Als alleenstaande ouder is het niet altijd even makkelijk. De hele dag door probeer je alle ballen hoog te houden en aan het einde van de dag ben je kapot maar voldaan. De volgende dag sta dan ook weer vrolijk op met wallen waar Amsterdam jaloers op is.
Tot nu toe ging het allemaal aardig goed. Na mijn ziekte had ik wel veel momenten dat ik bij moest slapen maar die tijd nam ik en nu nog steeds. Na de laatste scan en controle had ik mijzelf voor genomen om dit jaar geen ziekenhuis meer van binnen te zien. Helaas is dit niet gelukt.
De pijn was zo intens
Zaterdagochtend nu een paar weken terug, ik had net Abigail in bad gezet toen ik ineens helse pijn in mijn buik ter hoogte van mijn middenrif kreeg. Deze pijn was zo intens en hevig dat ik meteen wist dat dit niet goed was. Ik belde meteen mijn ouders of 1 van hun hierheen kon komen want ik wist dat ik naar het ziekenhuis moest. Daarna belde ik meteen de huisartsenpost en die gaven aan dat ik meteen langs moest komen maar ik mocht niet zelf rijden. Ook dat nog… 8 uur in de ochtend op zaterdag. Maar gelukkig kon ik mijn beste vriendin bereiken en die kwam er meteen aan.
Dat geregeld te hebben, hangend van de pijn over het bad heen om Abigail in te gaten te houden kwam de volgende uitdaging: hoe haal ik Abigail uit bad? Mijn vader was onder weg en mijn vriendin ook maar voor beide zou het nog 30 minuten duren voor ze hier zouden zijn. Dit moment was de eerste keer dat ik dacht dat het verdomde handig zou zijn om een man in huis te hebben want ik voelde mij hulpeloos alleen. Maar goed die is er niet dus ik verzamelde al mijn moed en tilde Abigail schreeuwend van de pijn uit bad. Maar nu moest ik haar nog aankleden. Alsof ze wist wat er aan de hand was ging dit verbazingwekkend makkelijk. Zelf ook nog wat kleren aangetrokken en de volgende uitdaging was er, de trap af maar ook dit lukte met veel pijn en moeite en nog meer tranen.
Het wachten leek een eeuwigheid te duren
Daar kwam daar mijn vader al aan en niet veel later mijn vriendin. Mijn vader paste op Abigail en mijn vriendin reed mij naar de huisartsenpost. Ik was vrij snel aan de beurt en na een morfine spuit ging het nog niet veel beter en werd ik naar de spoedeisende hulp gestuurd.
Na een infuus met pijnstilling en nog wat pillen ging het de goede kant op en mocht ik er voor kiezen om naar huis te gaan. En dit wou ik niks liever want het was ondertussen al einde van de middag en miste mijn kindje ontzettend.
High van de medicatie kwam ik thuis en mijn moeder had mijn vader afgelost en ze bleef tot dat Abigail naar bed ging en ik dus ook. Ik had veel pijn medicatie mee naar huis gekregen en dat was maar goed ook want rond middernacht begon het weer. 7 uur in de ochtend belde ik mijn ouders en de huisartsenpost maar moest meteen door naar de spoedeisende hulp. Daar aangekomen met mijn moeder moest ik urine en bloed afgeven en beide waren zodanig slecht dat ik deze nacht sowieso moest blijven, ik kreeg een echo en daaruit bleek dat ik ontzettend veel galstenen heb en aan de waardes van de lever was te zien dat er daar 1tje vast zat omdat de lever was gaan ontsteken.
Het was steentje de volgende dag los geschoten en de waardes waren weer de goede kant op. Ik mocht naar thuis, naar mijn kindje die ik zo erg miste. Wel moet de galblaas eruit omdat het wachten is op de volgende aanval maar door Corona zal dit nog wel even duren tenzij het eerder fout gaat. Dit was de eerste nacht zonder mijn kindje maar ik wist dat zij in goede handen was. Toch voelde ik mij schuldig dat ik mijn ouders aan het werk moest zetten omdat ik alleenstaand ben.
Ik ben een tikkende tijdbom
Gelukkig heb ik geen aanvallen meer gehad maar ben ik wel bang dat dit weer gaat gebeuren maar misschien is dat ook wel goed want des te eerder word ik geholpen. Al bij al was ik al lang blij dat het mijn galblaas maar was en niet de ziekte die terug was gekomen.
Nu ben ik keihard aan het oefenen met Abigail om zelf de trap af te lopen, staand verschonen, zelf de autostoel in klimmen en dat soort dingen. Alles zodat ik haar straks niet hoef te tillen na de operatie aangezien dat straks 6 weken niet mag. Tot nu toe gaat dat allemaal de goede kant op, alleen hoe ik het met eten ga doen weet ik nog niet want een andere optie voor de tripp trapp heb ik nog niet.
Dit alles heeft mij wel aan het denken gezet. Wat als er wel een keer iets mis gaat? Wat als ik tijdelijk niet meer voor Abigail kan zorgen? Je bent zo ontzettend kwetsbaar als alleenstaande ouder. Geen ex partner die het tijdelijk kan over nemen, die helpt met beslissing, die dingen vanuit een ander oogpunt ziet, die ervoor kan zorgen dat ik soms een dagje kan uitslapen.
Toch zou ik het voor nu niet anders willen. Wij hebben ons leven op orde en mogen absoluut niet klagen! Ook ben ik ontzettend dankbaar met mijn familie en vrienden die toch maar weer voor ons klaar stonden!
Natuurlijk komt er ooit weer een nieuwe relatie op mijn pad maar voor nu ben ik dol gelukkig met het kleine meisje die ik mijn dochter mag noemen!
