Beduusd zakte ik weer in mijn stoel. Wat was ik nou voor een slet? ‘Serieus Isa? Twee mannen?’ mompelde ik tegen mezelf. Ik was toch verliefd op Joris? Hoe kon mijn lichaam dan zo op Luke reageren? Ineens voelde ik een golf van misselijkheid opkomen en terwijl ik voorover boog, haalde ik de prullenbak net. Met een tissue veegde ik mijn mond af en ik dronk wat water. Ik probeerde zo goed en kwaad als het ging nog wat te werken, maar mijn handen trilden en na nog een keer overgegeven te hebben besloot ik me ziek te melden en naar huis te gaan. Gillian was verbazingwekkend aardig en bood zelfs aan om een taxi te bellen. Ik besloot dat ik graag zelf wilde rijden, want anders wist ik niet hoe ik mijn auto weer thuis moest krijgen. Lijkbleek en trillend stapte ik in de auto en toen ik thuis was, rende ik meteen naar de wc waar ik het laatste restje van mijn maaginhoud er ook uit gooide. Ik deed mijn vieze kleren in de wasmand en stapte in bed. Op het nachtkastje zag ik mijn telefoon trillen en keek van wie ik een berichtje had. Het was van Joris.
He! Ik hoorde dat je ziek naar huis bent! Gaat het wel? Kan ik wat voor je doen?
Oh, ik verdiende zo’n lieve man helemaal niet. Hij verdiende iemand die helemaal voor hem ging en niet opgewonden werd van een ander en zeker niet van haar baas. Met trillende vingers stuurde ik terug.
He! Ja klopt! Superlief maar mijn moeder komt zo!
Dat was een leugen, maar ik kon hem nu echt niet onder ogen komen. Ik voelde me verschrikkelijk schuldig naar hem toe.
Oké is goed! Als ik iets kan doen hoor ik het wel! Heel veel beterschap!
Ik liet me achterover ploffen in de kussens piekerde. Joris was geweldig, hij was alles wat ik altijd al had willen hebben, maar ik was hem niet waard als Luke zulke gevoelens bij me opwekte. Ik voelde dat er een traan uit mijn ooghoek liep en trok de dekens over me heen. Langzaam viel ik in slaap.
Toen ik wakker werd was het al donker en ik voelde me nog steeds niet beter. Wat was dit voor raar buikgriepvirus? Normaal was het na een paar dagen wel voorbij toch? Ik voelde wat menstruatieachtige kramp onder in mijn buik en dacht: ‘Fijn, ongesteld worden kan er ook nog wel bij.’ Ik stond op en liep naar de wc, maar ik zag helemaal niets.
Ik plofte weer op bed en besloot dat ik het gewoon aan iemand moest vertellen. Kate zou absoluut geen begrip hebben voor de situatie en mijn moeder zou alleen kijken naar wie het beste schoonzoon materiaal was. Dan was er nog maar één optie over, ik belde Lizzy. We skypten wel een uur lang terwijl ik mijn hele hart uitstortte. Zoals verwacht was ze er voor me, natuurlijk vond ze het wel dom van me dat ik in die situatie beland was, maar ze wist als geen ander hoe gek ik op Luke was geweest en vertrouwde me toe dat zij in mijn situatie hetzelfde had gedaan. Ze vroeg honderduit over Joris en ik vertelde haar hoe geweldig hij was, hoe ontzettend goed hij me had verzorgd toen ik ziek was en hoe lief en betrokken hij was. Lizzy moest wel lachen om het feit dat zijn moeder soep voor me had gemaakt en grapte dat zijn familie nu al van me hield. Toen we afscheid namen, beloofden we elkaar snel weer te bellen en hingen we op.
Op dit soort momenten vond ik het vreselijk dat ze zo ver weg woonde. Maar tegelijkertijd was ik ontzettend dankbaar dat we elkaar op deze manier toch nog konden spreken. Ik rommelde wat in de kastjes en vond wat crackers en wat bouillon, wat ik maar tot avondeten omtoverde. Terwijl de soep stond te pruttelen, pakte ik mijn telefoon. Ik had een gemiste oproep van Lizzy en besloot haar te bellen, maar kreeg geen gehoor. Ik legde hem weg en even later kreeg ik een berichtje.
Ik zat nog even te denken, misschien heel ver gezocht, maar zou je zwanger kunnen zijn? Dat je daarom zo ziek bent?
Ik voelde mijn lichaam warm worden. Zwanger? Nee dat kon toch helemaal niet? Ik dacht een paar seconden na en sloeg een hand voor mijn mond. ‘Shit! Luke!’ zei ik en meteen rende ik naar de badkamer waar ik het kastje overhoop haalde. Ik vond een test die nog net niet over datum bleek te zijn en ging op de wc zitten. ‘Please, laat me niet zwanger zijn.’ mompelde ik tegen mezelf terwijl ik een schietgebedje deed. Ik legde de test op de wasbak en kneep mijn ogen dicht. Als ik maar niet zwanger was, dan zou het van Luke zijn en als er iets is wat ik niet wilde wat het wel zwanger zijn van Luke. Ik deed mijn ogen open en pakte de test van de wasbak.
Twee dikke rode strepen. Ik was heel erg zwanger… Van Luke.. Shit..
Meteen verder lezen? Je koopt het ebook hier.
1 comment
Mag ik ook meelezen ?
Super ggeschreven. Top