon ik mijn ogen niet van zijn lippen afhouden. Oh wat zou ik die lippen graag willen kussen! ‘Isa, vertel eens, waarom ben nou juist jij geschikt voor deze functie?’ Ik merkte dat ik aan het staren was en herpakte mezelf. ‘Kom op Isa, focus! Als je deze baan krijgt kun je elke dag naar hem gluren.’ dacht ik terwijl ik mijn verhaal deed.

De rest van het gesprek ging me verrassend goed af, ik stelde me voor dat die dikke oude kalende man met een rode neus voor me zat die ik me had voorgesteld in de wachtruimte en niet die aantrekkelijke man waar ik vele jaren over gezwijmeld had. Aan het einde van het gesprek zei hij dat hij me zou bellen, er was nog één andere gegadigde voor de baan, maar ik maakte een goede kans. Hij gaf me een hand en terwijl ik dat deed keek ik naar zijn vingers waar een smalle gouden trouwring om zat. Meteen zakte de moed in mijn schoenen: ‘Wat??? Was Luke getrouwd? Hoe kon dat nou?’ Hij hield mijn hand even vast terwijl hij me diep in mijn ogen aankeek en zei me gedag. Toen ik even later weer buiten het gebouw stond, tintelde mijn hand nog steeds na.

Buiten was er nog steeds niks veranderd. Het was nog steeds bloedheet, het verkeer stond nog steeds vast, mijn voeten deden nog steeds zeer en ik had ook nog steeds honger. Ik liep zo goed en kwaad als het ging met die hoge hakken terug naar mijn auto en zette de airco aan voor wat verkoeling. Mijn hart klopte nog steeds als een bezetene en ik kon niet geloven dat ik na al die jaren weer oog in oog had gestaan met Luke. ‘Kom op Ies, hij is getrouwd!’ zuchtte ik terwijl ik mijn auto startte. Ik reed de straat op en terwijl ik tussen de vele auto’s door manoeuvreerde reed ik zo snel mogelijk naar huis.

Ik had een klein huisje net buiten de stad. Het was van mijn moeder geweest, maar sinds ze samen was gaan wonen met haar grote liefde Ben, verhuurde ze het aan mij. Om het huisje stonden 4 grote appelbomen en aan de achterzijde was een veranda waar ik in de zomer ‘s avonds vaak zat te genieten van het uitzicht van de bosrand. Het huisje stelde van binnen niet zo heel erg veel voor. Je kwam meteen binnen in de woonkamer die ook meteen de keuken en de eetkamer was. In de hoek was een deur die meteen naar de enige slaapkamer leed en daaraan grensde meteen de badkamer. Hoewel het niet groot was was het wel ontzettend knus, gezellig en perfect voor mij. Voordat ik hier woonde had ik jaren in de stad gewoond en ik had nooit echt kunnen wennen aan het lawaai en de drukte. Elke keer als ik bij mijn moeder op bezoek ging, genoot ik van de frisse lucht, de stilte en het feit dat ik de drukte van de stad even kon ontvluchten.

Ik liep de oprit op en terwijl ik naar binnen liep, genoot ik even van de koelte van het huis. Dankzij de grote bomen stond het huis nooit in de volle zon en was het er altijd heerlijk koel. Ik trok mijn kleren uit en gooide ze over de bank terwijl ik de douche aanzette. Het was nog maar 12 uur in de middag, maar buiten was het al zo warm dat mijn blouse inmiddels nat van het zweet was. Ik stapte onder de douche en voelde het koele water over mijn rug lopen. Na de verfrissende douche trok ik een korte broek en een hemdje aan en plofte ik op de bank, waar ik doodmoe van alle zenuwen van die ochtend meteen in slaap viel.

Ik werd wakker van het geknor van mijn buik en herinnerde me meteen dat ik de hele dag nog niks gegeten had. Een beetje slaperig liep ik naar de koelkast, die ik meteen weer dichtgooide. ‘Het nadeel van op jezelf wonen, je moet ook daadwerkelijk boodschappen doen voordat je kunt eten.’ mompelde ik in mezelf. Toen er in de kastjes ook niks lag, rommelde ik wat in de vriezer en haalde er een diepvriespizza uit. Als er een soort eten was waar ik een hekel aan had dan was het wel diepvriesvoer, maar ik had ook absoluut geen zin om naar de winkel te gaan.

Terwijl hij in de oven zat, hoorde ik zacht mijn telefoon overgaan. Ik rende naar de bank en zocht tussen de kussens, maar daar lag hij niet. Vervolgens liep ik naar de slaapkamer en keek ik tussen mijn kleren, maar ook daar kon ik hem niet vinden. Ik spitste mijn oren en hoorde hem nog steeds zacht rinkelen. Langzaam liep ik naar de tafel waar het geluid vandaan leek te komen en knielde ervoor. Nog net zag ik het scherm van mijn telefoon weer uitgaan en ik griste hem onder de tafel weg. Mijn scherm gaf aan dat het al 8 uur was ‘Wat? Heb ik zooooolang geslapen?’ zei ik. Pas toen zag ik dat het buiten al begon te schemeren. Ik zag dat er een privénummer twee keer had gebeld en dat er één keer ingesproken was. Ik tikte de voicemail aan en rolde met mijn ogen toen ik de vrouwenstem op het bandje hoorde. Toen ik eindelijk het bericht hoorde maakte mijn hart een sprongetje. Het was Luke die ingesproken had! Ik luisterde goed en na de eerste paar woorden danste ik al door de kamer.

De andere kandidaat voor de baan had vlak nadat ik vertrokken was gebeld met het bericht dat ze een andere baan aangenomen had. Dit betekende dus dat ik de enige overgebleven kandidaat was voor de baan. Hij gaf me wat informatie en vertelde dat ik meteen de volgende dag al kon beginnen! Ik draaide een rondje en liet mezelf op bed vallen. Eindelijk had ik een baan gevonden! En ik kon niet wachten om aan de slag te gaan!

Die avond besloot ik dat ik wel één glas wijn had verdiend om het te vieren en dat ik daarna vroeg naar bed zou gaan. Maar door mijn veel te lange slaapje die middag, lukte het niet om in slaap te komen en ik belde Lizzy om te vertellen dat ik een baan had. Toen ik haar stem hoorde en ze gilde van blijdschap, mistte ik haar meer dan ooit. Was het echt al 8 maanden geleden dat ze vertrok om ontwikkelingswerk in Afrika te gaan doen? Lizzy had altijd de roeping gehad om mensen te helpen en meteen na ons afstuderen was ze vertrokken. Eén keer per jaar kwam ze even terug en ik keek ongeveer het hele jaar naar dat moment uit. Voor de kerst zou ze weer even terugkomen in Nederland en ik kon niet wachten om haar te zien. Ik vertelde alles over mijn nieuwe baan en liet het feit dat Luke mijn baas was maar even achterwege. Als er iemand was die Luke nog meer haatte dan ik, was het Lizzy wel, al wilde ze nooit precies vertellen waarom. Toen ik ophing zag ik dat het inmiddels al 3 uur s’nachts was. De fles wijn was inmiddels half leeg en ik dook meteen weer in bed om te gaan slapen.

Direct verder lezen? Je koopt het e-book hier!