In die ruim twee jaar dat ik moeder ben heb ik vaak gehoord over de moedermaffia, maar wie zijn deze moeders? En waarom heb ik ze nog nooit gezien of iets van hun persoonlijk gehoord. Ik voel me bijna buitengesloten.
Tijdens de kanker kreeg ik meer volgers
Ergens in een heel ver verleden begon ik met Instagram, ik deed het vooral voor mezelf en mijn account stond op privé. Ik gaf alleen toestemming aan mensen die ik van dichtbij kende, of via via. Maar onbekende, nee die kwamen er niet in. Op een gegeven moment veranderde dat. Ik volgde wat leuke moeders, wat bekende mensen en natuurlijk Tamara. Toen ik ging bloggen kreeg ik er wat volgers bij, toen ik zwanger was al helemaal en toen ik kanker kreeg en daarover deelden, toen stegen de volgers helemaal. Dus als je nog extra volgers zoekt, je weet wat je moet doen.
In die drie jaar dat ik nu veel deel van mijn leven heb ik nog nooit, en dan meen ik echt, nog nooit één vervelende opmerking gehad. Niet over mijn zwanger zijn of de periode daarna. Niet eens als ik voor de duizendste keer mijn huilende gezicht deelde dat ik het niet meer trok omdat ik zo ontzettend moe was van de chemo. Misschien dachten mensen wel “komt zij weer met d’r gezeik”, maar nare berichtjes? NOOIT!
Nare haat reacties van andere
Ondertussen zie ik bij andere accounts voorbijkomen dat ze haat reacties krijgen van andere moeders, dat ze het niet goed doen, of dat ze hun kind niet alleen op de commode moeten laten liggen voor de perfecte foto. Lelijke reacties op prachtige dikke buiken met of zonder striae. Waarom je wel of geen borstvoeding moet geven. Echt, vrouwen, maar zeker moeders kunnen overal commentaar op hebben.
Ik krijg alleen maar lieve reacties
Behalve op mij dan. Want in al die jaren heb ik heel veel lieve reacties ontvangen. Van vrouwen die het knap van mij vonden dat ik zo eerlijk was over hoe ik me voelde, die me de hemel in prezen omdat ik de zorg voor Jonas alleen gedaan heb. En zelfs nu, nu ik wat meer deel over bodypositivitie krijg ik zoveel berichten dat ze wat meer op mij zouden willen lijken. Dat ze ook schijt willen hebben aan wat andere van hun denken. Dat ze gewoon willen delen wat ze willen delen.
Ik weet niet waar het aan ligt, misschien durven mensen niks negatiefs te zeggen tegen mij? Omdat ik kanker heb gehad. En ik “zielig” ben. Of omdat ze gewoonweg geen commentaar hebben naar mij toe. Omdat je niet altijd commentaar HOEFT te geven.
Bestaat die moedermaffia dan wel?
Maar dan de vraag, bestaat die moedermaffia nou echt? Ik durf het niet te zeggen. Ik denk dat de moeders die mij volgen in ieder geval géén lid zijn van deze maffia. En daar ben ik maar al te blij mee. Want dat groepje mensen (ik ben bij lange na geen Tamara met + 10.000 volgers) dat mij volgt, vind mij wel leuk. En ik hun.
Dus een dikke tip van deze moeder naar jou, volg mensen die je leuk vind. Vind je iemand niet leuk? Ben je het niet eens met wat diegene eet, zegt, poept of whatever; ontvolg!
Echt, zo simpel is het.
Wees lief voor elkaar mama’s!
Liefs, Nophar
(P.S. nu niet eens onaardig gaan doen of je bij de moedermaffia toevoegen.. 😉 )
