Mijn bevallingsverhaal van Sarah.

by Tamara

Er is een blog die ik de laatste tijd heel vaak wilde schrijven, maar het lukte me gewoon echt niet om iets uit mijn vingers te krijgen. Op zondagochtend 24 september ben ik na een hele heftige en korte bevalling thuis bevallen van ons vierde kindje, een prachtige gezonde dochter Sarah. Ondanks dat een bevalling van maar 1.5 uur voor velen heel erg fijn klinkt omdat je dan maar 1.5 uur bezig bent, ging er op het einde het één en ander mis waardoor ik echt even een poosje nodig heb gehad om bij te komen en het een plekje te geven voordat ik erover kon schrijven. Toch denk ik dat het wel goed is om het op te schrijven, omdat ik weet dat het heel erg oplucht. Dus bij deze, mijn bevallingsverhaal van Sarah.

Mijn bevallingsverhaal van Sarah.

Vrijdag 22 september.

Ik ben 40+3 weken zwanger en ik ben echt helemaal op. Na weken van voorweeën, veel pijn en slecht slapen door die enorme buik zit ik er echt wel een beetje doorheen en ben ik er echt klaar mee. Nu weet ik dat het nog ongeveer 2 weken kan duren voordat de baby er is, dus ik probeer me groot te houden, maar de waarheid is dat ik echt niet meer kan en daarom besluit de verloskundige me te strippen. Ze geeft aan dat ik 2 á 3 cm ontsluiting heb en dat dit net het laatste zetje kan zijn dat ik nodig heb. Tijdens het strippen verlies ik wat bloed en meteen heb ik een zeurdende kramp, dus ik hoop echt dat dit het laatste zetje is. Eenmaal thuis heb ik behoorlijke kramp en wanneer ik het probeer te timen komt het om de 7 minuten. Zou het dan echt eindelijk begonnen zijn? Ik vraag mijn schoonmoeder om de jongens van school te halen zodat ik niet meer op de fiets weg hoef en doe rustig aan.

Ruim 1.5 uur later besluit ik de verloskundige maar eens te bellen omdat de kramp nu om de 5 minuten komt. Omdat de vorige keer van Lauren heel erg snel ging (2.5 uur) hebben we afgesproken dat wanneer ik vermoed dat er iets begonnen is dat ik meteen bel. Ze zegt dat ze eraan komt en 20 minuten later is ze er. Helaas, nog niet meer ontsluiting en het is ook nog niet zeker of het doorzet of niet. Ze zegt dat ik maar gewoon rustig aan moet doen en dat het gewoon echt afwachten is.

De hele dag houd ik last van krampen om de 7 á 5 minuten en dan ineens is het  in de avond helemaal weg. Nou echt ik heb zitten huilen! Dan heb je zo’n goede hoop dat het eindelijk begonnen is en dan is het ineens helemaal weg. Enigszins teleurgesteld ga ik slapen.

Zaterdag 23 september.

Na een hele lange nacht vol kramp en pijn word ik weer wakker met een leeg wiegje naast me. Ik ga even douchen en kleed me aan terwijl Rich boodschappen gaat doen en de jongens meeneemt naar een verjaardag. Het valt me op dat de baby heel erg rustig is in mijn buik. Normaal krijg ik regelmatig een paar trappen, maar nu voel ik haar alleen wat heen en weer schuiven. Omdat ik inmiddels weer om de paar minuten krampen heb en steeds bloed en slijm verlies, besluit ik de verloskundige maar eens te bellen. Ik ben bang dat de baby misschien last heeft van de harde buiken en daarom zo rustig is. Ze komt meteen en besluit me door te sturen naar het ziekenhuis voor een CTG en een echo.

In het ziekenhuis zijn duidelijk de harde buiken op de CTG te zien. Ze zijn erg pijnlijk en ik moet ze ook wel echt wegzuchten, maar ze voelen niet echt als weeën. Hoewel de baby ook op de CTG erg rustig is, geven ze aan dat er geen reden tot zorgen is en dat ik gewoon een beetje in de gaten moet houden of de baby meer bewegen gaat. Ze heeft natuurlijk niet zoveel ruimte meer en het hoeft niks te betekenen, maar als het aanhoudt willen ze het wel graag nog een keertje controleren.

In de auto stuur ik deze foto naar Joyce, nou je kunt vast wel aan mijn gezicht zien wat mijn stemming was haha.

Thuis zeg ik tegen Richard dat hij de koffer met spullen wel in de auto mag laten staan. Ik ga er niet vanuit dat de baby aanstalten maakt om te komen en na al dit gedoe wil ik toch liever naar het ziekenhuis. Inmiddels ben ik wel echt doodmoe van alle spanning en pijn, dus ik neem een warme douche en ik ga vroeg naar bed.

Zondag 24 september.

Om ongeveer kwart voor 4 word ik wakker van een flinke kramp in mijn buik. Chagrijnig ga ik naar de wc en daar wordt ik meteen overvallen door de volgende kramp. Stiekem word ik een beetje boos. ‘Waarom krijg ik toch de hele tijd die stomme kramp als het toch niet doorzet?’ vraag ik mezelf af terwijl ik de pijn wegzucht. Ik sta op en loop naar de keuken om wat te drinken en zet meteen het glas weer neer omdat ik weer een golf van pijn voel opkomen. Zou het dan toch begonnen zijn?

Ik heb er een hard hoofd in, maar zet toch de weeëntimer maar even aan. Ik heb weeën om de 2.5 a 3 minuten en de duren ongeveer 1.5 minuut. De weeëntimer geeft aan dat ik de verloskundige moet bellen, dus al puffend loop ik de trap op om me aan te kleden en Richard wakker te maken. ‘Ik denk dat het begonnen is.’ zeg ik tegen hem terwijl ik de volgende wee alweer op voel komen. Hij komt meteen uit bed en belt zijn moeder voor oppas, terwijl ik de verloskundige bel.

De verloskundige die dienst had was al in het ziekenhuis met een bevalling bezig en durfde me niet meer naar het ziekenhuis te laten komen. Zeker niet omdat ze al om de 2 minuten kwamen. Ze zou de andere verloskundige sturen en terwijl ik tegen de box leun om de pijn weg te puffen, wachten we beneden tot ze er is. Ze is er gelukkig heel snel en wanneer ze me ziet, zegt ze tegen Richard dat we het ziekenhuis sowieso niet meer gaan halen en dat ze nu naar boven moeten gaan om alles klaar te zetten. Een paar minuten later is alles klaar en ga ik naar boven waar ik tegen een kast leun terwijl ik de pijn weg zucht. Tijdens alledrie mijn bevallingen had ik buik en rugweeën en dat is deze keer niet anders. Het valt de verloskundige op hoe rustig ik blijf en het voelt ook echt of ik in mijn eigen wereld zit. Alleen door me te concentreren op de pijn en het wegzuchten daarvan is het een beetje te doen.

Als Richards moeder er is wordt Lauren ineens wakker en brengt Richard haar naar beneden waar ze verder slaapt. De jongens slapen nog en we besluiten om ze gewoon te laten liggen. Ondertussen moet ik op bed gaan liggen omdat de verloskundige wil kijken hoeveel ontsluiting ik heb en of ze mijn vliezen al kan breken. Wat blijkt? 4 cm.. Ik ben teleurgesteld, maar kan door de pijn niets uitbrengen.  Ze breekt mijn vliezen en een paar weeën daarna krijg ik ineens dat brandende gevoel dat vrouwen die bevallen zijn vast wel herkennen. Mijn hele lichaam trilt en het enige dat helpt tegen de pijn is in Richard zijn hand knijpen en de pijn wegzuchten. Ik heb echt het gevoel dat ik moet persen en kan mezelf gewoon niet inhouden, hoe goed ik ook probeer die persweeën weg te puffen. De verloskundige besluit het laatste randje weg te duwen en vrijwel meteen pers ik het hoofdje eruit.

Dan gaan er ineens een aantal dingen mis. De navelstreng blijkt om het nekje te zitten en kennelijk schrok de baby zo van het snelle persen dat ze in het vruchtwater poepte en omdraaide met als gevolg dat haar schouders helemaal vast zitten. Alles gaat ineens heel snel, ik moet op handen en knieen gaan zitten (het enige moment dat ik het volgens mij echt uitkermde van de pijn. Want echt.. pffff haha) en na 1x persen vangt de verloskundige de baby op. Meteen krijg ik haar op mijn borst en nadat de verloskundige het slijm uit haar neusje en mondje haalt begint ze te huilen. Wat een opluchting, doordat het ineens allemaal even mis ging was ik zo bang dat er iets niet goed zou zijn, maar daar ligt ze dan. Ons prachtige perfecte meisje Sarah. Ze hapt meteen goed aan en begint te drinken, zo’n bijzonder moment!

Ik krijg een prik om de placenta eruit te krijgen en nadat die eruit is, begin ik ineens heel erg te bibberen en te trillen. Ook werd ik ineens verschrikkelijk misselijk en had ik heel erg veel pijn aan mijn stuitje. Ze leggen de dekens over me heen en ik ga even op mijn zij liggen. De kraamverzorgster is er inmiddels ook en samen met de verloskundige weegt ze Sarah en kleden ze haar aan. Sarah blijkt het wel heeel erg goed gehad te hebben in mijn buik. Ze is namelijk 3880 gram! Ruim de grootste van de vier!

Lauren is inmiddels weer wakker geworden en komt even naar haar zusje kijken. Wat is ze ontzettend trots. Ohh echt, nu ik terugdenk aan dat moment kan ik wel weer huilen, het was zo ontzettend lief hoe blij ze was. Ik geniet nog heel even van mijn uitzicht en daarna is het tijd om even te douchen  en naar mijn eigen bed te gaan.  Op het bevalbed lag namelijk een oud matras en die lag iet zo lekker. Eenmaal gedoucht en aangekleed kruip ik tussen de warme dekens van mijn eigen bed. Dit keer met een prachtig uitzicht, onze kleine Sarah. <3

 

 

 

Misschien vind je dit ook leuk

7 comments

Elke 11 oktober 2017 - 08:04

Heftig zeg! Maar wat een prachtig meidje <

Reply
Henrieke 10 oktober 2017 - 14:10

Dat is zeker heftig geweest ja, en dat dan binnen die 1,5 uur.. Gelukkig wel met goede afloop. 🙂

Reply
Nienke 10 oktober 2017 - 09:42

Goed gedaan!

Reply
Simone 10 oktober 2017 - 09:40

Wow… pittig dat einde. Gelukkig kwam het allemaal goed!

Reply
Milou 10 oktober 2017 - 09:24

Kippenvel….. wauw! En jeetje wat spannend nog even snel zo op het einde. Die paar seconden duren dan uren he?! Gelukkig is ze er nu gezond en wel.

Reply
Sara 10 oktober 2017 - 08:43

Heftig zeg. Navelstreng om het nekje en dat thuis!! Ben blij dat het goed is gekomen.

Reply
IJlien 10 oktober 2017 - 06:58

Heavy weer hoor! Goed gedaan, je kan trots zijn op jezelf en zoooo fijn dat ze er is en het zo goed doet! Xx

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.