Sporten. You love it. Or you hate it.
Ik ben het type, ik haat het niet erg genoeg om helemaal niet meer te sporten.
Als kind was ik helemaal niet sportief. Ik heb een blauwe maandag op turnen en atletiek gezeten. Dat laatste was tegen de winter periode aan en mij veel te koud op die baan. Ik speelde veel buiten en was nooit “dik”.
Ja, ik had al vroeg borsten en heupen. Toen ik 11 jaar was zag ik eruit als 16. De 16 van 2006, niet die van 2019. Maar echt dik zou ik mezelf niet noemen. Eerder vrouwelijk. (Ik snap dat dit voor iedereen anders is.)
Op mijn 18e kreeg ik een relatie en in trok al gauw bij hem in. Wij woonde toen boven een supermarkt, en ik kan je vertellen dat dat niet de ideale locatie is voor mij. Vaak gingen we nog om vijf voor negen naar beneden om nog wat lekkers te halen. En al gauw werd ik steeds zwaarder en begon ik niet lekker in mijn vel te zitten. Mentaal en fysiek. Ik sportte wel met een vriendin, maar je raad het al, na onze zumba les doken wij eerst de supermarkt in om daarna alles eraan te eten. Daar gingen mijn goede voornemens.
Deze relatie hield niet lang stand. Had niks te maken met mijn gewicht gelukkig maar het werkte gewoon niet tussen ons. Na twee weken leerde ik Leandro kennen, een gespierde militair.
Hij liep vaak hard en ging elke dag sporten op zijn werk. Ik liep ook af en toe hard. Eigenlijk kun je het meer waggelen noemen. Maar ik probeerde wel te bewegen.
Ik had de smaak te pakken en liep zelfs een wedstrijd van 5 km. In een tijd dat Leandro over de 10 zou doen, maar ik deed het maar toch. Ik was er daarna wel snel klaar mee. Ik had er geen zin meer in. Ik vond een nieuwe hobby; bootcamp! Op vrijdagavond op stap en op zaterdag ochtend met een kater naar de bootcamp. Dit heb ik een hele periode vol gehouden. En viel hierdoor ook af. Ik lette meer op mijn eten en kookte iedere avond gezond voor ons tweeën.
Zelfs in de zwangerschap heb ik gesport, gewoon bij de sportschool. Ik denk tot een week of 17/18. Daarna mocht ik niet meer sporten vanwege alle bloedingen. Toen ik na alle behandelingen mocht beginnen met revalideren deed ik dat twee keer per week. Het leukste om te doen bleef toch wel het kracht gedeelte. Daar haal ik echt mijn plezier uit. Ik merk dat mijn conditie nog steeds ruk is (thanks to chemo) maar mijn kracht langzaam weer terug komt.
En nu? Nu sport ik nog steeds. De afgelopen maanden ben ik nog meer gaan bewegen. Ook omdat ik merk dat ik weer niet lekker in mijn vel zat. Ik het idee had dat ik niet meer energie kreeg en omdat bewegen en sporten mijn lijf fitter en makkelijker maakt.
Ondertussen ben ik 14 kg afgevallen! En daar ben ik dus mega trots op. Ik heb onder begeleiding mijn voeding aangepast en ben meer gaan wandelen met Jonas. Ook ga ik trouw iedere donderdag naar de sportschool (dat is de enige dag dat Jonas naar de opvang gaat!) en probeer ik op zaterdag een bootcamp lesje mee te pakken.
Vorig jaar had ik niet kunnen bedenken dat ik überhaupt weer zou sporten en zoveel zou bewegen als ik nu doe. Het afvallen is mooi meegenomen. Maar om eerlijk te zijn, het getal op de weegschaal zegt mij niks. Nu mijn kleding beter zit merk ik ook dat ik me beter voel. En ik ben vooral blij dat ik weer de kracht en de energie heb om volledig voor Jonas te kunnen zorgen. Dat is waar ik het voor doe!
