Gisteren was het een beetje een gekke dag. Het was namelijk negen jaar geleden dat mijn moeder overleed. Normaal gesproken zie ik heel erg tegen die dag op. Ik sta er wat vaker bij stil, kijk de oude foto’s eens wat vaker door en heb het er iets meer over. Maar dit jaar was dat niet zo. Sterker nog, ik was het een beetje vergeten.. het was een dag die begon als iedere zondag, we lagen iets langer in bed, ik maakte ontbijt voor de kinderen en besloot daarna heel even aan het werk te gaan. Op een gegeven moment was ik wat orders aan het verwerken en toen zag ik ineens die datum staan. 26 april.. Het was gewoon al 26 april.. Voor een heel kort moment schaamde ik me gewoon een beetje. Hoe kon ik dit nou vergeten? het was toch mijn moeder? die vergeet te toch niet zomaar? Maar toen ik er bij nadacht.. Ik begin steeds meer te vergeten.. Komt er dan misschien ooit een dag dat ik me haar helemaal niet meer zal herinneren?

Wat ik nooit zal vergeten.

Het is heel gek, maar als ik heel diep in mijn geheugen graaf naar mijn eerste herinneringen, dan denk ik aan haar. Ik weet nog heel goed dat ik niet met de zilveren kandelaars op tafel mocht spelen bijvoorbeeld. Of dat ik een keer al het haar van mijn barbies had afgeknipt. Dat ik op mijn verjaardag in de tuin keek en dat er ineens een schommel stond. Dat ik knikkers in mijn neus stopte terwijl ze zei dat ik dat niet mocht doen. Dat ik bij mijn oma in de auto zat omdat mijn broertje was geboren en dat we eerst naar het verkeerde ziekenhuis gereden waren. Maar dat, toen we er eindelijk waren, ik mij pas gekregen knuffel aan mijn broertje gaf. Het zijn allemaal herinneringen van toen ik net drie jaar oud was. Van rond de tijd dat ze zwanger was van mijn broertje en misschien net bevallen was. Ik weet nog dat ik haar altijd heel erg mooi vond, dat ze een prachtige kobaltblauwe jas droeg, met een sjaaltje in dezelfde kleur met bloemen erop. Dat ze altijd parfum droeg van Gloria van der Bilt en altijd hele felle lippenstift droeg.

De eerste dingen die ik vergat.

Ik weet nog heel erg goed dat ik samen met mijn tante wat spullen van haar aan het inpakken was en ik ineens heel erg verdrietig was. Ik had haar al zo lang niet horen lachen dat ik was vergeten hoe haar lach klonk en vlak daarna realiseerde ik ik me ineens dat ik niet eens meer wist hoe haar stem nou klonk.

Het is inmiddels negen jaar later en hoewel ik me veel dingen die we samen hebben meegemaakt en samen hebben gedaan nog wel herinner, zijn er talloze dingen die ik gewoon vergeten ben. Of misschien heb ik het bewust heel erg ver weggestopt… ergens waar ik er niet zo makkelijk bij kan komen, omdat het teveel pijn doet.

Flarden van herinneringen.

Maar heel soms, is het alsof ik me ineens iets herinner. Tijdens het opruimen van de zolder vond ik ineens het sjaaltje voor bij de blauwe jas, die ik kennelijk ooit eens meegenomen had. Of toen ik laatst een kast opruimde en ineens een kaartje van haar vond, dat ze ergens tussen gefriemeld had. Maar soms is het ook een bepaalde geur. Mijn moeder rookte altijd heel erg veel en als ik een bepaalde soort rookgeur ruik, dan denk ik vaak aan haar. Hetzelfde met een soort wijn. Mijn moeder heette Jeanette en toen ze getrouwd was met mijn vader had ze dezelfde achternaam als ik. Dus Jeanette Postma = JP. Nu had ze dus altijd als grapje dat ze alleen maar JP chenet wijn wilde drinken, omdat daar haar naam op stond. Nouja weetje.. Dat soort dingen. Een bepaalde geur, een liedje dat we vroeger altijd meezongen in de auto ( wooly bully, spirit in the sky, ace of base.. Mijn moeder had net zo’n vreselijke muzieksmaak als ik 😛 )

Helemaal nooit vergeten zal ik haar nooit. Maar ergens hoort het volgens mij gewoon bij het verwerkingsproces dat je er steeds ietsje minder aan denkt..

( enne mam? Als je vindt dat ik te weinig aan je denk, kom je maar even spoken oké?_