Mijn kind heeft een stempel.. Nou en?

‘Oh, ja maar dat wist ik al.’ zei ik toen ik na vele testen en gesprekken een tijdje geleden hoorde dat mijn zoon autisme heeft. ‘Oké, en hoe voel je je daarbij nu je dat zeker weet?’ vroeg de begeleider. ‘Nou, ja.. Eigenlijk niet veel anders, aan mijn kind veranderd niets, ook niet aan hoe wel met hem omgaan en hoe we tegen hem aankijken.’ Mijn kind heeft een stempel.. Nou en?

Mijn kind heeft een stempel.. Nou en?

Als je jaaaren bezig bent met onderzoeken, testen en gesprekken met diverse instanties en in ziekenhuizen, dan weet je op den duur wel dat er iets met je kind aan de hand is. En ik ken mijn kind heel erg goed, dus ik weet zelf ook wel dat hij een beetje anders is dan andere kinderen en dat hij op sommige dingen wat anders reageert. Maakt dat mijn kind minder? Nee totaal niet, het maakt hem misschien juist wel ‘meer’. Want doordat hij dit heeft, beleeft hij veel dingen veel intenser dan ik dat doe. Als hij blij is, dan is hij extreem blij, als hij gelukkig is, dan is hij helemaal in de wolken en ja, als hij verdrietig is, dan is hij heel erg verdrietig. Als hij zich in iets interesseert, dan wil hij alles weten en gaat hij er helemaal op in. Op zoveel vlakken is hij meer, dus ik zal hem nooit als minder zien.

Dat je iets moeilijk vindt, betekend niet dat je dom bent.

Nu wil ik niet zeggen dat ik het heel erg leuk vind dat mijn zoon autisme heeft, of ASS zoals ze het tegenwoordig noemen. Sterker nog, af en toe word ik er best wel verdrietig van dat hij zo goed zijn best doet en dat dingen hem dan net niet lukken. Of dat mensen meteen zo anders tegen hem aankijken zodra ze weten dat hij ‘iets’ heeft. En af en toe is het ook gewoon heel erg frustrerend, om maar drie voorbeelden te noemen, toen we de uitslag van de onderzoeken kregen, kreeg ik als tip mee dat ik hem dingen niet meer moet uitleggen, maar bijvoorbeeld in plaatjes moet laten zien. Dat wanneer ik wil dat hij zijn schoenen aan doet, dat ik een plaatje laat zien van een kind dat zijn schoenen aan doet. Zoals ik al zei, voor mij veranderd er niets, dat mijn zoon een beetje moeilijk leert, betekent niet dat hij dingen zoals ‘Doe je schoenen aan.’ niet snapt. Het duurt misschien iets langer voor het tot hem doordringt en het is af en toe best lastig dat hij dan wat extra herhaling nodig heeft. Maar wil dat zeggen dat mijn kind een stempel heeft, ik ineens anders met hem om moet gaan?

Hetzelfde had ik met een email die ik kreeg. Na zo’n uitslag is het kennelijk normaal dat je een soort huiswerk mee krijgt door thuis online opdrachten over autisme te maken. Nou prima, ik wil best mijn goede wil tonen en opdrachtjes maken over dingen die ik al weet. Maar wanneer je dan een mail krijgt dat je door je ‘huiswerk’ je kind wat beter leert kennen, tja.. Daar werd ik een beetje boos en verdrietig van. Want ik ken mijn kind al door en door. Ik weet hoe hij op bepaalde dingen reageert en waarom dat zo is. Ik leer mijn kind heus niet beter kennen door een paar stomme opdrachten.

Ook merk ik dat andere kinderen af en toe een beetje gek op hem reageren als hij bepaalde dingen niet meteen snapt. Kinderen zijn heel erg eerlijk en ik word er dan wel eens verdrietig van als ik hoor dat een kind tegen een ander kind over mijn zoon zegt dat hij dingen niet snapt omdat hij een beetje dom is. Want dat is gewoon niet zo, hij is niet dom, hij heeft gewoon wat meer herhaling nodig. Die kinderen kunnen daar niets aan doen hoor, maar voor mij komt dat altijd wel hard aan als ik zulke dingen hoor.

Waarom moet elk kind een stempel hebben?

Het lijkt een trend te zijn, ouders die hun kind heel erg graag een stempeltje willen geven. Die elk karaktertrekje dat misschien een beetje anders is willen laten analyseren en alle dingen die hun kind anders of verkeerd doet willen afschuiven op dat stempeltje. Je zult mij nooit horen zeggen, ‘Mijn zoon kan iets niet omdat hij autisme heeft.’ Nee, hij kan namelijk alles, hij heeft alleen wat meer moeite met bepaalde dingen en sommige dingen duren wat langer. En hij zal genoeg dingen hebben waar hij niet in zal uitblinken, maar ik kies ervoor om naar de dingen te kijken waar hij wel goed in is en hem waar ik kan te ondersteunen in de dingen die hij lastig vind.

Als ik eerlijk ben, al die onderzoeken en die uitslag hadden van mij niet zo nodig gehoeven. Het is dat je bepaalde gegevens nodig hebt zodat hij op het speciaal onderwijs kan blijven, anders had ik hem denk ik niet laten testen. Er veranderd namelijk helemaal niets na zo’n uitslag. We hebben nu iets op papier staan dat we al wisten en dat is het. We behandelen hem niet anders, kijken niet anders tegen hem aan en blijven gewoon dezelfde dingen met hem doen.

Zijn er onder mijn volgers moeders die tegen hetzelfde aanlopen? Ik ben heel erg benieuwd!