Onbereikbare liefde hoofdstuk 14

Vloekend stond hij op en schopte hij zijn prullenbak omver. Hij liep naar het raam waar hij een moment lang met zijn armen over elkaar naar buiten keek. Ik wist niet wat ik moest zeggen dus ik zweeg en staarde naar de vloer. Ik hoorde hem diep inademen en zuchten. ‘Hoe lang al?’ vroeg hij. ‘Ik weet het niet, nog niet zo lang.’ zei ik zachtjes. Hij kwam weer naast me zitten en staarde voor zich uit. ‘Weet je zeker dat het van mij is?’ Ik keek hem boos aan. ‘Natuurlijk is het van jou! Ik ben niet degene die met het hele kantoor neukt!’ Hij keek me geschrokken aan en ik deed een hand voor mijn mond. ‘Sorry’ mompelde hij. Hij pakte mijn hand vast. ‘Wat wil je? Wil je het houden? Ik sta achter je, wat je ook besluit.’ Dat was totaal niet het antwoord wat ik had verwacht. Ik verwachtte juist dat hij boos zou worden en zou eisen dat ik het weg zou laten halen, maar hij toonde juist begrip. ‘Ik weet het nog niet.’ zei ik.

We spraken af dat het tussen ons zou blijven totdat ik wist wat ik wilde. Ik zou een afspraak maken om te kijken hoe ver in de zwangerschap ik was en of het allemaal goed zat. Vanuit daar zouden we verder kijken. Hij vertelde dat hij wel een rol in het leven van het kind wilde spelen, maar dat hij niet bij zijn vrouw weg zou gaan en dat ik dus in mijn beslissing mee moest nemen dat ik het kind alleen op moest voeden. Verder mocht natuurlijk niemand op kantoor weten dat het kind van Luke was, want dan zouden we beide ons werk kwijt zijn. Luke had me de rest van de dag vrij gegeven om even tot rust te komen en daar was ik heel erg blij om. Aan de ene kant omdat ik me toch niet op mijn werk kon concentreren en aan de andere kant omdat ik me verschrikkelijk schuldig voelde tegenover Joris. Stel ik zou de baby wel houden, hoe moest ik hem dat ooit vertellen? ‘Ja sorry, net voordat ik verliefd op jou werd raakte ik even zwanger van een ander?’

‘Ohhhh wat een puinhoop.’ zei ik tegen mezelf terwijl ik thuis op de bank plofte. Ik had mijn telefoon al sinds gisteravond uit staan en voelde totaal niet de behoefte om hem aan te zetten, maar aangezien mijn moeder die avond zou komen, moest ik wel. Ik zette hem aan en zag dat ik een aantal gemiste oproepen had, twee van mijn moeder, twee van Kate en zes van Lizzy. Tot mijn grote verbazing had ik niets van Joris. Nog geen berichtje. Ik besloot eerst mijn moeder maar af te bellen, omdat die meteen door zou hebben dat er iets aan de hand was. Gelukkig was ze opgelucht, ze had mij juist gebeld om te zeggen dat onze afspraak niet door kon gaan. Vervolgens belde ik Kate, die in bespreking zat en later terug zou bellen en toen belde ik Lizzy.

Toen ik haar belde en vertelde over de test werd het eerst heel stil aan de andere kant van de lijn. Ik vertelde haar wat Luke gezegd had en ze vroeg me wat ik wilde. We spraken een paar minuten en toen hing ze weer op omdat ze aan het werk moest. Ik had verwacht dat ik me opgelucht zou voelen als ik net iemand vertelt had, maar het deed me juist realiseren in wat voor enorme ellende ik was beland. Nee een kind krijgen was niet het einde van de wereld, maar dit was niet de manier waarop ik het wilde. Toch kon ik het ook niet over mijn hart verkrijgen om het weg te laten halen. Hoewel het heel erg zwaar zou gaan worden, kon dit kindje niets doen aan het feit dat ik zo dom was geweest om een fout te maken en ik vond niet dat de baby daarvoor moest boeten.

Ik klapte mijn laptop open en zocht naar een verloskundige. Met trillende vingers tikte ik het nummer in en toen de assistente opnam, vertelde ik dat ik zwanger was, maar dat ik niet precies wist hoe lang. We maakten een afspraak voor over een week. Dan zou ik gemeten vanaf mijn laatste menstruatie ongeveer 6 weken zwanger zijn en als er iets zat, was het dan zichtbaar. Ik bedankte de assistente en hing op, waarna ik naar de keuken liep. Ik pakte het grootste glas uit het kastje en schonk hem tot aan de rand vol met wijn. Ik bracht het glas naar mijn lippen en bedacht me ineens dat dat nu dus niet meer mocht. Met tegenzin kieperde ik het glas leeg in de wasbak en pakte ik een pak sap. Pff, hoe moest ik dit nou zo lang volhouden? Was het maar volgende week!

Die week ging gelukkig redelijk snel. ‘s avonds had ik een berichtje van Joris gekregen dat hij het heel erg druk had en een week in de vestiging van het bedrijf in Londen zat, maar dat hij als hij terug was een keer wilde afspreken. Luke was ontzettend bezorgd en kwam regelmatig met vers sap en eten binnengelopen. Eén keer had hij zelfs een pot augurken en een potje foliumzuur gekocht. Het deed me heel goed dat hij zo meegaand was en toen de dag van de echo eindelijk aangebroken was, ging hij met me mee. Ik stapte bij hem in de auto en grapte dat er geen autostoeltje in zijn tweezits sportwagen paste. Hij rolde met zijn ogen en lachte: ‘Daar hebben we het later wel over.’

Het was een heel raar gevoel om in de wachtkamer te zitten. Om ons heen zaten allemaal vrouwen met bolle buiken en ik kon me haast niet voorstellen dat ik er over een paar maanden ook zo bij zou lopen. Hoewel het heel gek was, vond ik het stiekem wel leuk om met Luke in de wachtkamer te zitten. Alle vrouwen keken vol ontzag naar hem en ik kreeg allemaal jaloerse blikken. Ik vroeg me af hoe het geweest zou zijn als we een echt stel waren. Als we bewust voor een kindje waren gegaan en we hem of haar samen zouden opvoeden. Als we samen de babykamer konden uitzoeken en we samen kinderwagens konden testen. Ik had niet veel tijd om erover na te denken, want onze naam werd omgeroepen. We liepen de wachtkamer uit naar de behandelkamers, toen rechts van ons een deur open ging. Ik schrok en riep: ‘Ohnee…’ er kwam een vrouw uit de kamer naast me die ik heel goed kende. Sterker nog, ik kende haar al mijn hele leven. Ik zag haar boos naar mij kijken en toen ze Luke zag, spuwden haar ogen vuur.

‘Hoi Kate..’ zei ik zacht.

Meteen verder lezen? Je koopt het ebook hier!