Maaike | 3 keer is scheepsrecht?

by Maaike

Drie keer is scheepsrecht?

Ik zal eerst een kleine introductie geven van de gebeurtenissen die mij hebben gevormd in de afgelopen 2 jaar.

Ik hou het kort en bondig maar omdat dit alles meespeelt in wie ik nu ben geworden deel ik dit wel met jullie:

16 september 2018 kwam erachter dat ik zwanger was. Na 2 maanden zwangerschap kwam ik er alleen voor te staan. Ik begon meteen van alles te regelen, te onderzoeken en te lezen over het alleenstaande ouderschap, iets waarvan ik 100% zeker wist dit aan te kunnen. Tot dat ik erachter kwam dat ik niet alleen een kindje in mijn buik droeg maar ook een kwaadaardige tumor. Ik had baarmoederhalskanker, was zwanger én alleenstaand. 3 gebeurtenissen die mijn leven voorgoed zouden veranderen.

De kanker bleek niet uitgezaaid en kon met chemo’s tijdens de zwangerschap redelijk in bedwang gehouden worden. Ik voelde mij net een wandelende freakshow met mijn bolle buik en chemomutsje op mijn hoofd. Het getrappel van de kleine hielt mij gelukkig op de been samen met de hulp van familie en vrienden. Maar wat was ik moe en op. Echt genieten van de zwangerschap lukte niet omdat ik bang was voor alles wat er ging gebeuren.

15 april 2019 werd mijn wonder geboren via een keizersnede. Het was de bedoeling dat ze even bij mij kwam liggen maar omdat ze een maand te vroeg was had ze opstart problemen en werd zij op mijn benen reanimeert. Ik heb haar 1 seconde gezien, een donkerpaars klein levenloos meisje.
Een assistent had mijn telefoon om foto’s te maken en toen het goed ging met mijn kindje liet hij de foto’s zien en ging ik onder narcose voor de grote operatie. 7 uur later werd ik wakker en vroeg meteen naar mijn dochter. Wij mochten niet bij elkaar omdat zij op de neonatologie afdeling lag en ik op de high care omdat ik te veel bloed verloren had.
Om half 10 in de avond was het zo ver en werd ik naar haar toe gereden. Ze werd op mijn borst gelegd en haar bewegingen herkende ik meteen van het getrappel in mijn buik. Hier was ze dan: Abigail Anna, het meisje dat mijn leven gered had want zonder haar was ik er nooit achter gekomen dat ik ziek was. Haar geboortekaartje zegt dan ook: Mooi kind, zonder jou was alles anders geweest.

Nu is zij 16 maanden en ben ik 16 maanden “schoon”. Ik zit wel weer in de molen en onder ga binnenkort weer een MRI scan om dingen uit te sluiten zoals dat gezegd word. Super spannend en stressvol maar wat gaat het goed met ons!

Ik werk sinds 11 mei 36 uur in de week en Abby gaat 4 dagen per week naar de opvang. Het was in het begin wel even puzzelen hoe ik alles zou gaan doen maar aangezien ik een beste tijd moest herstellen van alles had ik daar genoeg tijd voor. Abby en ik zijn 4 handen op 1 buik. Wij hebben een strak ritme vanaf dag 1 en dat werkt ontzettend goed voor ons. Wij weten allebei waar we aan toe zijn en vanaf 19 uur heb ik de avond voor mijzelf. Echt uitrusten doe ik niet aangezien ik ook nog een huishouden te runnen heb maar ik maak wel tijd voor een avondje met vrienden of me-time.

Afgelopen 16 maanden ben ik 3 keer de deur uit geweest in de avond en heeft oma opgepast maar ik merkte heel erg dat ik hier nog niet aan toe was. Thuis zijn bij mijn kindje is wat ik wil, of ze slaapt of niet. Loslaten vind ik gewoon erg moeilijk.

Als alleenstaande werkende moeder word je soms wel iets makkelijker. Zo staat vaak de TV aan tijdens het eten zodat ik ook de tijd heb om af en toe een hap te nemen van mijn eten. Ik was hier eerst echt zo op tegen maar toen de corona crisis kwam was dit toch wel echt een uitvinding.
Abby zit nu een in fase dat ze alleen eten uit een potje wil en ook daar ben ik makkelijker in geworden, zo lang ze haar groente maar binnen krijgt denk ik dan.

Tijdens de zwangerschap heb ik veel opmerkingen gekregen over mijn situatie: Wat zal jij het zwaar krijgen, had je nu maar een partner he, hoe ga jij dit allemaal alleen doen? Maar toe nu toe valt het moederschap mij alles mee. Tuurlijk zijn er zware momenten en heb ik ook met tranen boven het ledikant gehangen met de vraag waarom ze huilde maar uiteindelijk vindt alles zijn plekje en Google was mijn beste vriend! Heb ik wel honderd vragen gesteld aan Google om tot de conclusie te komen dat ik het eigenlijk allemaal wel goed deed. Vooral de eerste maanden heb ik veel opgezocht omdat ik ook niet alles wist en geen uitgebreide kraamzorg heb gehad omdat ik de eerste week in het ziekenhuis lag.

Nu Abby een dreumes is zijn er dingen een stuk makkelijker geworden, ze kan rustig zelf spelen terwijl ik de vaat wegwerk, opruim en schoonmaak. Ze vindt het super leuk om te helpen met opruimen dus ik laat haar helpen om het vervolgens als ze slaapt echt op te ruimen. Als ik aan de koken ben gaat ze op haar bankje TV kijken tot ik klaar ben met koken om vervolgens samen te eten.
Maar er zijn ook dingen veel lastiger geworden. Ik heb ogen in mijn achter hoofd nodig, alles wat niet mag is leuk en alles gaat die mond in. Luiers verschonen lijkt op worstelen met een krokodil en alleen naar de wc zit er niet meer in. Ik heb nu bij de wc’s boven en beneden een potje gezet zodat wij gezellig samen kunnen zitten en vaak genoeg laat ze nog wat achter in de pot ook.

Ik vind het ook wel echt belangrijk om momenten voor mijzelf te hebben. Al is het maar even lang uit op de bank om serie te kijken, in bad te gaan met een maskertje en een wijntje, filmavond met de meiden of sushi avond met mijn moeder. Ik moet wel zeggen dat me-time meestal erop neerkomt dat ik om half 8 op bed lig of om een uurtje of twaalf in de nacht uitgeteld op de bank wakker worden en Netflix mij vraagt of ik nog aan het kijken ben.

Veel dingen waarvan ik tijdens de zwangerschap zei dat ik dat nooit zou doen zijn veranderd. Ze slaapt af en toe bij mij in bed als ze moeite heeft met slapen, kijkt dus tv als ik kook en vaak tijdens het eten, krijgt niet alleen water maar ook limo en haar broodbeleg is ook niet altijd even gezond. Zoveel dingen die ik anders in mijn hoofd had maar toch los heb gelaten om het voor mijzelf ook makkelijker te maken. En dan hebben wij natuurlijk ook nog het stukje waarin gezegd wordt dat je jouw kind niet te veel moet verwennen…ja laten wij het daar maar niet over hebben… terwijl ze zich prima kan vermaken met een wc rol, sokken of modder. Aangezien zij het enige kind is dat ik ooit zal krijgen verwen ik haar nu eenmaal graag. Het liefst had ik nog 2 kindjes op de wereld willen zetten en vind het best lastig dat ik deze keus niet meer heb. Ik was in het begin ook echt mijn gevoel van vrouwelijkheid kwijt. De eerste keer dat ik mijzelf in het ziekenhuis tijdens het douchen naakt in de spiegel zag hielt ik het dan ook niet droog. Ik zag een kaal persoon met een hangbuik en een litteken waar je u tegen zegt. Ik herkende mijzelf niet meer. Mijn lange lokken hadden plaats gemaakt voor dons haar en mijn vrouwelijkheid was verwijderd om mijn leven te redden. Toen ik na 6 dagen ook nog eens de borstvoeding stop moest zetten omdat ik niet produceerde was ik er helemaal klaar mee. Dit wou ik zo graag! Het enige natuurlijke wat ik mijn kind kon geven en het lukte mij niet… wat vond ik dat erg. Maar toen ik naar huis mocht en mijn dochter voor de eerste keer in de box zag liggen werd alles langzamerhand beter. En nu ben ik trots op wat wij met z’n tweeën hebben. Mijn haar groeit weer en aan de buitenkant kan je niet meer zien dat ik ooit ziek ben geweest.

Zelf had ik nooit verwacht dat ik zo veel om zo een klein mensje kon geven. Maar als zij naar mij lacht overstroomt mijn hart van geluk. Ik ben dan misschien wel niet de perfecte moeder en heb haar niet het perfecte gezinsplaatje kunnen geven maar aan liefde komt zij zeker niet te kort. En wat is nu eigenlijk het perfecte plaatje? In mijn ogen zijn wij perfect en van elke dag maken mij een mooie dag want het leven is al zo kort.

 

Misschien vind je dit ook leuk

5 comments

Anouque 9 september 2020 - 21:42

Lieve Abby & Maaike

Wat een mooi koppel, mama & dochter!
Zo een sterke band door alles wat jullie samen mee hebben gemaakt en de stappen die jullie samen zetten.

Wat een mooi verwoord verhaal Maaike! Ook al is het een berg ellende geweest er zijn gelukkig daarna fijne en mooie herinneringen voor gekomen. Waar jullie samen nog heel veel van gaan maken!

Sterke dames! Jullie hebben t mooi geflikt!

Wat ben ik blij en trots dat ik jullie mag kennen!
Zet m op!!

🥰veel liefs en tot snel

Reply
Roxanne 9 september 2020 - 21:05

Lieve Maaike en Abby 🥰 wat ben ik trots op jullie! Zo’n sterke vrouw en zo’n lief kind. En ja een hele goede moeder!! Niemand is perfect en je doet het hartstikke goed. Blijf zo doorgaan. Dikke knuffel ❤

Reply
Chelsea 9 september 2020 - 21:04

Wauw.. wat prachtig geschreven.. Maaike, echt, wees super duper trots op jezelf! Hoe je dit doet is echt superhelden-werk! En Abby is zo blij dat jij haar mama bent, dat zie je aan ALLES. We blijven met je meeduimen dat alles zo gezond en fijn mogelijk gaat lopen, dat verdien je!

Reply
Patricia 9 september 2020 - 20:46

Wat knap om het gewoon zo op papier te kunnen zetten. Ik heb een hoop dichtbij van deze periode mee gemaakt en als er 1 iemand een powervrouw is, ben jij dat. Opgeven komt niet in jouw woordenboek voor. Super knap hoe je het allemaal voor elkaar hebt gebokst. En alhoewel we elkaar een stuk minder spreken dan voorheen ben ik echt super trots op jou! Dikke knuffel! Patricia

Reply
Stefanie 9 september 2020 - 19:40

Hey, wat doe jij het hartstikke goed zeg! Wat een verhaal. Ben blij dat alles goed met je gaat en ook met je dochtertje! Ons dochtertje is van 28 maart 2019 en ook zo dotje zoals de jouwe 😍…gewoon je gevoel volgen meid! Hier ook potjes voeding, wat mama maakt lust ze niet…en het is ook niet altijd even gezond bij de boterhammen maar dat is niet erg…en limonaat dat lust ze hier ook 😄. Ik wens je een prachtige toekomst met je dochter!!

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.