Nophar | Wij zijn een gezin, van drie

by Nophar Sapir

Schrijven over een mijn kinderwens is me kwetsbaar opstellen. En niemand te kort doen in je verhaal. Dit is mijn verhaal, over de wens naar een tweede kindje. Is de wens er? En hoe gaat dat dan in zijn werk? 

De vraag
Nu Jonas ruim twee jaar is krijg ik de vraag steeds vaker, “willen jullie nog een kindje?”.  Blijkbaar is het nog steeds vanzelfsprekend dat een gezin bestaat uit een vader, een moeder en twee kinderen. Of twee vaders of twee moeder maar wel altijd met twee kinderen of meer.

En ik snap het wel hoor, dat mensen die vraag stellen, ik doe dat namelijk zelf ook weleens. En eerlijk? Ik vind het niet eens een vervelende vraag, want ik snap het wel. Het “ ideale” beeld is toch twee kinderen. Wat ik wel vervelend vind…. Het antwoord op de vraag.

Meestal lach ik om deze vraag, en besef ik me dat niet iedereen mijn verhaal kent. Dus antwoord ik vaak heel eerlijk, “ja dat zou ik wel willen, maar ik kan helaas geen kinderen meer krijgen”. BAM!
Ik ben niet een persoon die daarom heen zou draaien en zou zeggen dat ik het niet wil, terwijl ik dat wel wil.

Voor veel mensen is dat natuurlijk een antwoord wat ze niet verwachten, en duurt het dan even voordat ik daarop weer een reactie krijg. Ze zijn verbaasd en vragen vervolgens waarom ik geen kinderen meer kan krijgen. Ik vertel hun dan eerlijk dat mijn baarmoeder verwijderd is vanwege kanker. Weer een moeilijk onderwerp waar vele lastig mee om kunnen gaan. Zoals jullie weten ben ik altijd heel open dus ook over dit onderwerp.

Voor mij voelt het nog steeds fijn om hier normaal over te praten. Ondanks dat kanker een moeilijk onderwerp is om over te praten, of de wens naar een tweede kindje. Of de reden waarom het niet kan.

Moeilijk
Er is een heuse babyboom op Instagram gaande, en ergens vind ik dat ook wel lastig als ik eerlijk ben. Vooral omdat het meiden zijn waarmee ik zwanger was van Jonas. ”Ik had dat ook kunnen zijn”.
Maar aan de andere kant hoef ik hun natuurlijk niet te volgen.

Net voordat corona om de hoek kwam kijken waren wij op kraamvisite, en kreeg ik de baby zo in mijn handen. Dat vond ik dus helemaal niet lastig. Al had ik dat dus wel verwacht! Ik vond het heel lief om Jonas zo te zien (“ikke tilleh mama”), al heeft hem hij alleen maar even geaaid. Maar mijn eierstokken gingen er niet van klapperen (al doen ze het dus officieel niet meer, maar je snapt ‘m).

Draagmoederschap.
Volgens mij heb ik het weleens eerder benoemd, maar is is voor ons nog wel een manier om een kindje te kunnen krijgen. Via draagmoederschap, iets waar je zeker niet te makkelijk over moet denken. Toen Jonas twee maanden oud was hebben wij IVF gedaan, waardoor er nu 5 embryo’s (bevrucht eicel) in de vriezer liggen.

We vonden het fijn dat we altijd de optie hadden om eventueel nog een kindje te kunnen krijgen. Al is het voor nu nog een ver-van-mijn-bed-show.
Ik zou niet eens weten hoe je de eerste stap net naar zoiets. Aangezien er in Nederland niet zoiets is als een draagmoeder-bank.
Het lijkt me ook nog wat vreemd moet ik zeggen, dat een andere vrouw ons kindje draagt. Ik denk dat mochten we het graag willen, we ons er verder in zullen verdiepen. Maar dat de wens voor een tweede nu gewoon niet aan de orde is.

 

En nu dan?
Voor nu is er geen actieve wens voor een tweede kindje. Het voelt echt al heel bijzonder om überhaupt een kind gedragen te kunnen hebben. Voor vele is dat niet eens weggelegd. Vind het dan ook moeilijk om de wens uit te spreken voor een tweede. Dat begreep ik voor ik zwanger was nooit, want wees blij met wat je hebt. En dat ben ik ook.
Ik geniet iedere dag zoveel van Jonas en alle ontwikkelingen die hij doormaakt. Ik denk dat het van binnen altijd blijft voelen dat de wens er is omdat de keuze vóór ons gemaakt is. En we hier niet zelf voor gekozen hebben.

Wij genieten voor nu, als een gezin van drie. Want die zijn er ook gewoon. Of je hier nu zelf voor gekozen hebt, of niet.

Liefs, Nophar

Misschien vind je dit ook leuk

2 comments

JP 4 september 2020 - 11:41

Wat “fijn” om dit te lezen. Momenteel ben ik nog niet gestart met mijn bmhk behandeling maar weet ik dat ik hierna geen kinderen meer kan krijgen. En wat doet dat pijn omdat deze wens heel groot is. Wij zijn zielsgelukkig met ons dochtertje maar hierdoor lijkt er minder begrip te zijn voor de droom die razendsnel niet meer te verwezenlijken is.

Reply
agreatfan 26 juni 2020 - 09:02

Een deel van herkenning in jouw verhaal. Wij hebben qua zwangerschappen een hele geschiedenis. (even in het kort) ons eerste dochtertje is overleden tijdens de zwangerschap. Daarna hebben we een prachtige zoon gekregen (7 jaar inmiddels). Hierna 2 miskramen daarna een pracht van een dochter (5 jaar nu) en vorig jaar weer een miskraam. Wij hebben een grote wens voor een derde kindje. Heel veel mensen vragen daarom ook.. en komt er bij jullie nog een derde? Ja, wij willen wel maar het lukt niet. Mensen schrikken als je dit eerlijk zegt. Dus meestal lach ik maar een beetje.

En ja, ik weet het.. wij mogen dol gelukkig zijn met onze twee kids. En dat zijn wij ook. Voor veel mensen is 1 kindje zelfs niet weggelegd. Maar zelf vind ik als een wens er is.. dan is het heel verdrietig als deze niet in vervulling mag gaan. Al gaat het om het eerste,, het derde of bv het 7de kindje.. een wens is een wens

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.