Nophar | Het is alweer drie jaar geleden

by Nophar Sapir

De tijd vliegt. Het leven gaat door. Maar de maand januari is voor mij sinds drie jaar een hele dubbele maand. De maand waarin ik de diagnose baarmoederhalskanker kreeg, en de maand waarin ik jarig ben en ik voor het eerst moeder werd.

Maar het is ook pas drie jaar geleden.
We zijn nu drie jaar verder, er is heel veel gebeurt afgelopen jaren waarover ik al geblogd heb. Dus heeft het nog zin om dit verhaal weer te vertellen? Laat het gaan joh, ga verder met je leven. Maar het is ook pas drie jaar geleden. Dat mijn leven een andere wending kreeg. Ik kan het ook niet voorbij laten gaan alsof het niks is. Want er zijn misschien ál drie jaar voorbij. Maar ook pás drie jaar.

Ik zie ons nog steeds zitten, mijn moeder, Leandro en ik bij de gynaecologe. Op de triage afdeling. De meest ongezellige ruimte die er is, en dan te horen dat je dochter en vriendin kanker heeft. We wisselde blikken uit van onbegrip. En ik voelde me meteen schuldig. Dat ík hun dit verdriet aan doe. Ik, die altijd ervoor wil zorgen dat iedereen niks te kort komt en blij is.

Afgelopen jaren heb ik het er met vlagen lastig mee. Over het algemeen gaat het heel goed met me. En voel ik me fit en mentaal ook sterk. Maar er komen ook weleens gedachten voorbij waarmee ik niet weet wat ik ermee moet.

Schuldig dat hij opgroeit met een moeder die kanker heeft gehad.
Zo kan ik me schuldig voelen voor het feit dat ik Leandro niet nog een kind kan ‘geven’. Of Jonas een broertje of zusje. Dat hij voor altijd enig kind blijft.  Dat ik geen leuke vriendin ben geweest het eerste jaar, dat Leandro voor mij moest zorgen. Terwijl ik de meest zorgzame ben van ons tweeën. Dat hij me moest helpen met douchen. Dat hij zoveel heeft gedaan dat eerste jaar. Vele nachten eruit is gegaan, terwijl ik huilend in bed lag van ellende. De ritjes naar het ziekenhuis voor controles, operaties en chemotherapie. Hij deed het zonder te klagen, en omdat hij ook door moest. Maar dan overvalt het me toch weer.

Zelfs naar mijn ouders toe, kan ik me schuldig voelen. Hun dochter werd ziek. En zij moesten weer gaan zorgen. Terwijl Leandro aan het werk was, mijn moeder op Jonas paste, bracht mijn vader mij iedere dag op en neer naar de bestraling. Zij hadden ineens een doodziek kind, en een nieuw kleinkind. Waar ook liefde voor was, maar zorgen voor hun moeder.

Schuldig naar Jonas toe, dat hij opgroeit met een moeder die kanker heeft gehad. Dat er straks vragen komen waarom hij geen broertje of zusje krijgt en je dan met betraande ogen moet uitleggen waarom het niet meer kan. Dat ik soms teveel pijn heb en echt even moet gaan liggen. Dat springen op je moeder geen goed idee is. Dat mama soms overprikkeld is. Dat ik je het eerste jaar bijna nooit zelf naar bed heb kunnen brengen. Schuldig om dingen waar ik geen invloed op had. Maar die me altijd pijn blijven doen.

De herinneringen blijven springlevend.
Die hele periode is aan de ene kant zo snel voorbij gevlogen maar aan de andere kant herinner ik me ieder ding nog zo helder. Een periode die ik nooit zal vergeten. Ieder jaar wordt het verdriet wel minder merk ik. Maar de herinneringen blijven springlevend.

Net als ik. Springlevend.

Liefs, Nophar

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.