Ik ga dit nooit meer mee maken.

Mijn baby is bijna 1. Zeg ik dat nou echt? Ja het is echt zo. Mijn laatste baby is bijna 1 en dat betekent dat ik dit nooit meer ga meemaken. Ik zal nooit meer een baby hebben, nooit meer een kraamweek, nooit meer een eerste lachje. Ook al heb ik het vier keer mogen mee maken, iets wat natuurlijk echt geweldig is en waar ik heel erg dankbaar voor ben, dringt het steeds meer tot me door dat dit echt de allerlaatste keren zijn. En stiekem doet dat me meer dan ik had verwacht.

Een nieuwe kans voor de laatste keer.

Tijdens de zwangerschap van Lauren nam ik heel erg bewust afscheid van alle momenten. Hoewel de zwangerschap niet makkelijk was, genoot ik er wel heel erg van. Ik maakte alles heel erg bewust mee, de eerste schopjes, de eerste echo, de eerste ( oke en tweede en derde) zwangerschapstest. Ik zweef letterlijk rond op een roze wolk, al helemaal toen ik hoorde dat we een meisje kregen. Toen de zwangerschap achter de rug was en ik het na een droombevalling kon afsluiten, voelde het ook echt goed zo. Het was allemaal afgesloten en ik had niet het idee dat ik nog wat miste. Ook in de maanden daarna genoot ik ontzettend van ons kleine meisje en haar grote broers.

Nu weten jullie vast allemaal wel dat we nog een prachtige verrassing kregen. We mochten het namelijk allemaal nog eens meemaken toen we ons vierde kindje kregen in de vorm van Sarah. Hoe bewust ik met de zwangerschap van Lauren bezig was met afscheid nemen van alle fases en het genieten van alle dingen die ik nooit meer mee zou maken, zo vloog deze zwangerschap voorbij. Soms had ik wel eens van die geluksmomentjes, bijvoorbeeld als we weer een prachtige echo achter de rug hadden of als ik haar zo duidelijk voelde schoppen. Maar dat ik er niet zo bewust mee bezig ben geweest vind ik achteraf wel jammer en daar voel ik me ook best wel schuldig over.

En nu? Nu is het eerste jaar voorbij.

Nog heel eventjes en dan is die lieve kleine baby alweer 1 jaar oud. Wat is dat eerste jaar ontzettend snel omgevlogen! Ik weet nog wel dat ze zes maanden oud was en ik me helemaal niet kon voorstellen dat ze niet voor altijd zo’n kleine baby zou blijven. Ook dit eerste jaar was een jaar van mijlpalen. Maar veel moeders met meerdere kinderen zullen het wel herkennen, bij je eerste keer is elke mijlpaal heel groot en sta je ook overal bij stil. Ik weet nog dat Maxim voor het eerst een paar stapjes zette, nou het werd uitgebreid gedeeld op social media en ik heb geloof ik meteen mijn vader gebeld. Terwijl het met de kinderen die daarna kwamen toch ietsje minder bijzonder leek te zijn? ( nu kwam dat ook omdat Maxim gewoon pas heel laat kon lopen hoor, maar goed)  Ik heb het gevoel dat ik er bij Sarah door alle drukte die een gezin van vier met zich meebrengt, toch minder bij stil heb gestaan. En nu is ze bijna 1 en heb ik daar best spijt van. Want ik ga dit nooit meer meemaken.

Dag baby.

Ik zal nooit meer een baby hebben, nooit meer een kraamweek, nooit meer een newborn voeden en nooit meer bevallen. Ik zal nooit meer een eerste lachje zien, een eerste hapje geven of een eerste knuffel krijgen. Ik dacht dat ik er klaar mee was na Lauren, maar hoe prachtig is het dat we dit nog eens hebben mogen meemaken. Dat we gewoon nogmaals zo’n prachtig cadeau mochten krijgen en al die prachtige momenten nog eens mochten beleven?  Maar Sarah is echt ons laatste kindje. Het is niet dat ik nooit meer een baby zou willen en nooit meer zwanger zou willen zijn, maar ons gezin is compleet en we zijn klaar voor de volgende fase. Dat betekent dat we voor altijd afscheid gaan nemen van de babytijd. Maar gelukkig gaan we nog zoveel mooie momenten meemaken! De eerste stapjes, de eerste woordjes, de eerste keer naar school en de eerste keer fietsen. Nee, die babytijd krijgen we niet meer terug, maar het is goed zo. We zijn er klaar voor!