Onbereikbare liefde hoofdstuk 21(einde van deel 1)

Verbijsterd keek ik hem aan. ‘Weg gaat? Waar moet ik naartoe dan?’ Mijn hoofd maalde en ik deed ontzettend mijn best om me te herinneren of ik ergens heen zou gaan. Maar ik kon me niets herinneren. Niet begrijpend keek ik hem aan terwijl hij zuchtte. Hij liep langs me heen naar binnen en hing zijn jas op de kapstok. ‘Je gaat toch weg morgen? Ik zag dat je een enkeltje Bali geboekt hebt. Waarom heb je niets gezegd?’ Ik voelde dat ik rood werd. Ik had vandaag geen moment aan die reis gedacht. ‘Ik weet het niet..’ zei ik zachtjes. ‘Ik heb het nogal in een opwelling geboekt en heb er helemaal niet meer aan gedacht.’ Ik zag zijn blik wat verzachten. Hij liep naar me toe en sloeg zijn armen om me heen. ‘Wil je dat alsjeblieft nooit meer zeggen? Dat het me alleen om de seks te doen is? Je hebt geen idee wat het met me deed toen ik las dat je zo over me denkt.’

‘Sorry.’ snikte ik zachtjes. ‘Maar ik hoorde ineens niets meer van je en vannacht was zo geweldig. Ik dacht dat je net zo was als… ‘ ‘Als wie? Als Luke? Als je maar niet denkt dat ik je ooit zo zou behandelen als hij deed.’ Hoe kon ik ook zo dom zijn om te denken dat hij net zoals Luke zou zijn? Hij kon niet meer van Luke verschillen en het voelde zo verschrikkelijk dom dat ik daaraan getwijfeld had. Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd en liep naar de keuken, waar hij de oven opende. ‘Ik denk niet dat dit nog eetbaar is.’ grinnikte hij. Ik keek beschaamd toe hoe hij het inmiddels zwarte vlees in de prullenbak gooide en de ovenschaal in de wasbak zette. Hij wees naar de eettafel en terwijl ik daar ging zitten schonk hij een glas wijn voor me in terwijl hij eten bestelde.

Terwijl we op de bezorger aan het wachten waren, kwam hij bij me aan tafel zitten. ‘Ik wilde vanmorgen even je laptop gebruiken om een nummer van een restaurant op te zoeken omdat ik je mee uit eten wilde nemen en toen zag ik je boekingsbevestiging. Ik dacht dat me me niet wilde en dat je zonder iets te zeggen weg wilde gaan.’ Ik keek hem aan, ‘Waarom zou ik dat nou doen? Ik kan toch niet zomaar weggaan zonder het je te laten weten? Ik heb het gister nogal in een opwelling geboekt en heb er verder niet meer bij nagedacht.’ Ik zag hem lachen en hij pakte mijn hand vast. ‘Maar hoe moet het nu verder? Wil je nog verder met ons? Wil je dat ik met je mee ga?’

Mijn eerste gedachte was dat ik niets liever wilde dan dat hij met me mee zou gaan. Samen konden we genieten van de warme zon, de prachtige stranden en alle mooie dingen die ik wilde zien. Maar in mijn achterhoofd wist ik dat ik dit gewoon echt alleen moest gaan doen. Ik had de reis geboekt omdat ik tijd voor mezelf nodig had en hoe veel ik ook van hem hield, ik wilde dit graag alleen doen. Die avond praatten we heel erg veel over mijn plannen en hoewel hij het eerst heel erg raar vond dat ik liever alleen wilde gaan, had hij wel begrip voor mijn beslissing. Zeker na wat er in de afgelopen tijd gebeurd was, snapte hij dat ik echt even tijd voor mezelf nodig had. We spraken af dat we contact zouden houden en dat hij me over een tijdje zou komen opzoeken, waarna we samen een stukje zouden reizen. Die avond vielen we doodmoe van alle emoties tegen elkaar aan in slaap en toen we de volgende ochtend wakker werden, wisten we dat het tijd was om afscheid te nemen.

Ik kroop tegen hem aan en wilde dat dat moment uren zou duren, maar we hadden nog maar vijf uur voordat ik zou vertrekken. Terwijl ik al mijn spullen bij elkaar zocht, hielp hij me te herinneren wat ik allemaal mee moest nemen. Toen twee uur later mijn rugzak bij de deur stond, twijfelde ik heel erg of dit wel de goede beslissing was. Ik zag hem zonder shirt aan de keukentafel zitten, terwijl hij op de laptop zocht naar dingen die ik echt niet mocht vergeten en ik voelde me zo dom dat ik dit allemaal wilde opgeven omdat ik zo nodig tijd voor mezelf wilde. Ik liep naar hem toe en ging op zijn schoot zitten. Ik streek met mijn hand over zijn gespierde rug en fluisterde zachtjes: ‘Denk je dat er nog een afscheidswip in zit?’ Hij keek me verbaasd aan en lachte. ‘Dat laat ik me geen tweede keer zeggen!’ Hij tilde me op en bracht me naar de slaapkamer, waar we die ene nacht eens dunnetjes overdeden.

Toen ik daarna in zijn armen lag zei ik zachtjes: ‘Ik wil helemaal niet weg, ik wil bij je blijven.’ Zachtjes tilde hij mijn hoofd op en kuste hij me. ‘Ik denk dat het goed is als je even weg gaat. Weg van alles en iedereen. Ik blijf wel op je wachten Isa, daar hoef je je echt niet druk over te maken.’ Terwijl hij een traan van mijn wang veegde, bleven we daar liggen totdat het moment gekomen was dat we echt moesten vertrekken. Hij legde mijn tas in zijn auto en we liepen nog een keek door of ik echt alles had. Zwijgend zaten we de hele reis naar het vliegveld naast elkaar. Mijn gevoelens werden heen en weer geslingerd tussen zeker weten dat dit de goede keuze was en rechtsomkeert maken en naar huis gaan zodat ik bij hem kon blijven. Ik nam mezelf voor dat ik het gewoon ging proberen en als het me niet zou bevallen of ik zou hem te erg missen dan kon ik gewoon weer naar huis gaan.

Om een hele scene te voorkomen hadden we afgesproken dat we bij de ingang van het vliegveld afscheid zouden nemen. Zo’n moment als in de film waarbij je huilend aan beide kanten van de douane staat leek me ook wel wat, maar dat zou alleen maar moeilijker zijn dan hier afscheid nemen. Hij parkeerde de auto en nam me nog één laatste keer in zijn armen. ‘Het zijn maar een paar maanden en ik kan je komen opzoeken als je dat wilt. Het komt echt allemaal goed. Ga maar genieten van je droomreis!’ Ik zag dat hij het er moeilijker mee had dan hij liet merken, want zijn ogen werden vochtig en zijn stem haperde. Ik trok hem tegen me aan en kuste hem nog één keer vol overgave. ‘Ik hou van je!’ zei ik zachtjes. ‘Ik ook van jou!’ antwoordde hij terwijl hij me losliet. Hij stapte uit en deed de kofferbak open zodat ik mijn tas kon pakken. We gaven elkaar nog één allerlaatste kus en toen liep ik naar de ingang, zonder om te kijken.

Ik voelde de warme tranen over mijn wangen lopen en toen ik binnen was en omkeek, zag ik hem nog net wegrijden. Ik pakte het mapje met de ticket en liep naar de balie om mezelf in te checken. Ik was meer dan op tijd ondanks al ons getreuzel en had nog een heleboel tijd om te doden. Ik ging bij het raam zitten en keek naar de vliegtuigen die opstegen en landden en naar de tientallen mensen die me voorbij liepen. Na iets meer dan twee uur wachten werd omgeroepen dat alle mensen die naar Bali moesten, vast in de rij mochten gaan staan. Stilletjes sloot ik helemaal achter in de rij aan en wachtte ik op mijn beurt. Het duurde ontzettend lang, omdat er een heleboel dingen mis gingen. Van mensen die hun boardingpass kwijt waren tot mensen die helemaal bij de verkeerde vlucht stonden. Toen ik eindelijk bijna aan de beurt was, hoorde ik achter me iemand mijn naam roepen. Ik keek om terwijl ik hem dichterbij zag komen. Hij rende naar me toe en alles om ons heen leek stil te staan. Van verbazing zakte mijn mond open, ik had echt niet verwacht dat ik hem nog zou zien.

Hij stond voor me en trok me tegen zich aan. Hij kuste me en kuste hem terug. Pas toen ik door had wat ik aan het doen was, duwde ik hem van me af. ‘Alsjeblieft, ga niet weg? Het spijt me echt verschrikkelijk! Ik ben zo’n klootzak geweest!’ Ik keek in zijn felgroene ogen, die ogen waar ik altijd verliefd op was geweest en zuchtte. ‘ Dag Luke.’ zei ik, terwijl ik zonder nog om te kijken door het poortje heen liep. Pas toen ik in mijn vliegtuigstoel zat, realiseerde ik me wat er gebeurd was. Ik had Joris nog maar net gedag gezegd en ik stond al met Luke te zoenen. Wat een vreselijke puinhoop. Ik voelde de tranen over mijn wangen lopen en keek uit het raampje zodat de man die naast me zat ze niet zou zien. Langzaam zag ik alles steeds kleiner worden en voelde ik de zorgen van me afglijden. Eerst moest ik voor mezelf kiezen, een nieuw begin, waarin ik de hoofdrol speelde.

Wat er verder gebeurd lees je in deel twee!