Nophar | Het had allemaal zo anders moeten zijn.

18 januari 2018. Ik was net twee dagen geleden 28 geworden.  En daar zat ik dan. Hoogzwanger op dat stoeltje. Links van mij zat Leandro, en daarnaast mijn moeder. Drie dagen eerder hadden ze een biopt afgenomen, en vandaag kregen we de uitslag. Diep van binnen wist ik het al. Slecht nieuws.
Kanker.

Er rolde tranen over mijn wangen, en bij mijn moeder ook. Want hoe kan dat nou. Zwanger een kanker tegelijk hebben. Gelukkig was de gynaecoloog een vriendelijke vrouw, die ons de rest van het traject ondersteunt heeft.

Elf dagen later, op de dag dat ik terug moest komen om te horen wat het vervolg zou zijn van het traject, braken mijn vliezen. In het ziekenhuis. Er kwam een gezond jongetje uit mijn buik. Want vaginaal bevallen mocht niet. De kans op uitzaaiingen waren dan groter.

Ik werd geleefd. Vanaf het eerste moment dat ik hoorde dat ik kanker had. Heel normaal hoe dat zo gaat. Overlevingsmodus aan en gaan. Die gaat pas uit op het moment dat alles achter de rug is.

Vervolgens ga je zonder na te denken die operatie kamer in. Heb je zonder aarzelen ja gezegd tegen bestraling, en gooien ze daarop ook nog een portie chemo. Want als je het niet doet, de kans te groot is dat het terug komt. Maar we gaan door. Niet nadenken.

Maar nu is het januari 2020. Bijna 2 jaar na het slechte nieuws gesprek. En er gaat geen dag voorbij dat ik denk dat mijn leven er zo anders had kunnen of moeten zien.
Hoe dan, nou zo;

Een zorgeloze zwangerschap. Werken tot 36 weken. Met een dikke toeter gedag zeggen. Als het was gelukt, een “normale” bevalling, in bad. Leek me heerlijk. Het liefst ook in februari. Want dat was de maand dat Jonas geboren zou worden. Een rustige kraamtijd zonder oncoloog aan je bed na nog geen 12 uur moeder zijn.
Borstvoeding geven in het openbaar. Tijdens een lunch met vriendinnen. Om te vieren dat ik eindelijk moeder geworden ben. Naar het terras omdat ik verlof zou hebben en daar een wijntje doen. Ik zou na 10 weken  weer gaan werken.   Ik had het al helemaal bedacht, ik zou 24 uur werken per week. Jonas zou 1 dag naar oma gaan, 1 dag naar de opvang en 1 dag thuis met Leandro. Of ik zou 1 dag in het weekend werken. Ik had het al helemaal gepland.
Ik zou iedere maand balen dat ik weer ongesteld zou zijn geworden, maar kon me wel ongegeneerd vol proppen met chocolade. Het sporten zou ik ook weer oppakken. Ik zou zeker een heuse fit mom geworden zijn.  We zouden leuke dingen ondernemen. Ik zou een makkelijk moeder zijn. Die zich wel zou houden aan rust en regelmaat maar een dutje in de kinderwagen niet erg zou vinden.

Mijn lijf zou er anders uit zien. Iets met 10 littekens minder. (oke, die galblaas had misschien ook wel verwijderd moeten worden..)

Mijn relatie met Leandro zou beter zijn. Tenminste, dat mag ik hopen. Ik ben zeker niet de leukste geweest afgelopen jaren, en een vriendin met weinig energie is ook niet heel leuk natuurlijk.
Misschien dat ik hier ooit nog eens over schrijf. In overleg met Leandro dan.

Het gene wat vooral anders zou zijn, is mijn hoofd. De binnenkant natuurlijk. Ik zou geen paniekaanvallen hebben. Of bang zijn dat de kanker terug is omdat ik toevallig pijn heb. Ik zou geen beren op de weg zien. Me niet laten lijden door faalangst om weer terug aan het werk te gaan.

Maar ik zou vooral…. Onbezorgd zijn.