Al drie jaar zonder jou. Mijn hersenspinsels op papier.
Ik besloot afscheid van je te nemen.
27 maart 2018. Sindsdien doe ik al zonder jou. Dik 28 jaar deden wij het samen. Twee maanden eerder schonk jij mij een zoon. Gezond en wel. Maar vanaf 27 maart stond ik er alleen voor.
Jij was te ziek, en groeide naast een zoon ook iets dodelijks in mij. Daarom besloot ik, in goed overleg, afscheid van je te nemen.
Iedere maand weer feest. Jij deed je werk goed.
Heel regelmatig kwam je langs. Sinds ik een jaar of 11 was. En nooit bij stil gestaan hoe belangrijk je voor me was. Tot je ineens weg moest.
Ik vraag me af, kun je eigenlijk iets missen wat je nooit echt hebt gekend? Waarvan je niet wist dat je er ooit zonder mee zou moeten doen. Vaak heb ik je verafschuwd. Al die jaren dat ik wilde dat er iets in je zou groeien, maar jij besloot dat niet te doen. Die keer dat er wel iets mocht groeien, maar ook jij weer besloot dat het niet goed zat.
Ondertussen deed jij ook iets wat mijn leven op zijn kop zetten.
De eerste keer dat ik blij was dat jij je werk deed, was toen jij ervoor zorgde dat het gene wat ik al jaren wilde liet uitkomen. Je zorgden er samen met mij voor dat er een jongetje in jou groeide. Een heel lief, leuk, grappig, fantasievol jongetje kan ik je nu vertellen.
Ondertussen deed jij ook iets wat mijn leven op zijn kop zetten. Jij groeide een tumor. Naast het hoofd van mijn kind. Waarom deed je dat eigenlijk? Was ik niet lief voor je geweest? Had ik je te weinig aandacht gegeven? Had ik je moeten bedanken voor de jaren daarvoor, dat je deed wat je moest doen.
Ik zou er alles aan doen.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk. Wist je dat? Ik denk dat niemand dat weet. Dat ik me afvraag of ik iets anders had kunnen doen, zodat jij er nog zou kunnen zijn. Was er dan geen andere optie dan afscheid van je nemen? Want ik zou er alles voor doen om iedere maand weer te balen dat jij liet merken dat je het nog deed. Dat je mij nog een leven zou kunnen schenken.
Een nieuw leven in jou laten groeien. Zonder angst, zonder bloed, zonder diagnose. Dat is waarom ik je zo mis. Of eigenlijk mis ik het idee van het hebben van jou.
Dat jij weg bent, is het beste wat mij is overkomen. Maar ook het meest erge.
Waarom ik?
Want, lieve baarmoeder, ik heb het tegen jou. Vandaag doe ik het al drie jaar zonder jou. Drie jaar waarin ik me heb afgevraagd ‘waarom ik?’. Daar heb ik nog steeds geen antwoord op en dat zal ik ook nooit krijgen. Wat ik wel weet is dat ik blij ben dat je er was, en dat ik je mis. Ook al ben ik blij dat je er niet meer bent. Want mét jou was mijn leven al ten einde geweest.
Liefs, Nophar
