Afgelopen dinsdag had ik mijn allerlaatste afspraak met de verloskundige ooit. Ja ik weet het, dat zei ik twee jaar geleden ook al toen ik daar voor de allerlaatste keer zat en toen wist ik ook zeker dat het de laatste keer zou zijn. Maar tja, voor mijn gevoel is het deze keer ook echt afgesloten nu, al voelt het ook wel heel erg dubbel!
Voor het laatste keer naar de verloskundige + dubbele gevoelens?
De lezers die mijn zwangerschap al vanaf het begin volgen weten dat deze vierde zwangerschap nogal als een verrassing kwam. Na mijn derde zwangerschap voelde ons gezin compleet met twee zoons en een dochter en we hadden die hele babyperiode afgesloten. Maar toen kregen we ineens een enorme verrassing, ik bleek namelijk zwanger van de vierde. En ja, dat was wel even behoorlijk wennen in de eerste weken, maar uiteindelijk zijn we dolblij met hoe het gelopen is en hadden we het ook niet anders gewild. Sarah is zo’n lieve en makkelijke baby, we kunnen het ons helemaal niet meer voorstellen dat ze er niet zou zijn.
Vier zwangerschappen.
Ik heb vier zwangerschappen lang dezelfde verloskundigen gehad. Op mijn 19e voor het eerst tijdens de zwangerschap van Maxim en nu op mijn 26ste voor het laatst tijdens de zwangerschap van Sarah. Als je iemand zolang kent, bouw je toch een beetje een band op. Tenminste, zo voelt het van mijn kant een beetje. Het is ook gewoon echt een ontzettend leuke praktijk met ontzettend lieve en leuke mensen. In de loop van de jaren zijn er twee verloskundigen vertrokken en zijn er twee nieuwe bijgekomen, maar het bleef heel erg vertrouwt voelen om daar te komen.
Voor de allerlaatste keer.
Ik zal het niet ontkennen, ondanks dat ons gezin echt helemaal compleet is en ik er zeker na de laatste zwangerschap niet meer aan moet denken om ooit nog zwanger te zijn, dat het wel een beetje gek voelt dat er een periode afgesloten is. Ik zal nooit meer een kindje in mijn buik hebben, nooit meer een eerste echo, nooit meer een bevalling. En hoe zeker ik ook weet dat het gewoon echt goed is zo, vind ik dat ergens toch wel heel erg jammer. Sarah wordt zo snel groot en dat benadrukt nog even hoe snel alles gaat. Dat ik nooit meer een pasgeboren baby zal hebben.
Toch voel ik me echt waanzinnig rijk en dankbaar. Vanmiddag zat ik met mijn vier kinderen op de bank en werd ik spontaan een beetje emotioneel. Deze vier kinderen zijn gegroeid in mijn buik, hadden een plekje onder mijn hart en stuk voor stuk zijn het prachtige kinderen met elk een heel eigen karakter. Ik ben een ontzettende bofkont, twee zoons en twee dochters, mooier kan het toch bijna niet? Dus hoewel ik misschien af en toe wel eens met heimwee terug zal kijken op deze ontzettend bijzondere periode in mijn leven, voelt het goed dat het nu afgesloten is. Ik trok de deur bij de verloskundige achter me dicht en sloot hierbij een heel groot hoofdstuk af.
Waarom zou je immers nog meer wensen als je alles al hebt waar je ooit van hebt kunnen dromen?
1 comment
Dat lijkt me inderdaad ook heel gek om je te realiseren. Het is trouwens ook een hele fijne praktijk met verloskundigen, dus ook gek om daar niet meer te komen!