Vorig jaar juni was het de laatste keer dat ik iets op papier zette. Ik wilde wel, maar het lukte me niet. En ik weet niet eens of het nu gaat lukken. Omdat ik de woorden niet kan vinden, of niet wil zoeken.
Het jaar was zwaar. Ik zal jullie de details besparen, maar chemo’s, bestralingen, nog een galblaas operatie erachter aan en ondertussen een baby die steeds groter wordt gaan je niet in de koude kleren zitten.
Dus hoe gaat het nu? Heel eerlijk? Ik ben nog steeds niet waar ik zou willen zijn, en ik weet ook niet hoe lang dat gaat duren voor ik er wel ben. En misschien is dit het wel. Afgelopen jaar heb ik 12 weken revalidatie gehad wat absoluut geholpen heeft. Daar heb ik veel gesport, gezwommen en vooral gepraat. Met lotgenoten, en ook met een psycholoog. Ik merkte dat ik niet echt een klik had met haar, en lange tijd dacht ik ook dat het wel goed ging.
Maar naarmate de tijd vordert merk ik dat ik het weer nodig heb. Mijn hoofd loopt over, en krijg niks op een rijtje. Daarom heb ik contact opgenomen met de huisarts, en heb ik al wat gesprekken gehad met de praktijkondersteuning daar. Dit waren fijne gesprekken.
Helaas kreeg ik vorige week te horen dat mijn ziektewet gestopt wordt, waarna er bij mij weer paniek ontstaat in mijn hoofd. Weer aan het werk “moeten” en op zoek naar werk gaan. Ik weet even niet hoe ik dat dan moet doen.
Ondertussen heb ik ook de zorg voor Jonas alleen. Alleen hoor ik je denken. Jep, van zondagavond tot vrijdagmiddag heb ik de zorg voor Jonas alleen, dit komt omdat Leandro voor zijn werk een opleiding volgt in Ermelo. Dit is helaas te ver om iedere dag op en neer te komen rijden. Dus vandaar dat ik nu doordeweeks alleen ben. Pittig wel hoor! Daarom ben ik blij dat ik iedere dag hulp krijg van mijn moeder. De ene keer komt ze om Jonas te kussen en knuffelen, en de andere keer neemt ze hem een extra uurtje mee zodat ik nog wat extra tijd heb om bij te komen. Heel blij dat ze dit voor ons kan doen, naast dat ze ook nog werkt! Sowieso zijn oma’s de best!
Gelukkig gaat het met Jonas wel heel goed. Hij is nu 16 maanden, en loopt! Mijn baby loopt. Iets na zijn eerste verjaardag zette hij zijn eerste stapjes en sindsdien is hij niet meer te stoppen. Hij kletst en zegt álles na, ja alles! Dus we moeten echt oppassen met wat we zeggen. Hij pikt het snel op. Slapen doet hij ook goed. Ik zal jullie verder niet jaloers maken, maar over de nachten mag ik gelukkig (op een uitzondering na natuurlijk) niet klagen. Ook gaat hij naar een agrarisch kinderdagverblijf, waar hij tussen de koeien loopt en hij heel erg op zijn plek is! Het is een heerlijk ventje geworden. Trotste moeder hier hoor. En ben ook heel hard aan het genieten van hem.
Dat was het weer, een kleine update van afgelopen jaar.
Zouden jullie het leuk vinden als ik weer wat vaker ga bloggen? Volgens Tamara hadden jullie mij gemist, en aangezien Tamara mijn blogbaas is dan zal ze het wel weten!
Liefs, Nophar
3 comments
Lieve nophar, als het jou helpt om soms wat van je af te kunnen schrijven in een blog, lees ik die echt heel graag. Maar alleen als het voor jou een opluchting kan zijn, het moet geen opgave worden. Jij kunt dit, je bent de sterkste vrouw die ik ken. Ik geloof in jou!
Fijn om hier weer wat van je te lezen Nophar! Wat ben je sterk, hopelijk voel je je gauw weer wat beter. Het is niet niks wat je meegemaakt hebt, geef jezelf maar de tijd om het een plekje te geven.
Je bent een topper Nophar! ??