Daar sta ik dan, stralend en vol zelfvertrouwen. Maar zelfs op mijn dertigste heb ik nog steeds last van faalangst.
Ik denk dat iedereen zich wel kan herkennen in mijn verhaal. En ik hoop hiermee dan ook weer wat taboe te doorbreken. Of herkenning te geven.
Afgelopen maand was het druk. Druk in mijn hoofd vooral. De combinatie van het moederschap, stage lopen, studeren een huishouden en ook nog de perfecte dochter en vrouw zijn werd me teveel.
Het zit vooral in mijn hoofd, dat ik overal goed in moet zijn. Dat had ik als klein Nofje al. Bang om fouten te maken en nooit vragen om hulp. Gelukkig werd dat al vroeg gezien, en werd er met hulp een sterker meisje van mij gemaakt.
Maar tot op de dag van vandaag kan ik soms nog last hebben van mijn faalangst.
Dat kleine meisje.
Ik was een jaar of 7, misschien 8, toen ik iedere woensdag naar de orthopedagoog ging. Geen idee hoelang ik daar onder behandeling ben geweest. Maar ik weet wel dat het geholpen heeft. Dat ik steeds meer durfde. Ik werd mijn eigen ik. Een verlegen meisje dat het ook wel fijn vond om grappig te doen, mensen aan het lachen te maken en gek te dansjes op feestjes.
Een meisje dat steeds minder bang werd om nieuwe dingen te proberen. Dat iets minder huilde omdat ze naar de middelbare school ging, of een nieuwe opleiding ging doen.
Ik twijfelde niet aan mezelf.
De afgelopen jaren heb ik er voor mijn gevoel minder last van gehad. Toen ik zwanger raakte, ziek werd, moeder werd heb ik me nooit onzeker gevoeld. Was ik niet bang om te falen. Ik wist dat wat ik deed precies dat was dat ik moest doen. Dat voelde heel natuurlijk. Ik twijfelde niet aan mezelf. Ik kan dit. Tuurlijk zijn er periodes van onzekerheid geweest, maar echt faalangst had ik op die momenten niet.
Mijn faalangst kwam in alle hevigheid weer naar boven.
Toen ik mijn baan kwijt raakte voelde ik me weer dat kleine meisje. Dat meisje dat weer iets niet kon. Die nooit meer een baan zou krijgen, laat staan de combinatie tussen het moederschap en werken goed te kunnen. Mijn faalangst kwam weer in alle hevigheid naar boven. Ik liet dat ook toe. Ik mocht, zeker na wat ik meemaakte, mezelf even slecht voelen.
Totdat ik besloot een re-integratie traject te doen eind vorig jaar. Ik wilde weten wat ik wilde in het leven. Wat er nou echt bij mij pasten. Ik maakte veel testen, en steeds kwamen er tegenstrijdige dingen uit. Van sommige dingen wist ik dat ik het wel leuk vond om te doen, maar wist ik niet of ik het daadwerkelijk wel kón. Zelfs mijn coach was verbaasd. Hoe kon zo’n sociale, vrolijke meid als ik steeds zo onzeker zijn.
Uiteindelijk besloot ik dus om de opleiding tot onderwijsassistente te doen. Omdat ik weet dat dat iets is wat ik het best bij mij vind passen en denk (kijk daar komt die faalangst weer) dat ik dat goed kan. Als ik met in de klas ben voel ik me steeds meer op mijn plek, maar ik ben dan bang dat ik soms niet genoeg laat zien van mijn kunnen. Wil altijd het beste en meer laten zien. Maar weet soms niet hoe.
Zie je nou, je kan het niet.
Eigenlijk zou ik twee weken terug een blog online moeten plaatsen. Maar het lukte me niet. Ik was druk aan het leren voor mijn herexamen (jep… mijn eerste examen niet gehaald.) Waar ik dus al van aan het balen was, want “zie je nou, je kan het niet” stemmetje in mijn hoofd was weer aan het praten. Mijn hoofd kon niet ook nog iets verzinnen om over te bloggen.
En toen kwam het besef ineens, dat mijn faalangst weer aanwezig is. Dus stuurde ik Tamara een berichtje, dat het even niet ging lukken. Waar ze alle begrip voor had. En ondertussen zat ik weer in mijn hoofd, met een nieuwe blog genaamd: bang om te falen.
Liefs, Nophar
