Shit m’n mobiel vergeten, wat nu? Dit gebeurd mij dus echt nooit hè. Het lijkt alsof ik vergroeit ben met dat ding want ik vergeet namelijk wel vaker wat. Een afspraak, sleutels, portemonnee of schooltas van de kinderen. Jup ik ben die loedermoeder. Maar mijn telefoon? Die heeft z’n eigen plekje, namelijk in mijn tas/ jaszak of broekzak. Want die moet gewoon mee. Why? Ik wil niks missen, niet online maar ook geen mooi moment wat ik niet op de foto kan zetten. Bizar eigenlijk, waar komt dit toch vandaan? Die angst om een dagje offline te zijn..
Dagje offline
Ik zie natuurlijk wel vaker bij mensen voorbij komen dat ze vrijwillig voor een dagje offline kiezen. Dan denk ik altijd, oh wat goed, moet ik ook echt ooit eens gaan doen. Maar het kwam er natuurlijk nooit van. Want ja, het betekend ook dat je niet bereikbaar bent. Wat als er iets gebeurd op school, of met mijn ouders of andere familieleden? Dan wil je toch wel bereikbaar zijn natuurlijk. Of als er iets met mezelf gebeurd en ik kan niemand bereiken. Niet handig dus.
FOMO
Nu vertel ik het allemaal wel alsof ik het alleen om die reden doe, maar dat is natuurlijk niet de hele waarheid. Want oke, dat bereikbaar willen zijn is zeker waar.. Maar daarnaast wil ik ook niets missen. Wil ik zien wat er gebeurd online en wil ik zelf ook dingen kunnen delen. Wil ik foto’s kunnen maken van mijn kinderen of dat lekkere gerecht wat ik gemaakt heb. Zo lomp eigenlijk, want waarom zou je dat niet kunnen missen. Blijkbaar is dat FOMO, ofwel fear of missing out en oh wat herken ik mezelf daarin. Angst om iets te missen wat belangrijk is, wat natuurlijk complete onzin is, want met een dagje offline mis je natuurlijk niets. Oke ik zie niet hoeveel teentjes knoflook Tamara vandaag gebruikt heeft in haar recept, maar ingrijpende dingen kom je vanzelf wel te weten.. Toch?
Verslaafd
Natuurlijk weet ik dit niet sinds dit moment, maar ik weet het al langer. Ik ben namelijk verslaafd. Niet alleen verslaafd aan suiker, maar ook aan mijn telefoon. Iets wat ik al heel lang aan het ontkennen ben, want ik kan hem zeker wel even wegleggen en hoef niet perse te kijken. Maar als hij geluid maakt kijk ik toch het liefst wel even of het niets belangrijks is. Maar die term belangrijk word wel steeds breder, want waar het eerst alleen telefoontjes waren is een reactie in de werk app ook plots even belangrijk als een berichtje op insta.
Oplossing
Nu mijn man al maanden thuis werkt, weet ik zeker dat ik echt geen belangrijke oproep zal missen. Iedereen die mij wil bereiken kan dat via hem doen. We kunnen snel schakelen als het nodig is, zo groot is het huisje namelijk niet, dus een dagje offline is zeker nu ideaal te doen. Maar dan de vraag, durf ik het wel? Durf ik mezelf een dagje af te sluiten voor social media? Gek eigenlijk, dat ik die vraag aan mezelf stel terwijl als ik it verhaal zou lezen van een ander, ik enorm zou schrikken denk ik. Wat zou het mezelf opleveren zo’n dagje zonder. Misschien een beetje rust in mijn hoofd, niet continu hoeven te kijken. Tijd vrijmaken voor andere dingen die ik nu niet heb vanwege mijn verslaving.
In het ergste geval kan ik altijd nog kiezen voor een opbouwschema, beginnend met een uurtje compleet offline/ telefoon uit zicht en dan ooit een hele dag. Hahaha, dus, even opnieuw voorstellen. Hallo, ik ben Naomi en ik ben verslaafd. Yess, de eerste stap is de herkenning van het probleem, de tweede stap het aanpakken ervan. Dus dat gaan we dan maar eens doen. Nou ja, even doen.. We gaan een begin maken!
Wie van jullie kan er ook wel een offine dagje gebruiken? Hoe pakken jullie dit aan?
Even getwijfeld of ik dit wel durfde te delen, ben benieuwd naar de reacties. Hopelijk wat herkenbaarheid bij anderen en ben ik niet de enige verslaafde hier 🙂
Wellicht kan ik ook nog tips vragen aan Tamara, die het probleem van de telefoon verslaving wellicht in andere mate nog herkent..
