Bij veel stellen is zwanger worden een romantische en leuke periode. Maar bij ons was dit helaas niet het geval want ik kreeg te maken met herhaalde miskramen. Ik raakte met gemak zwanger, maar toch was er een medisch traject nodig om zwanger te blijven. In deze serie vertel ik mijn verhaal over mijn miskramen, de aandoening, ons medisch traject en uiteindelijk over mijn zwangerschappen en bevallingen. Lees je mee?
Mijn kinderwens
Mijn tweelingzus en ik waren 6 maanden oud toen onze moeder overleed aan de gevolgen van kanker. Wij zijn opgegroeid zonder moeder en eigenlijk ben ik mijn hele leven al nieuwsgierig geweest naar wat een ‘mama’ precies is. Dit is ook de kern van mijn kinderwens geweest: want de enige manier om daar achter te komen, was om een kindje te krijgen en dus zelf mama te worden. Als ik in een vriendenboekje de vraag “Wat wil je later worden?” moest beantwoorden, schreef ik vrijwel altijd “Mama” op. Want dat was namelijk wat ik dolgraag wilde.
We zijn er klaar voor
Toen ik 21 was, leerde ik mijn man kennen en de onderwerpen ‘kindjes krijgen’ en ‘trouwen’ kwamen binnen de eerste paar weken van onze relatie al ter spraken. Dit wilden we beiden dolgraag, maar eerst wilde we nog genieten van ons leven. We kochten een leuk huis en bouwden samen een fijn leven op.
Naar mate we ouder werden, kwam de kinderwens steeds vaker ter spraken. Vooral toen mijn tweelingzus voor het eerst in verwachting raakte, werd bij mij de kinderwens ook intenser. Ik was er klaar voor, maar mijn man nog niet. We zouden sowieso wachten tot hij er klaar voor was, en daarom besloten we dat we eerst wilden trouwen.
Op de dag dat we 6 jaar bij elkaar waren, vroeg hij me ten huwelijk in Parijs en een jaar later stapten we in het huwelijksbootje. Vanaf dat moment stopte ik ook met de pil en zouden we alles op zijn beloop laten gaan. Ik wilde op dat moment nog niet actief aan de slag gaan met onze kinderwens, want in augustus van dat jaar zouden we een rondreis door Indonesië gaan maken, onze huwelijksreis! Maar toen we terug kwamen, hadden we een klein kadootje meegenomen.. ik was zwanger!
Mijn eerste miskraam: Een missed abortion
Al vroeg kreeg ik de eerste echo bij de verloskundige, maar daar kregen we te horen dat het kindje nog erg klein was. Het werd pas op 5 weken geschat. Dat vond ik erg vreemd, want volgens mijn eigen berekening zou ik rond de 7 weken zwanger zijn op dat moment. Maar goed, wie weet zat ik er wel naast..? We konden twee weken later weer terecht voor een nieuwe echo. Ik zou dus rond de 7 weken zijn (volgens mijn eigen berekening 9 weken), dus nu zouden we echt al wat moeten zien op de echo!
Vol spanning en positieve moed gingen we naar binnen, maar het beeld wat we op de echo zagen was niet veel anders dan twee weken daar voor. Het kindje werd aan de hand van het formaat geschat op 5-6 weken. Wel was er een hartslag te zien, al was het iets aan de trage kant. Het feit dat het kindje in 2 weken vrijwel niet was gegroeid zei me al dat er iets niet goed zat, en mijn gevoel klopte..
We mochten een weekje later terug komen voor een nieuwe echo, volgens mijn eigen berekening 10 weken. Weer was het beeld wat ze zagen onveranderd, zelfs de hartslag was nog hetzelfde. Voor later die week werd een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog. Toen was het beeld wel veranderd, het hartslagje was verdwenen. Ons kindje van nog geen 11 weken oud, was overleden. Omdat het kindje niet groter was gegroeid dan 5-6 weken, mocht ik de miskraam een weekje later thuis zelf opwekken met cytotec-tabletjes.
Mijn tweede miskraam
Een half jaar later raakte ik weer in verwachting, wat een geluk! Miskramen komen vaker voor, dacht ik nog. Deze keer gaat de zwangerschap gewoon goed! Door de onzekerheid van de vorige zwangerschap en de miskraam, deed ik elke dag een zwangerschapstest. Maar het streepje werd niet donkerder. Op een gegeven moment zelfs weer lichter en toen wist ik dat het weer fout ging. Dit werd een kleine week later ook bevestigd, toen de tweede miskraam zich aandiende. Een paar dagen later kon ik bij de verloskundige terecht voor een inwendige echo, om te kijken of mijn baarmoeder schoon was. We kregen weer groen licht om het nog eens te proberen, want het was gewoon domme pech. Ik was wel benieuwd hoe mijn lichaam dit keer uit de miskraam zou komen. Zou het weer een poos duren voordat mijn cyclus zich had hersteld?
Mijn derde miskraam
Maar nog voordat mijn menstruatie zich aan zou moeten dienen, wist ik het al. Ik voelde aan mijn lichaam dat het weer zo ver was en ik was dus ook niet verrast toen de zwangerschapstest een positief resultaat gaf. En ik was blij. Ik voelde geen onzekerheid, ik wist dat het dit keer ècht goed zou gaan! Want de derde keer was scheepsrecht en ik was zó snel weer in verwachting.. ik had nog niet eens mijn menstratie gehad! Het moest nu toch wel echt goed gaan.. toch?!
Net als de keer hiervoor deed ik elke dag een test. De eerste paar dagen liepen de testen mooi op en werden ze donkerder. Yes, nu ging het wel goed! Maar toen bleven de testen hetzelfde en uiteindelijk werden ze weer lichter. Weer een miskraam. Ik was gebroken. Ik had het niet verwacht dat het weer fout zou gaan.. dat kon toch niet? Vanaf dat moment wist ik zeker dat er iets aan de hand was. Vanaf dat moment was internet mijn beste vriend en ging ik op zoek naar verhalen over herhaalde miskramen.
Genetisch onderzoek
Nadat de derde miskraam zich had voltooid, konden we weer snel bij de verloskundige terecht en mijn baarmoeder zag er goed uit. Doordat ik binnen iets minder dan acht maanden tijd al drie miskramen had, mochten mijn man en ik al snel vervolgonderzoek laten doen. De verloskundige gaf aan dat we die dag bloed konden laten prikken voor genetisch onderzoek. Ze kijken dan naar het chromosomenpatroon, of daar afwijkingen zoals een translocatie in zit. Dat kan namelijk ernstige gevolgen hebben bij een kinderwens. Tijdens mijn eerstvolgende menstruatie moest ik ook bloed laten prikken voor nog meer onderzoeken naar onder andere mijn stolling en schildklier. Verder kregen we weer groen licht, mochten we het nog een keer willen proberen. Want we hadden nog steeds kans dat het wel goed zou gaan.
Alleen kwam mijn eerstvolgende menstruatie wéér niet en ik herkende mijn symptomen. Ik was alweer zwanger. Een test wilde ik in eerste instantie niet doen, want het zou toch wel weer hetzelfde lopen als de twee miskramen hiervoor. Maar na een paar dagen hield ik het niet meer uit, want wat als het wel goed zou gaan? Ik deed een zwangerschapstest en tot mijn verbazing kreeg ik een knaller van een positieve test. Wow, die had ik niet zien aankomen. Ik had maar een dun licht lijntje verwacht. Ik durfde de verloskundige een week lang niet te bellen. Maar uiteindelijk waren we het punt van de vorige miskramen voorbij, en belde ik om een afpraak te maken voor de eerste echo. Tussen de 7-8 weken was het zover. Ik voelde me echt zwanger, het termijn van de vorige miskramen waren we voorbij.. dit kon gewoon niet mis gaan!
Mijn vierde miskraam: Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap?
Toen ik op het bedje bij de verloskundige lag, wist ik dat we een mooie echo zouden zien. Ons kindje zou al handjes en voetjes hebben, misschien bewoog het al! Ik had niet verwacht dat we helemaal niks op de echo zouden zien. Maar toch was het zo. Alleen een zeer verdikt baarmoederslijmvlies. Dit vond de verloskundige geen goed teken en ik moest meteen bloed laten prikken om het hcg te meten. Ook werd er met spoed een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog.
En weer stortte mijn wereld in. Dit kan toch niet.. niet alweer, ik heb al drie miskramen moeten doorstaan, was dat niet genoeg?! Waarom voelde ik me dan zo zwanger, waarom zagen we niks op de echo, waarom zou het nu wéér mis gaan? Waarom?!
De volgende dag konden we al terecht bij de gynaecoloog. Het hcg-hormoon was hoog en dat baarde hem zorgen, want mijn baarmoeder was inderdaad leeg. Gelukkig was er tot dan toe niks te zien in de eileiders, maar het vermoeden van een buiten baarmoederlijke zwangerschap was groot. Ik moest twee dagen daarna weer bloed laten prikken om het niveau van het hcg hormoon te controleren. Als het was gedaald, was dat een positief teken. Als het was gestegen dan was er een grote kans dat het toch een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zou zijn en moest ik direct geopereerd worden.
De resultaten van het genetisch onderzoek
We zaten beduust in de stoel. Toen vroeg ik, zonder er veel bij na te denken, of de resultaten van de genetische onderzoeken al binnen waren. De gynaecoloog keek in het systeem en zei dat hij de resultaten inderdaad binnen had zien komen. Hij wilde best even kijken wat erbij vermeld stond.
“Mevrouw, bij u zijn.. eens even kijken.. geen afwijkingen gevonden. U heeft een normaal chromosomen patroon” Wat een opluchting. “En bij u meneer.. ja een translocatie. Maar dat zal nog verder worden toegelicht wanneer u wordt gebeld door klinisch genetica…”
Dat was het moment dat bij mij alles veranderde. Een translocatie. Van alles waar ze onderzoek naar zouden gaan doen bij ons, was dit (in mijn ogen) de slechtste uitkomst. Want, zo dacht ik toen, voor alle andere dingen zijn er pilletjes en spuitjes. Maar een translocatie zit in de chromosomen, dus in alle cellen van het lichaam. Daar zijn geen pilletjes of spuitjes voor..
Hoe gaat dit verder?
In de auto bespraken mijn man en ik wat ons ten oren was gekomen, en met de bevestiging dat het weer een miskraam was. Ik vertelde wat ik had gelezen over translocaties en dat het voor mij duidelijk was: Onze weg naar een natuurlijke zwangerschap was ten einde gekomen en vanaf nu zouden wij in de beruchte Medische Malle Molen stappen.
Ik had verwacht dat ik gebroken zou zijn door dit nieuws en dat mijn wereld in zou storten. Maar gek genoeg voelde ik zó veel rust. Mijn miskramen hadden een oorzaak en wij hadden, al veel sneller dan verwacht, een antwoord gekregen waar ook een oplossing bij hoorde. Veel stellen krijgen geen oorzaak te horen na hun miskramen, en al helemaal geen oplossing. Bij veel stellen lukt het überhaupt niet om zwanger te raken, dus ergens was ik blij met deze diagnose. Er was nog een kans, maar de weg daar naartoe zou erg spannend, eng en onzeker worden.
Tot slot
In het volgende deel zal ik meer vertellen over wat een translocatie precies inhoudt, wat het voor ons betekende en wat de vervolgstappen waren. Het is een onderwerp waar ik toentertijd niet veel ervaringsverhalen over kon vinden, en daarom vind ik het belangrijk om mijn verhaal te delen over mijn miskramen. Wie weet kan het iemand anders helpen!
Heb je vragen of wil je meer informatie over vruchtbaarheidsproblemen? Neem dan eens een kijkje op www.freya.nl, daar heb ik toentertijd veel informatie gevonden en steun aan gehad. Mocht je juist iets luchtigs willen lezen over zwangerschappen? Kijk dan eens hier 🙂 Heb je vragen aan mij over ons traject? Stuur me vooral een berichtje via instagram!
