Nophar | Eindelijk zwanger!!

Eindelijk mogen we het van de daken schreeuwen. Wij zijn zwanger!  Het heeft even mogen duren, maar eindelijk na jaren proberen, en de medische molen ben ik weer zwanger. Weer inderdaad, want ik heb in december een miskraam gehad.
Gelukkig is het deze keer wel goed gegaan, maar het waren zeker spannende weken. Ik zal jullie meenemen naar het begin….

We hebben het vanaf begin dit jaar geprobeerd zonder Clomid. Maar helaas, het lukte echt niet zonder hormonen. Dus besluiten we een afspraak te maken voor als we terug komen van onze vakantie in Israël. Als we een beetje geluk hebben, komt de afspraak precies zo uit, dat ik meteen mag beginnen met Clomid.
Dus terwijl wij genoten van onze vakantie in mijn geboorteland, kwam er thuis een brief binnen van het ziekenhuis. Onze afspraak werd verzet. Een week later! Meteen thuis heb ik het ziekenhuis gebeld, en gevraagd of ik niet bij een andere gynaecoloog mocht komen, want anders moest ik wéér een maand wachten. En het was ondertussen al Mei. Het zat ons mee, we mochten toch komen.

Ook kwam het precies uit, eindelijk werd mijn cyclus toch nog een beetje betrouwbaar. En begon ik op dag 3 weer met het slikken van Clomid. Ik krijg weer echo’s en er wordt weer wat langer meegekeken. Want ondanks dat mijn cyclus regelmatiger wordt, heb ik nog steeds een late eisprong.

Al met al blijkt de Clomid goed te werken, en ook mijn eisprong is precies wanneer ik dacht het te zou hebben. Dus het klussen kan beginnen. (TMI)

En dan… op naar de TEST! Ik had het bloedprikken voor mijn eisprong een week ná mijn eisprong. Dus ik wist dat als deze goed was ik de week erop kon testen. Het was weer spannend. Maar van binnen wist ik het al, ik ben zwanger.

16 juni 2017.
Stiekem hadden de avond ervoor al een test gedaan, en deze was licht positief. Het voelde meer als een bevestiging van iets wat we al wisten. Maar we doen s’ochtends toch nog maar een test om te kijken of deze wat donkerder is. En in de middag haalt Leandro een clear blue test. Gewoon om even het woord “zwanger” te zien staan. Hoe kan het ook anders, ook deze zijn positief!

10 juli 2017.
Vandaag ben ik 7 weken en 2 dagen zwanger, en mag ik komen voor onze eerste echo. Vorige week ben ik ook al even langs het ziekenhuis geweest, vanwege wat bloedverlies, en ergens voelde ik me niet meer zwanger. Maar toen bleek alles goed te zijn, en vandaag, bij onze “tweede” echo zien we een klein garnaaltje, mét kloppend hartje! WAUW.

Veel onzekerheid.

Twee weken later verlies ik wéér bloed. Eerst is het nog lichtroze, maar daarna wordt het toch wel donkerder. En met de vorige miskraam nog in onze achterhoofd bellen we het ziekenhuis en mogen we komen. Daar we zien we gelukkig een mini mensje. Met nog steeds een kloppend hartje, en ineens ook iets wat armen en beentjes moeten worden. En waar het bloed vandaan komt? Ze hebben geen idee.
Het blijft toch wel spannend, die eerste 12 weken. En ondanks de enorme vermoeidheid, en de misselijkheid ben ik zo blij om zwanger te zijn. Maar die onzekerheid elke keer als ik bloed verloor. Ik had zo gehoopt op een rustige eerste weken, maar we weten nu ook wel dat bij ons dingen altijd anders gaan dan bij andere. Dus zitten we een paar dagen later wéér in het ziekenhuis. Zaterdagavond. Na twee dagen weer lichtroze bloed, had ik weer helderrood bloed, en kramp in mijn buik. Weer een echo, en daar was weer ons mini mensje te zien. Druk aan het bewegen, en schoppen met zijn/haar beentjes! Wat een opluchting iedere keer om te zien dat er niks aan de hand is. En deze gynaecoloog doet ook nog een onderzoekje met de eendenbek (au!) en ziet daar dat mijn baarmoedermond goed doorbloed is, en dat het bloed dus daarvandaan komt. En niks te maken heeft met de baby.

Termijnecho.
De onzekerheid wordt al minder, en we mogen met 10 weken en 3 dagen al komen voor de termijnecho. Deze was heel bijzonder, omdat we ook het hartje hebben gehoord. En daar kwamen dan toch wel wat tranen bij kijken. Verder zag alles er weer perfect uit, niet mijn woorden maar van de echoscopiste.
Ze zei ook dat we het nu wel konden vertellen tegen mensen. Maar dat hadden we natuurlijk meteen gedaan met onze positieve test.
En onze uitgerekende datum, wat ik zelf al lang had uitgerekend klopte ook nog.
24 februari 2018. Dan verwachten wij ons mini mensje!

Ik blijf nog onder controle in het ziekenhuis, tot de 14 weken. En hoop in de tussentijd niet meer langs te hoeven komen vanwege bloedverlies. Want dan mag ik daarna zoals heel veel andere, naar een verloskundige in onze woonplaats. Ik kan niet wachten. Ook willen wij graag weten wat het wordt. Maar daarvoor moet ik nog even een afspraak maken. En ga ik ook met jullie delen!