Maaike | Nooit meer zwanger

Nooit meer zwanger

Verwerken, rouwen en accepteren. Na die rot ziekte ben ik meteen keihard doorgegaan voor mijn herstel om zo snel mogelijk zelfstandig voor Abigail te kunnen zorgen. Maar nu komt het besef.

Veel dames om mij heen zijn voor een 2^e of 3^e keer zwanger van een wondertje. Ik ben super blij voor hun en dat meen ik vanuit het diepste van mijn hart. Maar ook ben ik jaloers en verdrietig. Zo graag zou ik een “onbezorgde” zwangerschap willen mee maken, weeën voelen, natuurlijk bevallen en borstvoeding geven. Maar ook voel ik dat mijn gezin niet geheel compleet is. Ik heb zo veel meer liefde te geven.

Een broertje of zusje

Zeker nu Abigail zo vrolijk aan het rond rennen is hunker ik naar een kleine baby in mijn armen. Nog een kleine mini-me, een broertje of zusje voor Abigail.

Een rouwproces

Het doet mij pijn en het voelt als een rouwproces. Een plekje geven is zo moeilijk. Het voelt zo oneerlijk dat deze keus mij ontnomen is door die rot ziekte. Natuurlijk heelt de tijd de wonden en zal de wens naar meer kinderen met de tijd vervagen maar er mee geconfronteerd worden blijft pijnlijk.

Dromen zijn er om na te jagen, te verwezenlijken, waar te maken maar sommige dromen zijn er om dromen te blijven en dat is mijn wens naar meer kinderen.

Toen ik net bevallen was en de borstvoeding na 6 dagen nog niet op gang was gekomen heb ik voor het eerst gehuild. Dit wou ik zo graag! Voor mijn gevoel had ik mijn kind al vergiftigd toen ik tijdens de zwangerschap de chemos kreeg.  Borstvoeding was het enige natuurlijke wat ik haar nog mee kon geven. Ik voelde mij een mislukte moeder die nu al niet waar kon maken wat ze beloofd had. Daarbij kwam ook  nog dat ik de eerste 2 weken niet eens een luier kon verschonen of een badje kon geven. Het enige wat ik kon was mijn kind aanpakken en een fles geven. Dit vond ik zo erg, kwetsend en vernederend.

Ik heb ook wel echt getwijfeld of ik wel een goede moeder zou worden omdat niks bij mij vanzelf ging. Maar toen het lichamelijk steeds sneller beter ging, werd het moederschap ook steeds makkelijker en kreeg ik steeds meer vertrouwen in mijzelf, in ons.

Een onbekende vorm van jaloersie

Al ver voor de bevalling ben ik onder begeleiding van lactatiekundige begonnen met kloven om een voorraadje te krijgen voor na de bevalling. Het lukte aardig en had goede moed gekregen dat de borstvoeding ging lukken. En wat een geweldige dames in het ziekenhuis, ze hebben mij zo goed geholpen en hebben er alles aan gedaan om de borstvoeding op gang te krijgen maar het mocht niet baten. Na 6 dagen werd mij verteld dat het beter was dat ik er mee zou stoppen omdat Abigail zo niks binnen kreeg. Ik weet dat ik er alles aan gedaan heb en ik kan met een opgeheven hoofd terug kijken maar wat was ik jaloers op de dames bij wie het wel lukte, bij wie wel alles zo natuurlijk ging.

Deze jaloerse gevoelens kende ik nog niet en waren best heftig. Waarom werd ik in de steek gelaten tijdens de zwangerschap, waarom moest ik ziek worden, waarom lukte dingen mij niet terwijl ik zo hard mijn best deed? Vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen maar die ik gelukkig naast mij neer heb kunnen leggen. Ik ben hier nog en ik mag Abigail al 2 jaar zien groeien en hier ben ik f*cking trots op!

En ja ik heb een prachtige, gezonde dochter die meer voor mij betekend dan ik ooit in woorden zou kunnen uitdrukken en daar ben ik zo ontzettend dankbaar voor. Dankzij dit kleine meisje wist ik dat ik ziek was en is zo veel erger voorkomen. Maar man man man wat is die kinderwens sterk en wat kan dat emotioneel slopend zijn.

Hier kan ik natuurlijk hulp bij krijgen maar ik moet eerst het stuk ziekte verwerking achter de rug hebben. Hier start ik over 2 maanden mee en zal ongeveer 6 maanden duren. Als ik dat achter de rug heb ga ik verder met het verwerken van mijn kinderwens.

Er zijn mogelijkheden

Als alleenstaande ouder kan je natuurlijk adopteren maar als je deze ziekte hebt gehad word dat lastig. Je moet eerst een aantal jaren schoon zijn en daarna moet je gezondheidsverklaring goedgekeurd worden. Tegen de tijd dat ik daar ben, ben ik te oud om alleen een kind te mogen adopteren. Plus het kost bakken met geld.

Wel heb ik mijn eierstokken nog en bestaat er een kans dat daar gezonde eitjes in zitten. Als dat zo is zou ik een draagmoeder en spermadonor kunnen zoeken. Maar een zwangerschap is niet zonder risico en ik denk niet dat ik iemand anders in die positie zou willen zetten.

Wel heb ik mij al verdiept in pleegzorg. Als Abby wat ouder is ga ik het gesprek met haar hierover aan en ik hoop dat wij dan kinderen een veilig huis mogen bieden.