Het is vandaag moederdag. Wel een beetje een rare moederdag, omdat we het dit jaar grotendeels zonder knutsels, zelfgemaakte wc-rolhouders en pasta kettingen moeten doen! (tenzij je ze zelf hebt geknutseld met je kinderen natuurlijk.) Vind ik allemaal geen probleem, met een extra kus en een knuffel ben ik ook al heel erg blij (en die krijg je gelukkig genoeg met vier kinderen! Haha)

Maar wat ik dit jaar vooral merk is dat het een moment is, waarop je bij je eigen moeder of je schoonmoeder langs gaat. Ik heb in de afgelopen weken talloze reclames gezien met ideetjes om je moeder te verrassen. Ik heb mails gekregen met cadeaus speciaal om met moederdag aan je moeder te geven en ook talloze samenwerkingsverzoekjes waarbij er gevraagd werd of ik mijn moeder wilde verrassen met moederdag. Het voelt alsof het ingewreven wordt, dat ik, op een dag die je samen met je moeder zou moeten vieren, geen moeder heb om naartoe te gaan.

Negen jaar geleden.

Inmiddels is het al negen jaar geleden dat mijn moeder overleed. Ze overleed op 26 april en een paar weken daarna was het moederdag. Normaal is dat al moeilijk, de eerste moederdag als je moeder net is overleden, maar het was ook nog eens mijn eerste moederdag als moeder. Het is heel stom, maar sinds die dag heb ik een beetje een nare nasmaak bij moederdag. Ik ga niet zeggen dat ik een hekel heb aan moederdag, maar ik heb er ook niet zoveel mee en ik snap helemaal niet waarom sommige vrouwen zich er heeel erg druk over maken. Nu is het wel zo dat ik gezegend ben met de liefste man ooit, die deze, ergens toch wel lastige dag, gebruikt om mij in het zonnetje te zetten. Zo koopt hij elk jaar bloemen, maakt hij ontbijt en koopt hij vaak zelfs een cadeautje. Hoewel ik dat laatste echt niet nodig vind!

Maar goed, het blijft een lastige dag. Overal zie ik berichtjes van vrouwen die het jammer vinden dat ze op deze dag niet bij hun moeder langs kunnen gaan en tja.. Ik kan dat al negen jaar niet, het is niets anders voor mij.

Of ik anders over moederdag had gedacht als mijn moeder er nog wel zou zijn? Ja, ik denk het wel. Ik zou het namelijk ook heel erg leuk vinden om haar te kunnen verrassen met bijvoorbeeld iets dat gemaakt is door haar kleinkinderen. Maar het is niet anders.. We maken er maar het beste van! Maar voor mij voelt het niet als een hele bijzondere dag!

Voor alle moeders die moederdag moeten vieren zonder moeder.

Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik heb zelf altijd het idee dat ze er af en toe een beetje bij is. Dat ze ergens zit waarop ze op ons neerkijkt en denkt: ‘Wat fijn dat mijn kleinkinderen Tamara het leven net zo zuur maken als zij vroeger bij mij deed!’ Haha nee grapje natuurlijk! Ik hoop dat ze vooral heel erg trots is en er toch een beetje voor me is als dingen lastig zijn.

Voor jullie: Het is toch een beetje een dubbele dag, maar ik hoop dat jullie er toch van kunnen genieten!

Voor iedereen: Een hele fijne moederdag!!

Zijn er meer vrouwen die moederdag elk jaar zonder moeder moeten vieren? Hoe gaan jullie hiermee om?