Ruim 2,5 jaar geleden werd er baarmoederhalskanker gevonden. Hoog zwanger was ik. De periode die volgde was een rollercoaster. Jonas kwam ter wereld met een keizersnede, ik kreeg een grote operatie, 25 bestralingen en een portie chemo. Terwijl ik iedere dag bestraald werd, en ik langzaam mijn energie uit mijn lijf zag gaan had ik nooit gedacht ooit iets te kunnen doen. Tot ik drie weken terug ineens een besef moment had met “ik kan dit gewoon weer!”.
1.Een dagje Efteling.
Een van de eerste dingen die in me opkomt is van niet zo heel lang geleden. Ik had overdag een fijne dag gehad met Jonas. Het was 37 graden en in de namiddag hadden we voor het gezin (mijn moeder, haar vriend, mijn broertje en zijn vriendin) kaartjes besteld voor de Efteling. Terwijl ik daar liep, besefte ik me ineens “dit had ik twee jaar geleden niet kunnen bedenken”. Dat ik een hele dag al iets had gedaan, en dan ook nog in de namiddag/avond op pad.
2.De fitgirl uithangen.
Nog iets waarvan ik niet gedacht had dat ik het ooit met plezier zou doen. En er de energie voor hebben; SPORTEN!
Ik kon tijdens mijn behandelingen niet eens normaal de trap op zonder in huilen uit te barsten omdat ik helemaal kapot was. Nu sport ik minimaal één keer in de week. Soms twee. Er is zelfs een periode geweest dat ik vier keer per week ging sporten (begin van de corona periode) maar dat vind ik voor nu teveel.
3.Een avond op stap
Ik was een party girl, ging graag avonden op stap. Dronk wijntjes met vriendinnen en dansten op de bar. Tot ik zwanger raakte uiteraard. Het heeft heel lang geduurd voordat ik weer eens naar een cafeetje in de buurt ging voor een wijntje. Zonder na een uur naar huis te willen omdat ik helemaal overprikkeld was. Zelfs verjaardagen waren zwaar. Tegenwoordig heb ik daar dus veel minder last van. Verjaardagen gaan goed. Avond stappen kan nog weleens zwaar zijn. Maar dan vooral door de kater de volgende dag 😉
(samen met Jonas in de Efteling)
4.Weer aan de bak.
Iets waar ik ook écht weer aan toe ben, en ik bijna mee ga starten is stage lopen. In januari liep ik al stage voor mijn re-integratie traject. Maar vanaf begin september ga ik beginnen aan mijn opleiding tot onderwijsassistent en daarvoor ga ik twee dagen in de week mee lopen. Het voelt een beetje als werken, al krijg ik er dus niks voor. Vooral voor mijn eigen persoonlijke ontwikkeling en zodat ik weer ervaring op doe. Daar kijk ik dus heel erg naar uit. Nooit gedacht dat ik daar zin in zou hebben.
5.Boeken lezen.
Het laatste wat ik me kan bedenken is een boek lezen. Geen grap. Ik had tijdens de chemo een lange zit en had wat boeken geleend van mijn overbuurvrouw maar op dat moment had ik amper concentratie en werd ik er misselijk van. Afgelopen jaar had ik weer zin in, lezen. Dus las ik de boeken van Tamara. Die las ik vervolgens binnen een dag of twee uit. Terug bij mijn oude lees niveau.
Het zijn soms de kleine dingen die het verschil maken. Ik ben blij met deze vooruitgang. Benieuwd of er over een jaar of twee nog meer dingen bijkomen waarvan ik nu niet denk dat ik ze kan, maar ze dan toch doe.
Liefs, Nophar
