Deze blog zit al een tijdje in mijn hoofd, maar ik weet niet of ik de (juiste) woorden kan vinden om het uit te leggen. Ik ga het gewoon proberen.
Jullie kennen allemaal mijn verhaal, zo niet die kun je hier lezen.
Mijn leven bestond alleen maar uit kanker.
Het is lastig uit te leggen. Maar toen ik ziek werd en daarover ging delen op Instagram, was dat het enige wat ik deelde. Het voelde zo vertrouwd. Het was immers de situatie waar ik midden in zat. Ik deelde de weg er naartoe. Hoe ik erachter kwam. Maar ook kwetsbare foto’s, mijn angsten, en hoe ik de zorg voor Jonas deed. En een lange tijd was er niks anders dan kanker. Mijn leven bestond alleen maar uit kanker. Ook al was de kanker niet meer ín mij, maar het was overal. Het werd een houvast. Ik durfde niet te delen dat het soms beter ging, bang dat ik dan altijd vrolijk moest zijn, of dat ik altijd het huishouden op orde moest hebben. Nee, wat ik wilde was de lelijke kant laten zien van het leven na kanker.
Achteraf… nu dus. Denk ik dat ik daarin een beetje ben doorgeschoten. Tuurlijk voelde het op dat moment het juiste. Er was niks anders dan dat in mijn leven. Ik zag weinig mensen, ging de deur amper uit en was alleen aan het zorgen voor Jonas.
Tot ik gesprek raakte met mijn moeder en een vriendin van me, die mij vertelde dat er écht meer is dan het leven wat ik nu deel online.
Laat die mooie dingen zien, laat zien dat er meer is in je leven dan alleen het ziek zijn. En langzaamaan ging ik dat doen. Ik liet andere foto’s zien, deelde ook de vrolijke dingen. Maakte meer uitstapjes, voelde me steeds weer een beetje mezelf. Ik durfde naast de lelijke kant ook de mooie kant te laten zien van het leven. De mooie kant die ik even kwijt was. Beetje bij beetje liet ik het toe. Online, maar zeker ook in de echte wereld. Ik ging met mezelf aan de slag, ging dingen doen waar ik blij van werd. Besloot dat ik in het onderwijs wilde werken. En ook al was het eng, ik wist dat ik het kon.
Laat de controle los.
Mijn lijf zou mij niet meer tegen houden. Mijn lijf kán dit. Mijn lijf hoeft niet niet meer een week bij te komen van een ochtend op pad. Nee, mijn lijf is na een paar uur weer oké. Oké genoeg om weer iets te ondernemen. Mijn lijf weet ook, dat als de dag teveel was, ik de avond op tijd naar bed moet. En de volgende ochtend weer met energie op sta.
Alleen was mijn hoofd er nog niet klaar voor. Het was de controle die ik niet los wilde laten. Al die tijd was ik de controle in mijn lijf en hoofd kwijt. Gepakt door de kanker. Toen die weg was, pakte ik de controle terug. En nu moest ik leren, dat niet alles controleerbaar is. De touwtjes mogen vieren. Want ook al heb ik geen controle in wat mijn lijf doet, ik ben niet de kanker…..
Ik ben meer dan dat. Ik ben Nophar, en ik hád kanker. Maar dat is niet wie ik ben. Ik ben zoveel meer dan dat.
Liefs, Nophar
