Dit was het dan. Het kleine beetje hoop waaraan ik me de afgelopen dagen had vastgehouden was weg. Weggevaagd door de verloskundige die maar een paar seconden nodig had gehad om vast te stellen dat er echt niets meer in mijn buik zat. Ik zat in de auto voor de praktijk en zakte met mijn hoofd in mijn handen. Ik wilde gillen, ik wilde huilen, maar het lukte gewoon niet. Ik voelde me leeg van binnen, ik voelde een leegte die ik nog nooit eerder had gevoeld, een leegte die ontstaan was toen ik iets kwijtraakte waar ik maar zo kort van had mogen houden.
De afgelopen dagen waren heel zwaar geweest. Joris had me zo goed en kwaad als het ging getroost en daarna had hij me thuis gebracht. Hij had niet gevraagd naar wat er gebeurd was, hij had geen moment geoordeeld over mijn domme fout, iets wat al mijn collega’s wel deden. Hij was er gewoon voor me, hij kookte voor me en ‘s avonds wenste hij me welterusten en nam hij zijn plekje op de bank weer in. Ik wist dat ik het ooit aan hem moest vertellen, maar ik was dankbaar dat hij me de kans gaf om het op een voor mij juist moment te doen.
Op kantoor was het een ander verhaal. Ik was met de allergrootste tegenzin weer aan het werk gegaan en toen ik in de gangen nagewezen werd, had ik spijt dat ik gekomen was. Ik was zo blij dat Joris met me meeliep, zodat ik niet in mijn eentje het mikpunt was. Niemand scheen Luke iets te verwijten, ik werd ‘die hoer die zwanger werd van de baas’ genoemd terwijl Luke van een paar mannelijke collega’s een duim omhoog kreeg. Doordat Joris mij zo steunde, kreeg ook hij rare opmerkingen van zijn collega’s. Vooral de vrouwen snapten niet wat hij met zo’n ‘goedkope sloerie’ moest, hij kon toch wel beter krijgen?
Natuurlijk was het een kwestie van tijd voor het bestuur erachter zou komen. Een week later zaten zowel Luke als ik op het bankje voor het kantoor van de grote baas te wachten. We zeiden geen woord tegen elkaar, wat niet veel anders was dan de afgelopen weken. Sinds die middag in Lukes kantoor, hadden we geen woord meer gewisseld. Niet één keer had hij gevraagd hoe het met mij ging, of had hij aangeboden om mee naar de verloskundige te gaan. Wanneer we elkaar tegenkwamen keken we beiden een andere kant op, dat terwijl er zoveel dingen waren die ik tegen hem wilde zeggen. Er heerste een ongemakkelijke stilte toen we daar zaten en het was alsof hij hoopte dat ik het woord zou nemen, terwijl ik juist hoopte dat hij dat zou doen. Net toen hij zijn keel schraapte om iets te zeggen, ging de deur open en werden we binnen geroepen, als twee middelbare school leerlingen die iets stouts hadden gedaan.
Ik had de directeur nog nooit ontmoet, maar ik had al wel heel erg veel over hem gehoord. Hij heette Willem Laurens, was ergens in de 60, had flink overgewicht en een witte snor die geel verkleurd was. Hij wees op de twee stoelen voor zijn bureau en beide namen we plaats. ‘Zo, ik denk dat jullie wel weten waarom jullie hier zijn?’ zei meneer Laurens terwijl hij achterover leunde in de stoel, waardoor de knoopjes van zijn overhemd onder grote spanning kwamen te staan. Ik knikte en ik zag dat Luke hetzelfde deed. Ik had verwacht dat hij net als de rest van het kantoor meteen de schuld op mij zou schuiven, maar hij richtte zich meteen op Luke. ‘Meneer Chasen, hoe vaak hebben we nu al in deze situatie gezeten?’ bromde hij. ‘Vier keer inmiddels, maar dat was niet zoals deze keer.’ zei Luke zacht. Normaal kwam Luke altijd over als een dominante en zelfverzekerde man, maar het verbaasde me hoe kwetsbaar hij hier leek. ‘Heb ik je de vorige keer niet gewaarschuwd dat je wanneer je weer zoiets uit zou halen, op staande voet ontslagen zou worden?’ Ik keek Luke geschrokken aan. Hij wist dus dat zijn baan op het spel stond en toch bleef hij elke keer zulke dingen doen? Hoe had hij zich er steeds uit gered? Luke knikte en mompelde wat excuses. ‘En jij mevrouw de Waal? Ik neem aan dat jij ook wel snapt dat zulke dingen niet geoorloofd zijn binnen een bedrijf als dit?’ Ik keek beschaamd naar de vloer en knikte.
‘Kijk, als het nu bij één keer was gebleven en het daarmee klaar was, dan was het prima geweest. Maar ik hoorde van mijn dochter dat je haar zwanger gemaakt hebt?’ vroeg hij aan Luke. Wat? Zijn dochter? Dus Luke was zijn schoonzoon? Hoe kon hij nou toestaan dat iemand zijn dochter zo vaak bedroog? ‘Het was ook maar één keer.’ zei Luke geërgerd als een klein kind dat zijn zin niet krijgt. De directeur kuchte, ‘Je brengt me wel in een lastig parket jongeman. Je lapt alle regels aan je laars, bent mijn dochter ontrouw en maakt zomaar andere vrouwen zwanger. Je bent dan wel mijn schoonzoon, je doet je werk heel goed en je bent eigenlijk niet te vervangen, maar ik zie geen andere optie dan je uit het kantoor te halen. Je blijft dus bij mij op deze verdieping werken, totdat jij aan kunt tonen dat je je handen thuis kunt houden.’ Luke rolde met zijn ogen en mompelde iets in de vorm van ‘prima’. ‘En jij mevrouw de Waal, ik weet dat het ongetwijfeld niet aan jou heeft gelegen, aangezien ik weet wat voor uitwerking de charmes van deze jongeman op vrouwen hebben, maar in ons beleid staat dat werknemers geen relatie met andere werknemers of hun werkgever mogen beginnen en daarom zie ik geen andere optie dan je te ontslaan.’
Ik was zo verbijsterd dat ik geen woord kon uitbrengen. Ik stond op, liep naar beneden naar mijn kantoor en stopte al mijn bezittingen in een kartonnen doos. Ik pakte mijn jas en mijn tas en terwijl ik door iedereen nagekeken werd, liep ik naar de lift. Nog voor de lift dichtging, zag ik Luke tussen hun in staan. Zijn groene ogen keken verdrietig, maar ze deden me niets meer. Ik had een grotere hekel aan hem dan ooit en wilde niets liever dan wraak nemen.
