Zij vertelt| Laura kreeg een late miskraam.

by Tamara

Iets verliezen waar je tijden naar uit gekeken hebt  lijkt me echt verschrikkelijk. Een op de vier vrouwen krijgt te maken met een miskraam en hoewel een groot deel daarvan in een vroeg stadium plaatsvind, gebeurt het helaas ook vaak genoeg dat het zich pas later in de zwangerschap afspeelt, zelfs na de 12 of de 15 weken. Dat noemen ze een late miskraam. Vandaag het eerste deel van het verhaal van Laura. Na maanden gehoopt te hebben op een zwangerschap, was ze dan eindelijk zwanger en na dat ze de 12 weken grens over was en zich in ‘de veilige zone’ beschouwde, ging het ineens helemaal mis en kreeg ze een late miskraam.

Zij vertelt.

Laura kreeg een late miskraam.

Als jong meisje droomde ik al van het moederschap, huisje boompje beestje en de prins op het witte paard. Nou die prins had ik gevonden! Na een lange relatie van 6 jaar die op z’n zachts gezegd ‘’lastig’’ te noemen was en een jaar met mezelf rond gebracht te hebben, leerde ik mijn huidige partner kennen, De liefde van mijn leven! Ik vond mijzelf in die periode een stuk leuker en gunde mezelf ook een lieve man.

Toen wij ongeveer 3 jaar samen waren, waren wij er uit! wij zouden mama en papa worden! Eindelijk mocht ik die strip anti conceptie in de prullenbak gooien! Ik dook het internet op om alles te leren over zwanger worden en zwanger zijn. Daar kwam ik tot de ontdekking dat dat zwanger worden toch wat lastig was dan ik me had voorgesteld, maar enthousiast gingen wij aan de slag!

Eindelijk dat tweede streepje!

5 maanden later was het eindelijk zo ver, op een maandag was de dag dat ik ongesteld moest worden (of niet dus). De traditie was, als het niet gelukt was om sushi te eten. Dan wist ik in ieder geval zeker dat het mocht. Mijn partner pikte mij op van mijn werk en ik vertelde hem dat ik dus nog niet ongesteld was geworden. We besloten bij thuiskomst een test te doen (beide geloofden wij er niks van en dachten nou dan weten we het in ieder geval zeker). Mijn partner had zijn telefoon al in zijn hand om te reserveren bij een sushi restaurant. Zo gezegd zo gedaan, ik plaste in een potje (de control freak die ik ben is anders bang dat er niet genoeg urine op de test komt) en die test er in, angstvallig legde ik de test weg, zette we een wekkertje op 3 minuten. 3 minuten later durfde ik niet te kijken, met een scheef oog keek ik toch en riep: ‘’volgens mij zie ik wat!!’’ en mijn partner zei: ‘’ja volgens mij ook!’’ en ja hoor! 2 streepjes! Redelijk in shock omhelsden wij elkaar! Daar achteraan wou ik meteen de test van een A merk doen. Ik geloofde het nog niet helemaal. Deze werd binnen 2 seconde positief toen ik hem in de urine hielt dus er was echt geen twijfel meer!

Wauw, als ik terug denk aan die tijd was ik echt heel erg onwetend toen, ik was zwanger en daar kon niks meer aan veranderen, ik downloadde alle apps die er waren over zwangerschap en las zoveel als ik kon op internet, hield me strikt aan alle ‘’regeltjes’’ die gelden voor zwangere vrouwen, had de grootste moeite om mijn mond te houden tegen iedereen. Dus bij ongeveer 7 weken besloten we het de ouders te vertellen en vanaf 8 weken stond het op social media. Zo blij waren we! Heel veel kwaaltjes had ik niet, wel was ik verschrikkelijk moe! Maar dat scheen er bij te horen… Ook vond ik alles heel erg stinken en mijn buik groeide best snel en kwam al aardig wat grammetjes aan, ik las dat als je snel groeit en als je HCG waardes hoog zijn (zo bleek uit de knal strepen op mijn zwangerschapstesten) je wel eens een tweeling zou kunnen krijgen.

late miskraam

Een verdikte nekplooi.

Maar goed toen ik bij 8 weken een echo kreeg was het duidelijk dat het er ‘’maar’’ 1 was. Hoe leuk om je spruitje zo voor het eerst op een schermpje te mogen zien! We werden steeds verliefder op dit kleine wondertje in mijn buik. 4 weken later mochten we voor de termijn echo. Spannend vonden we het wel maar echte zorgen hadden we niet. We vroegen oma om mee te gaan. Daar aangekomen mochten we weer ons wondertje bewonderen die enorm actief geworden was inmiddels, vrolijk sprong het in het rond! Hierna volgde een gesprek met de verloskundige, het kindje was iets kleiner dan gemiddeld dus ik werd iets terug gezet qua termijn. Ook vertelde de verloskundige ons dat ons kindje een ‘’iets dikker als gemiddelde’’ nekplooi had. We hoefden ons echt niet direct zorgen te maken want dit kon nog alle kanten op gaan, gezonde kindjes hadden dat soms ook. Maar ons werd wel de combinatie test aangeraden. Die wilde wij in eerste instantie niet, maar omdat zij het voorschreef gingen wij er niet tegen in.

Thuis aangekomen begon ik me suf te google-en… conclusie: het kon van alles betekenen, een gezond kind, een hart afwijking waar ze 80 mee konden worden of het kon flink mis zijn. Ik besloot me daarom dus ook geen zorgen te maken en er vanuit te gaan dat het gewoon goed zou komen. Ik was tenslotte al over die 12 weken heen toch? Dat is toch die “safe zone”? Dus ik besloot om de daad bij het woord te voegen en mijn eerste eigen gekochte pakje te kopen! Ik zag zoveel leuks dat ik niet eens wist wat te kopen maar toch kwam ik trots thuis met iets leuks!

Ik heb slecht nieuws voor jullie, er is geen hartslag meer aanwezig.

3 dagen later was de combinatie test bij een andere verloskundige praktijk. Ik stelde mij voor dat deze verloskundige wat meer diploma’s had. We moesten best een tijd wachten in een wachtkamer.. we vonden het toen allemaal best spannend. Toen werden we geroepen en mochten we plaats nemen. De verloskundige stak een verhaal op over dat ze eerst zou gaan meten via de echo en daarna nog wat bloed zouden afnemen en dat daaruit een soort kans berekening zou volgen. Ik mocht plaats nemen op de bank en de verloskundige zette het apparaat op mijn buik. Ik keek mee en zat te zoeken op het scherm naar mijn springende wondertje toen ik de verloskundige met een verdrietige stem zachtjes hoorde zeggen ‘’nou, ik heb slecht nieuws voor jullie, er is geen hartslag meer aanwezig’’ meteen stroomde de tranen over mijn wangen… mijn partner was compleet in shock en begreep er helemaal niks meer van, ik kon alleen nog met een kraakstem uitbrengen: ‘’maar hoe kan dat dan???” de verloskundige vertelde dat het een groter wonder is als het wel goed gaat. Volgens haar was de nekplooi een stuk groter dan “iets dikker dan gemiddeld” huh?? Daar kon ik echt even helemaal niks mee… Ze zal vast nog meer verteld hebben, maar dat kwam niet bij ons binnen.

In de auto terug kon ik alleen maar huilen. mijn partner reed ons in shock naar huis. daar aangekomen hebben we familie gebeld die binnen een uur op de stoep stond om ons op te vangen. De bom was inmiddels bij mijn partner ook ingeslagen en ook hij werd extreem verdrietig. ik wou alleen maar in bed liggen en onder de dekens kruipen, gelukkig werden we heel goed opgevangen door onze familie bij ons thuis.

Volgende week kun je deel twee van het verhaal van Laura lezen, waarin ze verteld over de nasleep van de late miskraam,  hoe de late miskraam ondanks een heleboel medicijnen niet op gang wilde komen en hoe haar zwangerschap nog een hele nare nasleep kreeg.

 

Het schijnt dat 1 op 4 van de zwangere vrouwen een miskraam krijgt. Mij is het gelukkig nog nooit overkomen, maar het lijkt me echt verschrikkelijk, zeker omdat je vanaf het moment dat je die positieve test in je handen hebt toch een band met je kindje voelt en een toekomstbeeld vormt. Ik vind het dan ook heeel erg bewonderenswaardig wanneer vrouwen zoals Laura hier gewoon open over zijn, want het taboe rond miskramen hoort er gewoon niet te zijn.

 

Misschien vind je dit ook leuk

11 comments

Jessica 3 juli 2016 - 13:03

Jeetje wat een heftig verhaal. Zo’n ervaring wens je niemand toe…

Reply
Jodi - liefthuis 2 juli 2016 - 15:01

Jeetje wat heftig. Vooral al na van die mooie echo’s. Onwerkelijk

Reply
Manon van L 2 juli 2016 - 14:38

Verschrikkelijk! Meer kan ik niet zeggen. Zoiets hoop je dat niemand mee hoeft te maken. Heel veel sterkte

Reply
MetMirjam 2 juli 2016 - 13:36

Dit lijkt me ook verschrikkelijk om mee te maken… Bij 12 manden denk je eindelijk toch wel aardig ‘safe’ te zijn, maar dan gaat het alsnog mis!

Reply
MetMirjam 2 juli 2016 - 13:36

12 weken bedoel ik natuurlijk 😉

Reply
suus 2 juli 2016 - 11:57

Heel jammer om zoiets mee te maken. Zelf een dood kindje in de buik gedragen. Op 6 maanden op controle gegaan om dan te horen dat ons meisje 3 weken dood was..

Reply
evecee 2 juli 2016 - 09:35

Heftig! Een miskraam heb ik ook nog niet meegemaakt hopelijk hoef ik dat ook nooit mee te maken, mijn moeder heeft er wel 2 gehad dus ben er ergens wel bang voor! Mooi dat je er zo open over verteld, zou geen tabou over moeten zijn. Sterkte voor jou en je partner xx

Reply
Channa 2 juli 2016 - 07:31

Verschrikkelijk, zelf geen ervaring mee maar dit wil niemand meemaken.

Reply
Nicole 2 juli 2016 - 07:29

Ik heb een soortgelijk iets meegemaakt. Met 9 weken geen kloppend hartje meer. Daarna moest ik dus een miskraam krijgen. Dat is helemaal misgegaan met de pillen. Uiteindelijk met spoed in het ziekenhuis beland na heel veel bloedverlies. Toen een curettage. Zowel mentaal als fysiek heel veel last van gehad.

Reply
simpel, met een snufje liefde 2 juli 2016 - 06:55

Wat een heftig verhaal, denk je dat je eindelijk die 12 weken voorbij bent en dan krijg je dit. Ik weet zelf helaas hoe een miskraam voelt, ik heb er inmiddels al 2 gehad. Ik hou ook niet van dat geheim houden en wij zijn er heel open over.

Reply
Lilian 2 juli 2016 - 06:48

Jeetje wat heftig, ik heb het zelf niet meegemaakt, maar wens het niemand toen.

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.