In april is Abigail 2 jaar geworden. Mijn kleine dreumes is nu een echte peuter.
Natuurlijk ben ik de foto’s van de afgelopen 2 jaar gaan door scrollen en heb ik hier en daar wat traantjes weg gepinkt. Want wat gaat die tijd toch snel!
Van een kleine hulpeloze baby naar een pittig eigenwijze peuter in voor mijn gevoel 2 maanden.
Elke fase heeft zijn leuke en minder leuke dingen zo ook deze 2 is nee fase.
Ik geniet elke dag van hoeveel Abigail leert en kan maar sta ook af en toe met mijn handen in het haar. Zeker wanneer ik niks goed kan doen en ik in haar ogen de meest vreselijke moeder ben die er bestaat.
Ze heeft een hele sterke eigen persoonlijkheid en is voor niks en niemand bang. Ze loopt met iedereen mee en is totaal niet eenkennig. En luisteren? Dat is echt een dingetje. Het liefst ga ik ergens heen waar ze alle kanten op kan rennen want 2 uur Abigail in de gaten houden is top sport.
Als ik moet gaan koken is dat voor Abigail het moment om vervelend in het kwadraat te gaan doen. Ze hangt aan mijn been, zeurt, gilt, vraagt van alles en wilt overal mee helpen. Super lief dat helpen maar als ik haar de hete pan niet laat afgieten (duh) word ze woest. Met het scherpe mes mocht ze ook al niet spelen net als haar hand in de oven stoppen.
Nu ben ik blij als ik een andere moeder in de supermarkt tegen kom waarvan het kind gilt alsof de wereld vergaat. Er worden dan blikken van erkenning gewisseld en het gevoel dat je niet de enige bent is toch wel fijn. Gelukkig worden de driftbuien wel minder nu en probeert ze zich meer in woorden uit te drukken
Dat zou mijn kind nooit doen…!
Laatst waren wij bij mijn ouders en mevrouw kreeg haar zin niet, de hel brak los. Toen heeft ze voor het eerst iets gedaan waarvan ik nooit gedacht had dat ze dat zou doen. Ze was zo boos dat ze naar te tafel liep en zo een vol glas drinken van de tafel af sloeg. Ik was zo verbaast dat ik niet wist wat ik hiermee aan moest. Toen heb ik haar maar tegen de bank gezet, verteld dat ik dit echt niet leuk vond en ik ben uit haar zicht gegaan. Na een paar minuten ben ik naar haar toe gegaan en werd ze rustig maar geschrokken waren wij beide.
Ik weet dat er meer van dit soort acties zullen komen en ik kijk daar ook echt tegen op. Maar aan de andere kant is ze een schatje. Ze knuffelt iedereen en is ze altijd blij met visite.
Zo ook met haar verjaardag. Omdat ik een weekje weg nog niet zo veel nut vond hebben zijn wij thuis gebleven en hebben wij een hele week lang haar verjaardag gevierd.
Het was echt super relax en ik denk dat ik dit volgend jaar ook weer zo ga doen. Elke dag een visite, cadeautjes en echt tijd om met iedereen te praten ipv 1 grote chaos in één keer.
Ze heeft ontzettend veel leuke en mooie cadeautjes gehad en ze kan niet wachten om elke ochtend naar beneden te gaan en te spelen met al het leuks! En op dit moment zijn de stickers helemaal in. Overal vind ik ze terug, ik haar haar, op de deur, de kat , in haar luier, letterlijk overal! Maar wat is ze zoet. En ook niet onbelangrijk is dat ik dan even, al is het maar een kwartier, rust heb.
Gelukkig begint ze nu ook echt te praten en plakt ze alle woorden aan elkaar. NEE is nog steeds haar favoriete woord en dat gebruikt ze het liefst zo veel mogelijk. Als ik tegen haar zeg dat ik van haar hou krijg ik nu als antwoord, oke en als ik vraag of ze nog een beetje van mij houdt krijgt ik een steenvaste nee. Toch blijft ze de allerleukste en krijgt ik volop de kusjes en knuffels die zo lekker zijn!
Al met al is deze fase echt ontzettend leuk maar ook super vermoeiend als je het alleen moet doen. De balletjes kan ik nog hoog houden maar het zou fijn zijn als ik 1 keer mag uit slapen want ik heb wallen waar Amsterdam jaloers op is.
