Toegegeven, het kan allemaal nog veeel en veel erger, maar ik vond mijn eerste bevalling echt ontzettend zwaar. Natuurlijk is het allemaal voor een goed doel en was Maxim het allemaal waard, maar ik heb me na die eerste keer wel zo druk gemaakt dat ik gewoon echt absoluut geen kinderen meer wilde , ontzettend op zag tegen de bevalling van Floris en er zelfs nachtmerries over bevallen had.
Ik heb wel eens mijn hele bevallingsverhaal verteld, maar ik zal het even kort opnieuw beschrijven. Ik was uitgerekend op 30 december en toen er met de jaarwisseling nog geen baby was, stuurden we iedereen voor de grap dat de baby vast wel volgend jaar zou komen. Op nieuwjaarsdag besloten we een wandeling te gaan maken. Heuveltje op en heuveltje af en daarna was ik natuurlijk helemaal kapot. Eenmaal thuis had ik steeds behoorlijk pijnlijke harde buiken die heeel erg vervelend waren maar niet regelmatig werden. Ze zorgden er alleen wel voor dat ik die nacht ontzettend slecht sliep.
De volgende ochtend begon ik aan de afwas terwijl ik doodop was van de pijn steeds toen er ineens een felle pijnscheut in mijn rug schoot. Ik weet het aan een zenuw die knel zat ofzo en ging gewoon verder, totdat ik weer 1 voelde, en nog 1. Ineens moest ik me naar de wc snellen waar ik ontzettend begon over te geven en ik de pijnscheuten elkaar op voelde volgen. Verdwaast ging ik op de wc zitten waar ik ineens zag dat ik bloed verloor en veel ook. Natuurlijk belde ik meteen de verloskundige die langs kwam. Ik had goede moed dat het begonnen was en door de vreselijke pijn ging ik ervan uit dat ik vast wel al heel erg ver zou zijn, maar helaas, nog geen vingertopje. Het was op dat moment 10 uur in de ochtend en de uren daarna ging ik door een hel,met een achtereenvolgende weenstorm in mijn rug benen en buik. Zonder ademruimte tussendoor en doordat ik amper kon ontspannen vorderde de ontsluiting ook niet en raakte ik vreselijk uitgeput. Daar kwam bij dat ik maar bleef overgeven en niks hielp tegen de pijn.
Om 8 uur in de avond vroeg de verloskundige of ik naar het ziekenhuis wilde voor een ruggenprik en hoewel ik eerst wat tegenstribbelde omdat ik dat absoluut niet wilde en het voelde als falen, gaf ik er toch maar aan toe en werd ik naar het ziekenhuis gebracht. Na weer 2 keer behoorlijk spugen werd de ruggenprik gezet en viel ik vrijwel meteen in slaap van vermoeidheid.
Van die nacht herinner ik me niet zoveel, ik weet alleen dat ik een paar keer wakker werd van de zuster omdat Maxim wat dipjes in zijn hartslag had en ik ondanks de ruggenprik nog ontzettend veel pijn had. Die ochtend werden meteen mijn vliezen gebroken en zagen ze dat Maxim in het vruchtwater gepoept had. Ik had inmiddels een kleine 3 cm ontsluiting en volgens de gyneacholoog zou het nu snel gaan, zeker u ze het infuus met weeenopwekkers flink hoog hadden gezet. De uren daarna waren verschrikkelijk. Ik had geen moment adempauze, elke keer kwam er weer een wee die ik niet weggepuft of gezucht kreeg. Elke keer die pijn. Ik ben meerdere malen in tranen uitgebarsten omdat ik die pijn gewoon niet meer aankon. De ruggenprik werkte niet meer en ik gilde het op het laatst steeds uit omdat ik overal steeds die weeën maar voelde, in mijn benen, rug en buik. Om 3 uur dacht ik dat ik echt niet meer kon, toen ik druk voelde, zouden dit nou de persweeën zijn? Richard rende de gang op om een arts te halen en ja hoor! 9 cm! Die laatste centimeter was het ergste. Ik was misselijk van de pijn en kon bijna niet anders dan huilen en gillen. Toen kwam daar het moment dat ik mocht persen, ik hoorde iemand zeggen dat vanwege de lange bevalling het persen vast lang zou gaan duren, maar gelukkig bleek dat mee te vallen, binnen 22 minuten lag Maxim op mijn buik.
Ik heb in de weken na de bevalling meerdere huilbuien en nachtmerries gehad over die bevalling. Nu ik dit typ, merk ik nog dat ik het best we moeilijk vind. Het was zo verschrikkelijk en het had zo’n indruk op me gemaakt dat ik bij Floris doodsbang was op herhaling. Ik was zo bang dat ik het gewoon niet aan zou kunnen.
Maxim was het absoluut waard en we waren dolgelukkig met onze eerste zoon, maar die bevalling heeft me nog lange tijd dwars gezeten en ik had best wel wat tijd nodig om hem te verwerken. Ook vind ik het best wel jammer dat ik op mijn andere 2 bevallingen met een supergoed en trots gevoel terugkijk en op de eerste totaal niet.
Hoe kijk jij terug op je bevalling? Vind jij het moeilijk om terug te kijken of heb je er juist een goed gevoel over?
18 comments
Oh jeetje ik zit dit gewoon met tranen in mijn ogen te lezen omdat ik het me zo goed voor kan stellen! Ik had ook een dramatische bevalling waar ik nog geregeld over droom. Maar tegelijkertijd denk ik tjee wat kan een mensenlichaam blijkbaar veel hebben, dus een tweede komt er rechtsom of linksom ook wel weer uit. Ik vond die beenweeen ook heeeel erg. Rugweeen heb ik niet gehad maar lijken me ook erg pijnlijk.
Tjee, wat een heftige bevalling! Ik kan me bo
Tjee, wat een heftige bevalling! Ik kan me voorstellen dat je daar nog nachtmerries van hebt gehad en het moest verwerken. Mijn eerste bevalling vond ik ook he heftig en heb ik ook echt moeten verwerken, nu kan ik er gelukkig wel goed op terugkijken. Mijn tweede bevalling was echt een ‘makkie’; een droombevalling. Héel anders dus.
Heel heftig allemaal.. Ik kijk juist heel positief terug op mijn bevalling, maar van mijn zwangerschap heb ik echt nachtmerries en ik twijfel dan ook of ik dat ooit nog wel wil.. Zo lastig!
Oei, heftig, lijkt mij. Ik kijk absoluut niet vervelend terug naar mijn bevalling, maar het liep wel volledig anders dan ik had gehoopt. Ondanks dat ik vind dat ik daar niet over mag zeuren (ik bedoel, halloo, hoeveel vrouwen hebben het nog 100x erger), hoop ik dat de bevalling van een eventueel volgend kindje wél thuis mag plaatsvinden, in bad :). Mijn bevalling was in 5 uren gepiept. Ingeleid door hoge bloeddruk met weeënstorm en een soort van morphine-achtig pompje tegen de pijn, maar prima te doen en ik heb er zeker geen nachtmerries van gehad. 🙂
Shit…. Ik heb nog geen bevalling gehad, ben over ongeveer 17 weken aan de beurt. Maar zo’n bevalling als de jouwe heb ik liever niet. Wat naar dat je daar nog zoveel nachtmerries over hebt! Echt heel dapper dat je dan alsnog een tweede kindje wilde. Lijkt mij dan best een drempel! (En natuurlijk een derde maar toen had je de ervaring van Floris erbij.)
Heftig! Ik ken het mijn bevalling ging vrij snel ik ontplofte bijna door de weeën opwekkers en ik toen het moment daar was en ik zei ze komt er uit zei de zuster dat kan nog niet en werd de deken weer over heen gelegd na nog keer zeggen keek ze weer en was ze met hoofdje bijna er uit 3min geperst..daar was ze.. iedereen in chock ze woog maar 2,5kilo ik kreeg honderden vragen naar me hoofd geslingerd kleine meid mee genomen naar andere afdeling na 5 uur kon ik haar pas zien door een raampje.. Heel erg last van gehad nog steeds trouwens.. hopen dat net zoals bij jou de volgende keer anders gaat ?
Wow heftig idd als het zo lang duurt! Mijn tweeling kwam in 3 uur en 15 min. . Na 2,5 uur baby 1 en daarna relatief lang beZig geweest met mijn kleine man. Maar dat kwam doordat alles stopte qua weeën. Het was kort maar heftig!
Ik denk nu, 10 weken na de bevalling: ik wil het absoluut niet nog n keer!! Inleiding met VEEL en te snel achter elkaar pijn, ruggeprik, nog steeds pijn (zouden dat dan ook beenweeen zijn geweest?!) en uiteindelijk bij 8 cm, 34 uur na het allereerste begin, alsnog een keizersnede…
Jeetje heftig, begrijpelijk dat je daar nachtmerries van kreeg! Ik kijk met een goed gevoel terug op mijn bevalling, had niks te klagen geloof ik 🙂
Jemig zeg wat een heftigheid. Ik kan me goed voorstellen dat je daar nachtmerries van krijgt. Toch is het cliché ook wel waar dat je alles weer vergeet (voor zover dat bij jou lukte..) en het zó opnieuw doet. Maar ik mag niet piepen, ik heb een keizersnede gehad, dat was een peulenschil. Lag na een uur weer op mijn kamer met twee tevreden baby’s op mijn borst.
Wat heftig, heel logisch dat je daar nachtmerries aan over houd! Bij mij een goede bevalling. Wel erg veel pijn en ook geen pauzes,maar heb er in totaal maar 6 uur over gedaan en geen complicaties. Dus voor mij waren er geen nachtmerries. Lijkt me heel rot als je er daarna nog last van hebt!
Wat dacht je? Vandaag gaan we de rollen omdraaien? Nu mag Cass ff lekker janken? Nee ongein, ik begrijp het heel goed. Die nachtmerries had ik vlak na de bevalling een hele tijd en ook rond haar eerst verjaardag heb ik ze veel gehad. Badend in zweet wakkker worden, helemaal overstuur.. Je hebt gewoon een trauma opgelopen 🙁 🙁
Jee dat is heftig. Ik kan me voorstellen dat je daar best van wakker lag. Ik zag niet echt tegen de bevalling op, maar ik heb dan ook niet zulke nare ervaringen.
Op mijn bevalling op zich kijk ik niet vervelend terug. Pas daarna begon de ellende. Nachtmerries heb ik gelukkig nooit gehad. Lijkt me heel vervelend!!!
Mijn bevalling was ook heel heftig. 42 uur over gedaan. Uiteindelijk ook ruggenprik, maar kreeg later beenweeen. De ruggenprik hielp daar niet tegen. Op einde moest ik nog 88 minuten persen, maar van de tijd weinig gemerkt toen. Was blij dat ik eindelijk wat kon doen en dat het einde in zicht was.
Wat heftig. Ik heb bij mijn eerste kindje ook veel stress gehad voor en tijdens de bevalling. Was de eerste weken ook best moeilijk. Bij de tweede kwam die zelfde angst tegen de tijd dag ik moest bevallen weer bovendrijven, gelukkig ging het toen allemaal beter.
Pff wat heftig meid! Snap het wel hoor dat je daar nachtmerries van kreeg. Hier ging het bij de eerste ook helemaal niet zo lekker, zag erg tegen de tweede bevalling op, maar uiteindelijk zou ik die zo nog een keer overdoen!