Ik vond het best lastig om te vertellen dat ik weer zwanger was.

Ik stond net naast Sarah’s bedje naar haar te kijken terwijl ze heerlijk lag te slapen en ik kon alleen maar denken dat ik zo ontzettend blij ben met haar. Dat ik het zo ontzettend bijzonder vind dat we nog zo’n prachtig cadeautje mochten krijgen. Ik word er dan stiekem ook wel een beetje verdrietig van als ik denk aan hoe ik me anderhalf jaar geleden voelde. Als iemand me toen had vertelt hoe ontzettend rijk ik me op dit moment zou voelen, dan had ik me geen moment zorgen gemaakt. Ik dacht er laatst nog eens aan terug hoe lastig ik het vond om te vertellen dat ik weer zwanger was. Ik was ergens een beetje bang voor de reacties en hoewel mijn volgers echt ontzettend lief reageerden, waren een paar mensen die dichterbij ons stonden helemaal niet blij met ons nieuws. Iets dat voor grote ruzies zorgde. Toen heb ik er niets over vertelt, maar omdat alles nu bijgelegd is wil ik er wel meer over vertellen, want wat heb ik me in die periode ontzettend alleen gevoeld.

Wanneer ik het aan mijn familie vertelde.

Ik kwam er begin januari achter dat ik weer zwanger was en hoewel ik me eigenlijk had voorgenomen het nog even voor me te houden, besloot Richard het meteen aan zijn familie te vertellen. We hadden net samen besloten dat we ervoor zouden gaan, toen mijn vader belde. We hadden het wat over de kinderen en ik weet nog hoe ontzettend zenuwachtig ik was. Ik begon wat over dat we een groter huis nodig hadden en dat we voor een andere auto aan het kijken waren. Maar toen hij de hints niet snapte besloot ik het maar gewoon te vertellen. En hoewel hij best wel schrok, omdat we altijd hadden aangegeven dat er geen vierde zou komen, zei hij dat het vast wel helemaal goed zou komen. Ik vroeg hem of hij het niet door wilde vertellen omdat we zelf nog een beetje aan het idee moesten wennen en toen hing ik op.

Een paar weken daarna belde mijn oma. Ik had net een goede echo gehad en besloot het te vertellen. (Mijn familie woont allemaal heel ver weg, vandaar via de telefoon) Ze belt wel vaker om even bij te kletsen, maar deze keer merkte ik gewoon dat er iets aan de hand was. Ze draaide er een beetje omheen en toen ik vroeg of er iets aan de hand was, zei ze dat ze zich zorgen maakte omdat ze dacht dat ik het niet zou redden met vier kinderen. Er ging toen vanalles door me heen. Aan de ene kant was ik heel erg boos omdat ik niet de kans had gehad het zelf te vertellen, aan de andere kant was ik verdrietig omdat ze kennelijk zo weinig vertrouwen in me hadden.

Ik weet niet meer precies hoe het ging, maar er ontstond een grote ruzie tussen mijn vader, mijn broertje en mij. Verwijten werden heen en weer gegooid, vreselijke dingen werden er gezegd en uiteindelijk besloot ik het contact te verbreken. Ik zal er niet teveel op ingaan wat voor dingen er toen gezegd zijn, maar het was echt verschrikkelijk en het heeft me heel veel moeite gekost om dat te vergeven.

Hoe het uiteindelijk weer goed kwam.

Na een aantal maanden werd er weer wat toenadering gezocht door mijn vader en hoewel ik heel erg boos was, gaf ik wel toe. Kijk, het klinkt misschien heel dom hoor. Maar ik heb nog maar 1 ouder over en ik wil die niet kwijt. Uiteindelijk werd dat allemaal uitgepraat en toen Sarah geboren werd besloten ik en mijn broertje het ook maar eens uit te praten. Het is heel erg jammer hoe zoiets moois als een zwangerschap zoveel dingen los kan maken. Er is familie waar ik momenteel helemaal geen contact meer mee heb, die ik niet meer heb gezien sinds ik de zwangerschap aankondigde. En waarom? Ik heb werkelijk geen idee. Natuurlijk vind ik het wel jammer, maar wat doe je eraan?

Ik vind het nog steeds een beetje jammer dat het allemaal op deze manier is gegaan destijds. Hoewel het nu allemaal opgelost en uitgepraat is, word ik er nog steeds een beetje verdrietig van als ik eraan terug denk.T