Zij vertelt| Laura had een Mola zwangerschap.

by Tamara

Vorige week kon je al deel 1 van het verhaal van Laura lezen. Na lang wachten was ze eindelijk zwanger en toen ze over de 12 weken grens was, dacht ze eindelijk te kunnen gaan genieten, maar helaas bleek bij de echo het hartje van hun kindje niet meer te kloppen. Vandaag vertelt ze het tweede deel van haar verhaal. Want helaas had haar late miskraam een behoorlijk nare nasleep, waarbij de miskraam niet op gang wilde komen, maar het ook nog gedeeltelijk een Mola zwangerschap bleek te zijn.

Zij vertelt.

Laura had een Mola zwangerschap.

Lees hier deel 1. 

De volgende dag konden we gelukkig al terecht in het ziekenhuis bij de gynaecoloog. Ik vond het erg moeilijk om rond te lopen met een levenloos kindje in mijn buik dus ik wou dat alles zo snel mogelijk achter de rug was. In het ziekenhuis aangekomen moesten we natuurlijk weer plaatst nemen in een wachtkamer, dit keer was deze gevuld met andere zwangere vrouwen of er kwamen zwangere vrouwen binnen met een koffertje klaar om hun wondertje te ontmoeten. De gedachtes die ik daar in die kamer daar over had waren niet met zachte woorden uit te drukken. niet omdat ik het hun niet gunde maar omdat door hun zo duidelijk werd wat ik niet meer had. Gelukkig duurde het wachten niet heel lang en werden we naar binnen geroepen. Zo’n gynaecoloog moet het hele verhaal nog een keer bevestigen, alleen zij mogen bevestigen dat ons kindje echt was overleden. Nou dat was dus echt zo. We kregen 3 opties waarvan er eigenlijk al snel maar 1 verstandig was, 1. afwachten tot ons kindje ‘’zelf zou loslaten’’ (maar dat was inhumaan). Dit kan wel weken duren in dit stadium. 2. een curettage wat sterk werd afgeraden omdat op dit termijn in de zwangerschap dat schade aan mijn baarmoeder kon brengen en ze me daar nog veel te jong voor vonden. 3. Was pillen inbrengen die er voor zouden zorgen dat de miskraam op gang komt. (normaal gesproken doet men dit thuis). Het werd dus optie 3 en dan wel met een ziekenhuis opname omdat ik al bijna in mijn 2e trimester zat en dit thuis gevaarlijk was omdat ik dan teveel bloed zou kunnen verliezen.

De miskraam wilde niet op gang komen.

Drie dagen later stonden wij klaar om 9 uur in de ochtend in het ziekenhuis voor een dag opname. Er werd mij gevraagd waar mijn spullen waren want het zou wel eens kunnen zijn dat het 48 uur zou kunnen duren. Dat was mij niet verteld? Maar goed, partner lief stapte weer op de fiets (gelukkig woonde wij dicht bij het ziekenhuis) en ging extra spullen halen. Het horror scenario wat de komende 4,5 dag volgde zal ik samenvatten, kort gezegd.. de pillen werkten niet, na 48 uur had ik alleen wat bloed stolsels verloren maar ons kindje zelf nog niet. Na 48 uur besloten ze (het team gynaecologen) dat ze de pillen gingen verhogen naar iedere 4 uur een dosis. Ook dit sloeg niet aan, we waren inmiddels 2 dagen verder, gelukkig had ik een 2 persoonskamer voor mij alleen en mocht mijn partner bij mij blijven slapen. Familie leden kwamen op bezoek om me bezig te houden. Ik zat gek genoeg in een emotionele bubbel en ik voelde helemaal geen pijn! Fysiek niet maar metaal ook niet. fysiek had ik wel wat krampjes en was ik best al wat bloed verloren in die inmiddels 4 dagen maar nog steeds niet waar ik daarvoor lag. Die avond besloten ze over te gaan op een sterker “paarden middel”, dit middel werd vroeger gebruikt maar bleek uiteindelijk niet meer nodig omdat er een softer middel op de markt gebracht werd. Dit zou dus wel moeten gaan werken, maar er werd mij wel een morfine pomp aangeraden omdat de krampen die dit middel zouden geven echt te pijnlijk zouden zijn. Ik begon nu toch wel een beetje angstig te worden, de dokter adviseerde me toen om toch vast een keer op het pompje te drukken zodat ik zou kalmeren. Ik werd rustig en viel in slaap… die nacht om 4 uur is ons kindje geboren. Midden in de nacht hebben ze nog geprobeerd om al het weefsel uit mijn baarmoeder te plukken (aangezien ik toch stoned van de morfine was) dit mislukte helaas waardoor ik toch de volgende ochtend een curettage moest. Er werd mij gevraag of ik onder narcose wilde, of plaatselijk verdoofd wilde worden. Nou ik was het helemaal zat en zei: ‘’breng me maar onder zeil’’. Na het uitslapen mocht in eindelijk naar huis! Mijn lieve schoonmoeder (ook verpleegkundige) zorgde voor me en bracht me naar huis, bleef bij me tot mijn partner weer thuis was.

Het verwerken van de miskraam.

De periode hierna was er een van rouw. wij hadden met 8 weken op social media onze zwangerschap aangekondigd en ook daar heb ik verteld dat het mis was gegaan. Ik vind dat het ok is om daar open over te zijn, je hebt tenslotte niks om je voor te schamen. Heb me best alleen gevoeld in die periode, merkte dat mijn omgeving het heel erg lastig vond om er mee om te gaan en ik vond het heel erg moeilijk om aan te geven wat ik nodig had… ik was emotioneel goed in de war en in mijn hoofd was moest in van mijzelf sterk zijn en doorgaan met het leven! Niet zo miepen en hup! Maar ja dat werkt zo niet natuurlijk, omdat ik zo streng was voor mezelf projecteerde ik dat op andere mensen en dacht ik dat hun dat ook allemaal vonden. Maar eigenlijk was ik gewoon degene die zo veel van mezelf verwachte… in deze tijd heb ik 2 hele heftige migraine aanvallen gehad door de stress en ben ik kreeg ik een vreemd soort aanval in de sauna waar ik met een vriendin was om te relaxen notabene.. ik lag te shaken op de grond en ging out. Ik werd daar opgehaald door de ambulance. In het ziekenhuis hebben ze geen oorzaken gevonden en ook niet voor de migraine aanvallen, achteraf gezien was dit allemaal te wijten aan stress en emotionele pijn..

Een mola zwangerschap.

Ongeveer een maand nadat ik uit het ziekenhuis ontslagen werd hadden we een nacontrole, ze hadden ‘’het weefsel’’ onderzocht in een ander groot ziekenhuis en we zouden horen wat er mis zou kunnen gaan. Volgens de arts had ons een kindje een triploïdie. Dit betekend dat er niet zoals bij normale mensen 21 chromosomen paren (x2 dus) waren maar 21 x3 chromosomen.. het kindje had dus van alle 21 chromosomen 3 stuks! En een open ruggetje hierdoor. We hoorden dat het geslacht chromosoom xxx was dus dat zou betekenen dat het een meisje was. Even hadden ze gedacht dat het een Mola zwangerschap was maar daar dachten de andere artsen anders over, wat wij niet wisten is dat ze het toen nogmaals hebben onderzocht en werden wij 2 dagen later gebeld dat het toch een partiële (gedeeltelijke) Mola zwangerschap was. Dit wil zeggen dat er in mijn placenta kwaadaardige cellen zaten die mijn HCG levels super hoog maakte, die ook zouden kunnen gaan uitzaaien… nu wisten we dus waarom de bevalling in het ziekenhuis zo moeilijk was, omdat door de cellen alles gewoon heel erg ‘’vast’’ zat als een soort tumor, nu wist ik ook waarom ik zo verschrikkelijk moe was! Sterker nog er zat nu een maand later nog HCG in mijn bloed. Hierdoor moest ik iedere week in het ziekenhuis bloed prikken zodat ze in de gaten konden houden of het zou dalen, als dat niet zou gebeuren had ik uitzaaiingen en zou ik chemo moeten. Gelukkig was er nog nooit iemand overleden hieraan maar toch is dat niet wat je wilt. En het moeilijkste wat ik te horen kreeg was dat ik pas zwanger mocht worden als mijn HCG standen 3 weken lang op 0 zouden staan en dat dit wel 4 maanden zou kunnen duren!! Ppff dat feit was even heel moeilijk te accepteren. ik wou natuurlijk zo snel mogelijk weer door met mijn leven en weer het geluk van een zwangerschap voelen.

Het einde van iets, zorgde voor een nieuw begin van iets anders.

Ze gezegd zo gedaan, ging ik iedere maandag braaf naar het ziekenhuis om bloed te prikken en in de tussentijd ging ik naar de psycholoog (toch maar wel ingegaan op het advies van de gynaecoloog) en naar babyshowers van mijn beide zwangere schoonzusjes, ik wilde dit heel graag omdat ik vond dat ik dit nooit meer over kon doen. Achteraf gezien ben ik er heel blij mee! Ik heb nu een heel lief nichtje en neefje aan beide kanten van de familie en ben blij dat ik me heb ondergedompeld in hun leventjes en het niet uit de weg ben gegaan. Haken was al een tijdje een hobby voor mij en zo ging ik aan de slag met de kraam cadeaus voor mij schoonzusjes, ik kreeg steeds meer positieve reacties dat ik besloot om eens te gaan proberen om mijn creaties te verkopen! En zo ontstond mijn bedrijfje BieBies! Leuke creaties voor baby’tjes, mijn wereldje werd dus nog meer omgeven door baby’s en kinderen en ik begon weer te dromen over ons eigen nieuwe wondertje. Ook mochten we in deze tijd ons kindje ophalen in het ziekenhuis, we konden ook haar daar achterlaten en dan zou ze samen met andere kindjes worden gecremeerd. Na een twijfel hebben we besloten haar toch zelf ergens te begraven, dit mag nog tot 20 weken in de vrije natuur. Wij bedachten ons dat we op deze manier er in ieder geval nooit spijt van zouden kunnen krijgen, we kregen haar mee in een prachtig doosje met een geboorte kaartje van het ziekenhuis. Heel lief.

mola zwangerschap

Drie lange maanden ging toch voorbij en daar kwam eindelijk het verlossende telefoontje! Mijn standen stonden op nul! Het was klaar! Na 5 maanden lang ziekenhuis in en ziekenhuis uit hoefde ik daar niet meer heen! En bovenal mochten wij weer proberen zwanger te worden! Nu gaat alles heel erg goed en zijn we inmiddels verhuisd naar een veel leuker mooier huisje en zijn we druk bezig met toekomst maken! Eentje waar ik hoop in heb en waar ik veel zin in heb. Na deze nachtmerrie lacht het leven ons weer toe.

 

Lieve Laura, heel erg bedankt voor je verhaal en dat je hier zo open over geweest bent. Ik weet dat je het ontzettend moeilijk hebt gehad met de verwerking van dit alles en ik wens je voor de toekomst dan ook heel erg veel sterkte en geluk toe! 

Misschien vind je dit ook leuk

9 comments

Joyce 10 juli 2016 - 18:14

Heftig verhaal! Weet zelf helaas hoe je je voelt/gevoeld hebt! Heb ook een partiële mola zwangerschap gehad, elke week bloedprikken en maar afwachten wanneer je eindelijk weer mag beginnen met je grootste wens, zwanger worden!

Gelukkig is de waarde nu helemaal uit je bloed. Hopelijk heb je snel een positieve test in handen! 🙂

Reply
Kleine Prinses 10 juli 2016 - 11:13

Wat heftig!

Reply
jodi - liefthuis 9 juli 2016 - 13:04

Jeetje na alle ellende is het nog niet voorbij en krijg je nog een bak ellende. Hopelijk inderdaad vanaf nu mooie tijden.

Reply
Lilian 9 juli 2016 - 11:23

Wat heftig zeg! Je bent helemaal kapot van dat je je kindje bent veloren en dan krijg je nog een hele hoop voor je kiezen. Respect dat je het allemaal zo vol gehouden hebt. Alsnog sterkte met het verlies en heel veel geluk met je bedrijfje!

Reply
Jacqueline 9 juli 2016 - 09:52

Lieve Laura ik ben dankbaar dat ik jou hele verhaal nu ken. Van het blije nieuws van een kindje krijgen tot de verdrietige gebeurtenis van jullie kindje verliezen…… Echt (te) heftig moet dit zijn geweest. Wat ben jij krachtig!!! Je bent door de pijn heengegaan en hebt jezelf bijelkaar geraapt…………
Je haakt nu voor andere kleine baby’s…… wow hoe sterk is dat!!! Ik hoop zo ontzettend dat er binnenkort een mooi bericht komt dat jij ook weer zwanger mag zijn. Voor nu rustig aan, dag voor dag.
Blij jou te kennen, mooi mens!♡

Reply
Michelle 9 juli 2016 - 08:43

Men wat heftig. Wat bijzonder dat jullie haar zelf een mooi plekje hebben kunnen geven.

Reply
Channa 9 juli 2016 - 07:52

Jeetje wat eemverschrikkelijk lange nasleep ook nog eens! 🙁

Reply
Nicole 9 juli 2016 - 07:14

Wat een verschrikkelijk verhaal. En wat een lange nasleep heeft het gehad voor jullie. Wel heel mooi dat het iets positiefs heeft opgeleverd voor jullie.

Reply
Josan 9 juli 2016 - 07:07

Wat een heftig verhaal. Ik wist eigenlijk niet eens wat de officiële term betekende. De twist op het einde vind ik mooi. Dat ze door haar hobby ook weer dromen heeft.

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.