Looking back: Auschwitz 2009 deel 2.

Gisteren schreef ik al het eerste gedeelte van mijn tweedelige blog over mijn bezoek aan Auschwitz in 2009. Ik schrijf deze blogs in het kader van dondenherdenking en bevrijdingsdag, maar ook vooral omdat ik vind dat het ontzettend belangrijk is dat we deze dingen nooit vergeten. De generatie die deze dingen echt heeft meegemaakt komt bijna tot zijn einde en het zou echt jammer zijn dat met hun, dit gedeelte van de geschiedenis ook verloren gaat.

Gisteren kwam mijn bezoek aan het basiskamp, oftewel Auschwitz 1 naar voren, vandaag schrijf ik over Auschwitz 2, oftewel Auschwitz Birkenau, een kamp puur en alleen gebouwd met als doel mensen te vernietigen.

Na het vertrek uit het basiskamp had ik het gevoel dat het allemaal even op me in moest werken. Je voelt gewoon aan de hele sfeer op zo’n plek dat er verschrikkelijke dingen gebeurd zijn en het deed me toch wel heel erg veel. Na een tijdje met de bus gereden te hebben zie je ineens de grote poort met het erdoorheenlopende spoor opdoemen. Een bekend plaatje uit films zoals schindlers list en diverse andere oorlogsfilms. Het is bijna onmogelijk om je voor te stellen hoe ontzettend bank de mannen, vrouwen en kinderen geweest moeten zijn toen ze hier aankwamen.

Allemaal rijen barakken bedoeld voor de    huisvesting van de gevangenen.

Als je aan een vernietigingskamp denkt, zullen de meeste mensen dit beeld voor ogen hebben, rijen en rijen barakken, bedoeld voor de huisvesting van de vele gevangenen van het kamp. Het is niet op de foto’s te zien, maar dit kamp is zo verschrikkelijk groot, zo’n 175 hectare. Er waren in totaal 174 barakken, waarin 4 mensen per per bed samengeperst werden. Hierdoor was er per barak plaats voor 744 mensen.

Binnenkant barak

bron

744 mensen in eenzelfde vieze ruimte, vol met mensen die ziek waren en kapot van het harde leven in het kamp en het verlies van soms wel hun hele familie.

Op het terrein stonden 2 verlaten boerderijen die omgebouwd werden tot gaskamer, in de eerste boerderij die het ‘rode’  huis genoemd werd was er plek voor 2 gaskamers die elk ruimte boden aan 400 personen en in de tweede die het ‘witte’ huis genoemd werd was er plek voor 4 kamers, waar ook 400 personen in konden, maar door de betere ventilatie ging het vergassen hier veel sneller en konden hier dubbel zoveel mensen ‘opgeruimd’ worden. Op het hoogtepunt werden er ongeveer 20.000 mensen per dag gedood.

Van deze gaskamers en ook van de crematoriums is vrijwel niets meer over, de ss-ers hadden op een gegeven moment door dat het kamp snel bevrijd zou worden en 6 dagen voor de bevrijding bliezen ze daarom alle gebouwen op.

Op het terrein zijn heel veel herdenkingsplaatsen, ik kwam deze tegen in het Nederlands en hij drukt je nog eens extra op de feiten dat er in totaal 1,5 miljoen onschuldige mannen,vrouwen en kinderen zijn omgebracht in dit kamp..

De herdenkingsplaats ligt recht tegenover de poort naar het kamp.

Het hele bezoek aan Auschwitz heeft ontzettend veel indruk op mij gemaakt, zelfs nu ik met de foto’s bezig was en deze blog schrijf, vind ik het toch best wel erg moeilijk. Het is zo onvoorstelbaar wat mensen elkaar aan kunnen doen.

Ik denk dat we daarom extra dankbaar mogen zijn voor onze vrijheid en diep in onze gedachten moeten houden dat zulke dingen nooit, maar dan ook nooit meer mogen gebeuren.