Lynn kreeg bedrust met 17 weken zwangerschap.

Na mijn vorige zwangerschap, waarbij ik op 25 weken plat moest zou deze zwangerschap beter opgevolgd worden. De eerste inwendige echo stond 22 augustus gepland met 16 weken zwangerschap. Vol spanning gingen we naar de gyneacologe, maar ik had goede moed want ik voelde me goed! Fluitje van een cent, dacht ik nog! De gynaecologe deed haar echo, ik zag al aan haar gezicht dat er iets mis was… Baarmoederhals is 3.9cm, te kort voor deze termijn, het leek haar beter als ik zou stoppen met weken! Ik was teleurgesteld, ik moest nog 2,5 week werken en dan moest mijn zwangerschapverlof beginnen. Ik moest ongepland de dinsdag erna terug op controle komen. Ik werd een beetje bang toen ze dat zei, waarom moest ik zo snel weer komen?

Ik had ondertussen al een ziekenhuisbed besteld dat in de woonkamer kon, want ik voelde de bui al hangen. Mijn man vond mij pessimistisch maar ik voelde iets aankomen. Die dragen kropen voorbij en ik was zo blij toen het dinsdag was! Ik heb mijn mama meegevraagd voor de zekerheid. Ik kwam bij een collega terecht die ook gespecialiseerd in vroeggeboortes was, wat me wel een beetje geruststelde. Ze ging mijn baarmoederhals meten en nog eens en nog eens en toen riep ze : “DIT KAN TOCH NIET”! Haar ogen werden zo groot als knikkers, ze greep een handschoen en voelde of ik al opening had. “NEE, DIT KAN NIET” dacht ik, ik ben nog maar 17 weken! Ze greep de telefoon en belde meteen een assistente. De dokter in opleiding die mee keek wist niet wat hij moest doen. “Gaat het mevrouw”? was het enige wat hij kon uitbrengen.

Mijn adem stokte. Daar was de assistente, ze ging even nameten : “9mm” riep ze! Uiteindelijk werd ik opgenomen voor een spoedcerclage, dat ging nog net -als mijn baarmoederhals die nacht niet meer korter werd-. Ik werd opgenomen op het MIC -Mother Intensive Care- en ik mocht dus vanaf dat moment niet meer uit bed. De ochtend erop werd de cerclage onder algemene verdoving geplaatst. “We gaan goed voor mama & baby zorgen” zei de anesthesist. Met rollende tranen ging ik in slaap. Toen het voorbij was & ik het hartje mocht luisteren was ik zo opgelucht! De gynaecoloog kwam langs en ze had goed nieuws : “Het ging nog goed” ! Mijn baarmoederhals was bijna niets meer… Ik mocht de eerste volgende 24u niet uit bed en de dag mocht ik terug naar huis.

Eindelijk mocht ik dan naar huis, naar mijn mannen maar helaas moest ik wel permanent in bed blijven. De eerstvolgende keren dat ik naar de verloskamers ging was voor pijn en trekkend gevoel (van de cerclage) maar ik wilde niets riskeren.  Hoe beu ze me op den duur ook waren. Ik moest iedere keer opnieuw mijn verhaal doen en ze verschoten allemaal even hard en ik moest beloven als ik iets voelde snel terug te komen. Dat deden we ook elke keer!

27weken

Op een avond reden we weer naar de verloskamers (pijn bij het plassen) blaasontsteking, was het verdikt! Ik kreeg een zakje monuril en mocht terug naar huis. De avond erop lag ik in bed en kroop ik over de grond van de pijn in mijn zij, ik moest ook constant plassen maar er kwam niks. We zijn tegen 170 naar het ziekenhuis gereden. Mijn man dacht dat het weeën waren, maar ik herkende dit gevoel niet. Ik was natuurlijk al gaan googlen en kwam uit bij een urineweginfectie/niercrisis. Ik dacht dat ik gek werd!! Ik kon niet zitten, liggen, staan, …. niks! Onderzocht, naar opening gevoeld, duidelijk beschreven dat dit niet als weeën voelde & toch kreeg ik weenënremmers! Waarom waarom waarom dacht ik nog?! Ik ben nog maar 27 weken, stel dat ik binnen enkele weken echt moet bevallen kunnen ze me niks meer geven. Ik kreeg pijnstilling en niets leek te helpen, ik gaf over van de pijn en schreeuwde om een epidurale, die ik natuurlijk niet kreeg.

Rond 05.00 in de ochtend werd het eindelijk draagbaar. De ochtend moest ik op controle bij een urologe, een hele lieve vrouw die ik tot de dag van dankbaar ben! Ze hebben toen beslist van een stent in mijn nier te plaatsen, hiermee zou er geen ophoping meer mogen zijn. WAT EEN OPLUCHTING toen ik een epidurale kreeg om hem te plaatsen. Na enkele dagen mocht ik weer na huis, maar de angst voor een nieuwe crisis was er altijd! De dagen en weken kropen voorbij, ik ging nog enkele keren langs de verloskamers voor pijntjes maar alles bleef oke! Ik kon vanuit mijn bed, toch even genieten van de alledaagse dingen. Die waren voor mij ondertussen zoooooo speciaal geworden!

Een dikke maand later ging ik terug naar de verloskamer, ik voelde me zo ellendig en had vreselijke pijn aan mijn rug, de plaats waar de stent geplaatst was. Mijn urine werd weer gecontroleerd en ze verschoten weer. Ik plaste puur bloed, dat had ik sinds die stent er zat (was normaal) maar de hoge hoeveelheid eiwitten vonden ze dan weer niet normaal… Ik werd weer opgenomen. Ik moest 24u urine verzamelen en de hoeveelheid was dubbel zo hoog. Ik onderging een test voor zwangerschapsvergiftiging en ging me voorbereiden dat ons zoontje in de couveuse moest. De gynaecologe kwam langs en zei dat hij sowieso voor 34 weken geboren moest worden, indien ik een vergiftiging had.

Ik was ergens zo blij…. Ik lag al meer dan 16 weken plat, ik moest mijn zoontje in de steek laten, mijn man moest alles doen en ik was gewoon op!! De test voor vergiftiging wees niets uit (die is 90% juist) en toch bleven ze erbij de ik vergiftiging had. Ik werd er niet goed van! Ik deed niets anders meer dan huilen, ik was een wrak! Uiteindelijk moest ik nog eens 24u urine verzamelen, het resultaat bleef hetzelfde : veel te veel eiwit! Uiteindelijk hebben ze mijn stent willen verwijderen (tegen mijn wil/die van de urologen in, het moest van de gynaecoloog). Ik was zo bang dat ik een nieuwe crisis ging doen, dat vreesde de urologen ook. Daar was het moment: ‘Uw stent moet eruit?’ vroeg de verpleegster van urologie. “Tja, blijkbaar!” antwoordde ik kort. Ik gaf met tranen in de ogen aan dat ik dit niet zag zitten. Ik vroeg of ik de urologe nog kon spreken. Na een kort gesprek en de uiting van mijn angsten, heeft ze mij de eindbeslissing laten nemen. Ik heb ervoor gekozen om de stent te houden. Uiteindelijk mocht ik diezelfde avond terug naar huis. Niet voor lang want ergens net voor kerst werd ik weer opgenomen met pijn! Nu moest de stent eruit, of ik nu wou of niet… Na dit nieuws heb ik mijn man jankend gebeld, nog geen 2 minuten later kwamen ze me halen.

10 minuten later lag ik bibberend op de tafel. Daar gingen ze…. De stent bleek verkalkt en ze kregen hem er niet goed uit, weer voelde ik helse pijnen. Uiteindelijk was hij eruit en bleef ik pijnvrij, wonder boven wonder. Sinds die dag ben ik niet meer opgenomen geweest. 11 januari moest ik naar de verloskamers om mijn cerclage uit te laten halen, wat een spannend moment! Ik was zeker dat hij nu snel geboren zou worden (was nu 36 weken). De lamp van de verlostafel had het begeven, een andere verloskamer was geen optie dus de gynaecologe haalde haar iphone boven, zette haar zaklamp op & toen werd de cerclage eruit gehaald. Wat hebben we gelachen, dat was maanden geleden! Oh wat voelde dit goed! Hij was eruit en ik heb hem mogen houden als aandenken. Nu waren het enkel nog de leuke controles en thuis genieten! Ik mocht weer rondlopen, mijn bed mocht uit de woonkamer, ik mocht weer zonder rolstoel in het ziekenhuis op controle, HEERLIJK! De gewone, alledaagse dingen die een normale zwangere vrouw mag doen!

Maandag 25.1.’16 moest ik nog eens op controle + monitor. Ik was nu bijna 39 weken en de gynaecologe vond het nu ook wel welletjes geweest (ze geloofde haar ogen nooit als ik toch maar weer eens op controle kwam) WONDERPATIENT was mijn bijnaam ondertussen. Ze deed inwendig onderzoek : 4cm en ze begon me pijn te doen! Mama en ik gingen dan nog maar een tonic drinken in de restauratie onder het ziekenhuis. Ik begon over “strippen”. Mijn moeder vroeg nog : ‘Wat is dat in godsnaam?’ Ik wist het ook niet goed, dus googlede even. Ik denk dat ik heel de zaak bijeen heb geroepen “OH MY GOD ZE HEEFT ME GESTRIPT” hahaha! De avond erna verloor ik stukjes taai slijm en de woensdag verloor ik 2x een dikke prop. Zou het? Zou het dan ECHT? Uiteindelijk ben ik zondag om 09.00u bevallen -na een korte bevalling van 3.5u- van een prachtige zoon VINZ, 3430g en 50.5 cm. Hij was PERFECT! Eindelijk was hij daar, na bijna 23 weken afzien.