Meisje van 2.5 misbruikt en verminkt teruggevonden in India, overleden baby gevonden in park, baby gevonden in vuilcontainter, vrouw vermoord baby’s en verstopt ze in tassen op zolder, vrouw stopt dochters in tuinhuis en steekt het in brand terwijl ze hun vader belt, vader gooit kind van brug.
Enkele verschrikkelijke dingen die me bijgebleven zijn uit het nieuws in de afgelopen tijd. Ik weet niet of het tegenwoordig vaker voorkomt of dat het nu door het digitale tijdperk met internet en tv vaker in de openbaarheid komt, maar dit soort berichten komen steeds vaker voorbij en ze maken me dood en dood ziek.
Ik weet nog precies wat de eerste keer was dat ik zoiets tegenkwam op internet. Ik scrollde door mijn Facebook tijdlijn en zag ineens een vrouw op bed zitten met een baby van amper een paar maanden tegenover haar. De baby huilde, het geluid ging door merg en been en de vrouw bleef het arme kind maar keihard met een kussen slaan. Ik word nog misselijk als ik eraan denk. Sterker nog, de tranen rollen over mijn wangen. HOE kun je een kind dat aandoen? Ik weet hoe zwaar het is wanneer een baby veel huilt, ik ben ook wel eens de kamer uitgelopen terwijl mijn kind in de box lag omdat ik na uren gehuil dat geluid gewoon niet meer aan kon horen en ik gewoon even moest kalmeren. Maar echt, het is nooit, maar dan ook nooit in me opgekomen om mijn eigen kinderen bewust pijn te doen.
Vaak zit er achter bepaalde verhalen meer dan je op het eerste oog zal zeggen. Ik denk niet dat elke moeder die haar kind ter vondeling legt dit doet omdat ze hoopt dat haar baby doodvriest, ik denk dat er ook heel veel vrouwen zijn die gewoon geen andere uitweg zien, die uit een onveilige omgeving komen en denken dat hun kind zo beter af is. Veel vrouwen zullen te maken hebben met angst. Angst voor iets wat hun is overkomen, of misschien angst dat hun kind iets zal overkomen. Zo las ik ooit een verhaal van een vrouw die haar dochter doodde omdat ze misbruikt werd door haar vader, ze wilde haar dit leed besparen en wist geen andere uitweg.
Ik praat niks goed wat deze vrouwen doen, een einde maken van het leven van je kind is nooit de oplossing. Het is verschrikkelijk wanneer je iemand wat aandoet, maar als je dit doet bij een weerloos kind of zelfs een baby? Ik kan er met mijn hoofd niet bij.
Ik lees deze berichten steeds vaker en mijn hart huilt elke keer, elke keer als er een onschuldig kind gedood word, elke keer als ik een foto zie van het aangespoelde jongetje in Turkije en elke keer als ik oorlogsslachtoffers zie.
Ik voel mij schuldig, niet omdat ik iets voor deze kinderen zou kunnen doen, maar omdat ik mijn ogen sluit omdat ik gestopt ben met nieuws kijken, mensen blokkeer op facebook die zulke berichten delen en niet reageer als er over gepraat word.
Mijn hart huilt, omdat ik elke keer bij zo’n bericht mijn eigen kinderen voor me zie.
28 comments
Lieverd. Je weet dat ik dit stuk prachtig vind, en ben trots op je dat je dit toch hebt geplaatst ondanks dat je er heel erg mee zat. Het is een moeilijk onderwerp. Zal het altijd blijven helaas. Het is een prachtig geschreven stuk die niet alleen mijn gevoelens goed weergeeft maar van heel veel medemoeders hier. Dat blijkt wel uit de reacties.
Ik wil absoluut niets goed praten, maar in sommige gevallen denk ik ook vaak… Waarom zien de familieleden, vrienden of zelfs het consultatiebureau dit niet aankomen? Er moet toch al verstoord gedrag in deze moordende moeder zitten? Ik bedoel, hoe kun je niet zien aankomen dat een mens zodanig omslaat dat ze haar kind dood. Dan moet je als moeder wel echt heel erg ziek zijn in je geest toch?
In Groningen is als het goed is wel een plek waar je je kind anoniem ter vondeling kunt leggen. In een bepaald huis oid. Een kamertje. Of het iniatief ligt er.. Zoiets heb ik wel gelezen. Ik denk dat dit (hoe erg het ook is) wel doorgezet moet worden. Want niemand mag het heft in handen nemen van het leven van kind. Niet op die manier. Hopelijk krijgt het kind dan nog een goede kans.
Ook ik verwijder mensen uit mijn Facebook lijst wanneer ik ze foto’s, filmpjes of nieuwsberichten posten/delen van dit soort moorden en ook bij het mishandelen of doden van dieren. Dat soort dingen durf ik en wil ik niet lezen of zien omdat ik er misselijk van wordt en bovenal ontzettend verdrietig en kwaad. Er zijn zoveel vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen en zo graag willen verzorgen…
Sorry mijn reactie is behoorlijk lang geworden Zie ik.. Oops. Sorry! Xx
Afschuwelijk! Ik moet ook elke keer weer huilen bij dit soort berichten.
Ja heel herkenbaar! Ik kijk die die dingen dan ook niet meer. Is al zoveel verdriet in de wereld, hoef niet alles te zien meer.
O vrrrreselijk. Ik voel precies hetzelfde. Kijk amper naar het nieuws omdat het mij dagen blijft dwars zitten. Vanochtend ook weer zo’n soort bericht op het nieuws en ik weet direct weer waarom ik het nooit kijk.
Het is inderdaad verschrikkelijk. Ik kan me ook echt niet voorstellen dat je zoiets doet.
Ik zit zelf al te huilen als mijn zoon pijn heeft!
Het is verschrikkelijk wat er gebeurt, waarin mensen toe in staat zijn is niet te bevatten. Soms denk ik, breng dat kindje alsjeblieft hierheen. Ik als toch nog wel deels tiener, meisje van 20 dat het kindje een beter leven wil geven. Ik zou ervoor vechten! Ik krijg echt tranen in m’n ogen als ik dit verschrikkelijke nieuws lees!
Ik wil je post gewoon liken. Zo waar! En ook precies waarom ik niet goed tegen nieuws kan. Niets aan toe te voegen dus
Ik herken dit heel erg. Als ik zoiets zie dan blijft me dat dagen bij. Ik kan er met mijn verstand ook niet bij, vreselijk. Zo kan ik nu ook nog steeds heel erg huilen om de albino kindjes in Afrika. Dat items was een half jaar geleden in het nieuws en gisteren toevallig weer. Kinderen zijn onschuldig en horen nooit de dupe te zijn van wat zich in het leven van hun ouders afspeelt
Ik weet welk filmpje je bedoelt en t is vreselijk idd.
Ik vind het vreselijk dat mensen zo wa hopig zijn dat ze hun baby in een park neerleggen of bij iemand op de stoep, maar wat moeten ze dan, er is geen plek om je baby anoniem te vondeling te leggen, de hele Nederlandse staat is spontaan op zoek naar de moeder. Foto’s van moedervlekken Enzo.
Ik zie liever een baby bij iemand voor de deur of langs een druk pad in een druk park dan dat ik filmpjes zie van mensen die hun baby slaan, of artikelen waar er weer een baby vermoord is.
Al met al is het moeilijk, moeilijke situaties. Mijn hart huilt ook elke keer weer. Zelfde als ik dode of mishandelde dieren langs zie komen. Leven is vreselijk hard. En vooral vreselijk.
Hier precies hetzelfde. Wordt er naar van, brok in mijn keel en een verschrikkelijk gevoel houd ik alleen al over aan de titels. Verder lezen doe ik vaak niet eens, dat kan ik niet aan… verschrikkelijk.
Heel herkenbaar. De tranen springen me vaak in de ogen als ik zulk nieuws hoor of lees, en tegelijk voel ik me schuldig dat ik het liever niet had gezien of gelezen omdat je het vaak reflecteert op je eigen kids.
Vooral je laatste alinea herken ik … Ik DURF de artikels niet aanklikken. Ik durf het niet te lezen want ik word er letterlijk misselijk van. Zo’n video zou ik al helemaal niet kunnen bekijken. Zo’n beelden blijven op je netvlies gebrand en krijg je niet meer weg. Kinderen … zo’n onschuldige kleine wezentjes. Je eigen bloed, het blijft me een raadsel hoe je zo iets over je hart krijgt en je daarna nog in de spiegel kan kijken :(.
Ik kan er ook heel slecht tegen. Voordat ik moeder was vond ik het ook vreselijk natuurlijk, maar nu kan ik er echt slecht tegen. En er is natuurlijk bijna altijd veel meer aan de hand, maar dan nog kan ik er echt niet inkomen waarom iemand zoiets zou doen. Als je echt geen andere uitweg meer ziet, leg je kind dan ter vondeling voor de deur van een ziekenhuis bijvoorbeeld. Dan weet je zeker dat er voor je kindje gezorgd gaat worden.
Mooi geschreven trouwens 🙂
Ik heb precies hetzelfde. Ik kreeg alleen van het lezen van dit artikel al een brok in mijn keel. Kinderleed trek ik mij 100x zo erg aan nu ik zelf kindjes heb. Ik zie ook telkens mijn eigen meisjes voor me als ik zoiets lees. Die onschuldige hoofdjes. Hoe kan zoiets gebeuren, denk ik dan.
Echt verschrikkelijk! Ik krijg er een brok van in mijn keel! Wel heel mooi geschreven!
Oh echt hè… Zo verschrikkelijk!! Mooi geschreven!
Het is en blijft verschrikkelijk.
Waarom? tja dat weet je pas als je in haar/zijn schoenen hebt gestaan.
Hier is het ook dichterbij gekomen dan ik ooit zou willen.
Ik denk dat in de meeste gevallen het een kwestie is van wanhoop of psychose.
Ze weten niet wat ze doen…
Hopelijk komt er ooit een dag dat dit soort verhalen niet meer bestaan.
Dat doet pijn he. Hier ook een huilend hart!
En dat je boos wegloopt omdat je op een gegeven moment het niet meer aan kan snap ik helemaal.
Je bent dan boos op jezelf omdat je niet weet hoe je kindje te helpen.. Ik herken het!
Zo mooi geschreven Tamara, ik heb het ook…. en sluit net als jij mijn ogen voor het nieuws, gewoon omdat ik het niet kan handelen… Het besef dat er zoveel mensen zijn die geen kinderen kunnen krijgen en er anderen zijn die er zo mee omgaan =(…
Vreselijk! Ook ik kan er met mijn hoofd niet bij. Mooi geschreven!
Heel mooi geschreven.. Ik kan er ook echt niet tegen. Ik snap dat er in veel situaties veel meer aan de hand is dan wij denken, maar je kind vermoorden is nooit de oplossing. Of een excuus. Voor wat dan ook. Echt vreselijk!
Prachtig verwoord lieverd. Ik zei gister, tijdens het nieuws over de dode kindjes in Heerhugowaard, “ik doe heel hard mijn best om dit nieuws niet binnen te laten komen” Het is onbegrijpelijk en hartverscheurend. Net als Josan ben ik voorstander van babyluikjes die Stichting Beschermde Wieg in het land opent. Beter veilig, warm en anoniem, dan onveilig en alleen…
Mooi! Ja, er zitten redenen achter, neemt niet weg dat het hartverscheurend is. Ik huil met je mee.
Prachtig geschreven! Een kippenvelmomentje… Zelf ‘werk’ (lees: masterstage) ik in de jeugdzorg. Bij sommige casussen denk ik ook: “What?! Hoe kun je?” Maar precies wat je zegt: er zitten vaak redenen achter. Toch vind ik het pijnlijk dat er zoveel kinderen leed ervaren. Ik kan mij ook niet voorstellen dat ik als ouder zijnde mijn kind ooit bewust pijn zou doen.
Bij dat soort berichten kan ik m’n tranen vaak niet tegenhouden.
Vreselijk…
Mooi geschreven! En ik deel he mening.
Dit soort berichtgeving is ook heel erg. Aan de ene kant maakt het me verdrietig maar soms ook boos. Persoonlijk ben ik een groot voorstander van babyluikjes of huizen waar wanhopige moeders hun kindje veilig kunnen achterlaten zodat er geen lijkjes worden gevonden in vuilcontainers, parkjes en vuilniszakken. Maar helaas weegt in NL het recht om je afkomst te weten hoger dan de veiligheid om te leven met alle gevolgen van dien. Maar dat er iets moet gebeuren omdat dit niet werkt is duidelijk.
Lieve Tamara, het kippenvel staat op m’n armen! Je verwoordt zo goed wat wij allemaal voelen!