Michel | Ik zal haar nooit opgeven.

Gisteren was een goede avond samen met Esther. Een avond waar we de film op tv vergaten, omdat we het niet met elkaar eens waren over welke kant van een wasa cracker je moet besmeren. Googelen om te kijken wie er nou gelijk heeft, maar eigenlijk alleen maar omdat we dit soort momenten nou juist zo fijn vinden samen. Hard lachen en alles vergeten. Helaas zitten we alweer een paar maandjes in een achtbaan waar sixflags een puntje aan kan zuigen. Een dip noem ik het maar, een dip na zeven hele mooie jaren van de 16 jaar die we samen zijn.

Negen jaar geleden, na onze eerste zeven mooie jaren samen als gezin van vier, raakte ik door werkstress in een depressie. Het begon met moeheid en een lusteloos gevoel, maar al snel kwamen daar wantrouw, jaloezie en een zeer kort lontje bij kijken. Tot de dag van vandaag vraag ik mij nog steeds af waarom Esther toen bij mij is gebleven. Ik heb haar geterroriseerd tot het uiterste, als een man al verkeerd naar haar keek ging ik los en kon ik uren op haar in schreeuwen over helemaal niets. Dag in dag uit, maanden achter elkaar. Ook mijn kinderen kregen regelmatig de wind van voren als er ook maar een glas verkeerd in de kast stond of ik de tv niet kon horen omdat ze lief aan het spelen waren. Dit heeft 2 jaar geduurd tot Esther dreigde haar koffers te pakken als ik niet snel zou veranderen.

Ik weet nog goed dat het bij mij insloeg als een bom, omdat ik nooit had verwacht die laatste woorden uit haar mond te horen. Alles veranderde toen. Ik merkte hoe verzuurd ik was en hoe ik eigenlijk van niks meer kon genieten. Vanaf die dag werd alles een lichtpuntje. Uren en uren samen praten over onze toekomst en weer kunnen genieten van samen zijn en alles samen doen. We hebben die twee jaar achter ons gelaten en er nooit meer over gesproken, we werden alleen maar sterker samen niet wetende dat het verleden ons weer zou inhalen.

Het verleden hakt er heftig in en ook al was dit alles ruim 8 jaar geleden, ik voel het weer als nu. Ik zet mijn tanden erin en laat niet meer los, ik ga door tot alles om mij heen kapot is en elke steen meerdere malen ondersteboven is gekeerd. Ik voel weer die jaloezie, vertrouw niemand meer en mijn lontje wordt alsmaar korter. We hebben met elkaar afgesproken dat als het weer zou gebeuren, we erover moeten praten. Maar door alle woede lukt mij dit niet. Daarom schrijf ik dit nu op nu ik mij goed voel, omdat ik te koppig ben om haar dit in haar gezicht te zeggen als ik mij rot voel. Omdat ik veel liever opstandig en bot ben en omdat dit de makkelijke weg is, maar ik haar daardoor wegduw en kwets.

Eergisteren zei ze tegen mij na een heftige ruzie mij nooit te zullen opgeven hoeveel ik ook duw, pas de volgende dag besefte ik mij dat ze dit nooit heeft gedaan, mij opgeven. Dat deed ze toen ook niet.
Ik ben weer mijn eigen ramen aan het ingooien en dit duurt nu al maanden, ik wil niet meer terug naar hoe ik mij toen voelde, dus is het genoeg.
Want ik hou van haar en vind het nog steeds heerlijk als ze zingt of neuriet omdat ze lekker in haar vel zit. Ook al moet ik eerlijk toegeven dat een paar nagels op een schoolbord op dat moment beter klinken. Ze heeft altijd een prachtige glimlach, hoe slecht de situatie ook is. En hoe boos ik ook ben ze komt altijd tegen mij aanliggen in bed als we gaan slapen. Ook in de zomer midden in een hittegolf helaas.

Dus vanaf vanavond ga ik weer naar je luisteren in plaats van oude koeien uit de sloot halen. Wil graag weer horen wat je ideeën zijn voor de toekomst en wat je nog hebt meegemaakt de afgelopen tijd maar niet met mij kon delen omdat ik niet wil luisteren. Kijken hoe je praat niet alleen met woorden maar ook met je mooie ogen en je handen. Je geen moment stil kan zitten en ik kan genieten van jou, alles aan jou. Je uiteindelijk ver voorbij je dagelijkse quotum van 50.000 woorden per dag gaat en ik je klem moet zetten met mijn handen rond je heupen, je kus en zachtjes bijt op je onderlip om vervolgens misbruik te maken van de enigste situatie waarin jij mij wel graag wil gehoorzamen. Maar goed… ik dwaal af.

Misschien was dit voor vele geen leuke gastblog om te lezen. Maar voor mij wel een makkelijke manier om je te laten weten dat ik jou ook nooit zal opgeven.
Dat was met mijn 100 woorden per dag anders nooit gelukt.