Ik weet nog hoe het voelde..

by Tamara

‘Je kunt hem toch wel neerzetten? Dan kan hij lopen.’  Naast me staat een wat oudere vrouw, ze kijkt me een beetje geïrriteerd aan dat ik met mijn dikke zwangere buik mijn bijna twee jarige zoon aan het tillen ben. Ik zucht, ga ik het zeggen? Ga ik de discussie aan? De vrouw blijft me vragend aankijken en ik haal mijn schouders op. ‘Ik zet hem niet neer, omdat hij nog niet kan lopen.’ De vrouw is even stil en rolt dan met haar ogen. ‘Dat krijg je met die kinderen van tegenwoordig, ze worden maar in de watten gelegd en gedragen. Zo leren ze nooit lopen. Dat was vroeger wel anders!’ Ik wil reageren, maar ik slik mijn woorden samen met mijn tranen in, terwijl ik mijn zoon een grote knuffel geef en wegloop. Al zou ik hem voor altijd moeten dragen, dan is dat iets wat ik graag doe.

Waarom nou mijn kind?

Bovenstaande is één van de vele situaties die zich voor hebben gedaan in de eerste jaren van de ontwikkeling van mijn oudste zoon. Situaties van onbegrip, mensen die vonden dat ik niet goed handelde en mensen die vonden dat ik hem verwende. Het gekke is, dat hoewel ik er nu helemaal aan gewend ben dat hij anders is, ik dat ooit heel moeilijk vond en niet kon accepteren. Ik ontkende alle problemen die er waren en deed alle zorgen af als gewoon wat extra tijd nodig hebben. Maxim werd geboren na een zwangerschap van 40 weken en 4 dagen. De bevalling was een ramp, hij duurde heel lang, er ging een heleboel mis, maar toen hij er eindelijk was, was ik dol gelukkig. Hij was een lieve baby, heel rustig en heel makkelijk. Hij sliep snel door en zolang hij maar op tijd zijn voeding kreeg, hoorde je hem niet. De eerste maanden van zijn leven verliepen heel normaal. Totdat hij ongeveer 6 maanden oud was, waren er geen bijzonderheden te zien. Hij rolde om, was best sterk en deed het hartstikke goed. En toen gebeurde het. Overal om me heen zag ik baby’s van dezelfde leeftijd die meer konden, die zich sneller ontwikkelden en die ook veel ouder leken dan mijn baby, die niets liever deed dan lekker zitten, knuffelen en spelen. Op het consultatiebureau zeiden ze dat hij misschien wat meer tijd nodig had en dat het vanzelf allemaal goed zou komen. Maar waar andere kinderen rond hun eerste verjaardag hun eerste stapjes zetten, lukte het mijn zoon toen net om zelfstandig te blijven zitten en wat te kruipen.

Ik weet nog hoe het voelde, als die opmerkingen met: ‘Loopt hij nog niet?’ ‘Trekt hij zichzelf wel op?’ ‘Kan hij wel praten dan?’ Ik snap dat andere moeders trots zijn, maar wanneer je je zorgen maakt over de ontwikkeling van je kind, zijn dat de meest rotte opmerkingen die je kunt horen. Gelukkig stond hij qua ontwikkeling niet stil en net voor zijn tweede verjaardag, vlak voordat zijn broertje geboren zou worden, zette hij zijn eerste stapjes. Vanaf dat moment ging hij met kleine sprongetjes vooruit, dan leerde hij weer een woordje, dan leerde hij weer een vaardigheid en hoewel hij wel achterliep op zijn leeftijdsgenootjes, deed hij het heel erg goed. Natuurlijk heb ik wel vaak gedacht waarom mijn kind dit nou net moest overkomen, maar daar zette ik me zo overheen.

Het onderzoekstraject.

Uiteindelijk stopte zijn ontwikkeling toen hij ongeveer 3 jaar oud was. Hij kwam niet verder dan een paar woorden en hoewel hij altijd vrolijk en ontzettend lief was, merkten we dat het hem soms een beetje begon te frustreren dat hij zich niet kon verwoorden en dat hij zijn gevoelens niet kon uiten. Omdat de peuterspeelzaal twijfelde of het gewone basisonderwijs wel de juiste plek voor hem was, zijn we een onderzoekstraject ingestapt.  Maandenlang gingen we ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Hij bleek niet goed te horen, dus hij kreeg buisjes. Een onderzoek was mislukt, dus het moest helemaal opnieuw. Maandenlang werden we heen en weer getrokken tussen emoties en een gevoel van angst en onzekerheid. Want wat als er niets met onze zoon aan de hand was en het gewoon onze schuld was? Wat als wij hadden gefaald in het ouderschap?

Uiteindelijk kwam er uit de testen dat er groen licht was voor een gewone basisschool en daar mocht hij naartoe. Maar al snel bleek dat de druk van een grote klas en zeer prestatiegericht onderwijs te zwaar voor hem waren. Huilend en helemaal overprikkeld kwam hij elke dag uit school. Regelmatig stortte hij helemaal in van vermoeidheid en hij wilde gewoon niet meer naar school. Met pijn in ons hart kozen we voor het speciaal basisonderwijs, iets wat achteraf de beste keuze is geweest die we voor hem konden maken.

Een nieuw begin op een nieuw school.

Altijd als ik zeg dat ik eerst niet zo blij was dat mijn zoon naar het speciaal onderwijs moest, vinden mensen dat een beetje raar. Maar het komt denk ik gewoon door het beeld dat ik van het speciaal onderwijs had. Ik ben toen Maxim midden in de onderzoeken zat eens op een mkd wezen kijken en net op dat moment dat ik daar was, kreeg een kindje een enorme woede aanval en begon om zich heen te slaan. Dat was een beetje het beeld dat ik van het speciaal onderwijs had, dat daar kindjes zaten met ernstige agressie bijvoorbeeld en mijn zoon is nogal zachtaardig, dus ik was bang dat dat geen plek voor hem zou zijn.

Maar al na de eerste dag had ik een heel ander kind. Hij was blij, hij vond het leuk en hij maakte zelfs nieuwe vrienden. Stapje voor stapje kreeg ik mijn vrolijke zoon terug en ging zijn ontwikkeling weer vooruit. Ondertussen gingen we een nieuw traject in met nieuwe onderzoeken en kwamen we er na al die jaren achter wat de oorzaken van zijn problemen waren. Het late lopen kwam door zijn hypermobiliteit, in combinatie met een lage spierspanning. Daarnaast heeft hij een vorm van autisme. Dat hij nu op de juiste plek zat, wilde niet zeggen dat hij het nu allemaal makkelijk aankon. Hij ging wel vooruit, maar hij heeft soms net een beetje meer aandacht nodig. Gelukkig heeft hij echt een geweldige school. Echt, die leraren daar op school zijn echt waard. Hij heeft het daar zo geweldig leuk, elke dag komt hij uit school met de geweldigste verhalen van alle dingen die hij beleefd heeft en welke dingen er gebeurd zijn.

Maar het belangrijkste is nog wel dat ze hem zoveel leren. Er was een tijd dat hij een beetje stil stond qua ontwikkeling, dus het laatste half jaar van het schooljaar mocht hij naar een klas waar ze hem net een beetje extra konden geven. En daar heeft hij zo hard gewerkt. Echt, in het laatste half jaar is hij zo ontzettend veel vooruit gegaan, dat had ik nooit durven dromen. Hij kan letters herkennen, hij kan schrijven en hij is echt ontzettend goed in rekenen! Dat betekend dat hij komend jaar naar groep drie mag, iets wat we eigenlijk niet meer hadden verwacht.

En ik? Als ik terugdenk aan die keer dat die vrouw die opmerking maakte, wilde ik dat ze hem nu zou kunnen zien. Wat een ontzettende kanjer mijn zoon is geworden. Een jongen die altijd klaar staat voor iedereen, die een enorm groot hart heeft en precies aanvoelt of je wel een knuffel kunt gebruiken. Een grote broer die stapelgek is op zijn broertje en zusjes en die als geen ander zijn babyzusje kan troosten. ( lees: Sarah wordt in de auto alleen rustig als maxim haar kriebelt en voor haar zingt) Hij heeft het nooit makkelijk gehad en in de toekomst gaat hij het ook vast niet altijd makkelijk krijgen, maar hij moest eens weten hoe trots we op hem zijn. Wat dat hij een geweldig mens zal worden, dat is één ding dat zeker is.

 

Misschien vind je dit ook leuk

14 comments

Myrthe 12 september 2018 - 19:51

Ontzettend herkenbaar, Mijn zoon is bijna 2 maar door een genetische aandoening zit hij qua groei en ontwikkeling op het niveau van een kindje van 1. Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik lieg over zijn leeftijd als een vreemde er naar vraagt. Echt geen zin om het hele verhaal uit te leggen terwijl ik mijn boodschappen op de band sta te leggen. Mooi hoe je over je zoon schrijft, zo ervaar ik het bij mijn zoontje ook.

Reply
Lisette 11 september 2018 - 20:26

En wat mag je trots zijn op jezelf! ??

Reply
Nicetobeout 3 september 2018 - 13:43

Prachtig geschreven en goed dat je het opgeschreven hebt. En zo een liefdevolle mooie foto erbij! <3

Reply
irene 27 augustus 2018 - 21:44

Ohh ik word gewoon boos om die bemoeial uit het eerste stukje.

Jullie hebben een hele bijzondere zoon (voelde hij je zwangerschap aan?)
hartstikke goed dat hij op zn plek is daar en zich zo goed ontwikkeld.

Reply
Ilona 27 augustus 2018 - 21:30

Wat een mooi geschreven stuk! Prachtig verwoord xxx

Reply
Lara 27 augustus 2018 - 20:44

Ik kreeg tranen in mijn ogen, wat een liefde lees ik in deze blog. Kanjer van een zoon hebben jullie!

Reply
Margo 27 augustus 2018 - 12:51

Wat een liefdevol artikel en ik snap dat je apetrots op hem bent. Wat een topper!

Reply
Tan Callie 27 augustus 2018 - 10:29

Daar mag je zeler trots op zijn!

Reply
Janine 27 augustus 2018 - 09:49

Wauw heel knap van maxim! Heel veel succes in groep 3. Hij komt er wel! ?

Reply
Anne 27 augustus 2018 - 08:50

Super mooi geschreven, het moedergevoel en trotsheid straalt er vanaf! En terecht, dikke duim voor Maxim, en ook voor jullie, want het lijkt me niet gemakkelijk al die situaties…
liefs

Reply
Marijke 27 augustus 2018 - 08:47

Mooi geschreven Tamara! ❤️❤️
Jullie komen er samen wel! Wellicht iets later dan de gemiddelde, maar hij laat nu al doorzettingsvermogen zien. Een mooie eigenschap!

Reply
Gerrie 27 augustus 2018 - 08:43

wat mooi geschreven en heel herkenbaar. Hier ook een zoon met een licht verstandelijke handicap. Zijn ontwikkeling ging vanaf de geboorte hetzelfde als bij jullie. En ook de stap voor speciaal onderwijs heb ik zo ervaren, maar het was uiteindelijk de beste keuze. Mijn zoon is nu 21 en wat is hij gegroeid in zijn ontwikkeling. Sinds vorig jaar woont hij in zijn eigen appartementje (met 24uurs begeleiding in het pand) en wat ben ik trots op hem. Wat fijn dat het met jullie kanjer ook zo goed gaat. Liefs Gerrie (a.normal.dutch.family)

Reply
Stefanie 27 augustus 2018 - 07:26

Wat een mooi artikel.. en wat heerlijk dat het zo goed gaat met Maxim! Kan me voorstellen dat je mega trots bent! Super! Wij hebben zelf een dochtertje van bijna 2 die een jaar achterloopt in ontwikkeling.. niet loopt (het begin is er) en geen woordjes zegt en niet veel begrijpt.. Zonder diagnose. Dus wat je ook zegt al die emoties vanaf het begin.. heel . En soms ook pijnlijk al die vergelijkingen met en vragen van anderen… Super dat je dit deelt!

Reply
Marjo 27 augustus 2018 - 07:16

Wauw wat een doorzetter! Zet hem op in groep 3 kanjer!

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.