Ken je dat? Dat je af en toe wel eens vergeet dat je kinderen van jou zijn? Dat je af en toe denkt, huh? Heb ik die echt gemaakt? Ohh SHIT! Ik ben echt moeder! Ik ben al bijna 6 jaar moeder en toch komt het af en toe wel eens voor dat ik naar mijn kinderen kijk en denk: ‘ Zijn ze nou echt alledrie van mij?’ ‘Hebben ze echt alledrie in mijn buik gezeten?’ Soms vind ik het zo gek dat het echt mijn kinderen zijn. Ik bedoel maar, ik en moeder? Is dat wel verantwoord? Jongens ik ben zelf nog af en toe een kind! Dat komt toch nooit goed?
Ohjaaa! Ik ben moeder!
Nu weet ik niet of of dat gewoon aan mij ligt hoor. Ik vergat in mijn zwangerschap ook regelmatig dat ik zwanger was en dan schrok ik me weer dood als ik in de spiegel keek en ik ineens letterlijk 20 kilo zwaarder was. Dat ik mezelf weer eens door een smal kiertje probeerde te wurmen en me toen ik half klem zat ineens bedacht van : ‘Ohh verrek! Ik ben zwanger!’ Of ook leuk, dat je dus continue die buik stoot omdat je steeds vergeet dat hij er zit. ( En hij gewoon errug imposant was)
Nou nu ik moeder ben is dat dus gewoon helemaal niets veranderd. Op sommige ochtenden word ik wakker en terwijl ik nog slaperig in mijn ogen wrijf, draai ik me nog een keer om, trek de dekens op tot aan mijn kin en besluit ik gewoon even lekker te blijven liggen! Meestal is dat het startsein voor de jongens om onze kamer binnen te rennen en op ons en ons bed te gaan springen. Nou dan dringt de realiteit snel genoeg tot je door hoor!
Maar bovenal vind ik het gek om me voor te stellen dat ik die drie kinderen samen met Richard gemaakt heb. Dat zij dat waren die mij 9 maanden lang schopjes gaven en me zere ribben plus een heleboel extra eetlust bezorgden. Vooral bij Maxim vind ik het heel gek om te bedenken dat hij nog maar 5.5 jaar geleden elke avond op mijn buik lag te slapen en dat zijn kontje dan precies in mijn hand paste. Of bij Floris, dat hij met 8 maanden al boven op de tafel klom en nog voor zijn eerste verjaardag alle deuren steeds openmaakte. Of bij Lauren, dat zij al die kleine iniminie kleertjes ooit paste.
Tja, ik ben moeder! Hoewel ik mezelf af en toe wel even moet knijpen, want ik en zoveel geluk? Dat kan toch niet?
11 comments
Ik herken dat gevoel zeker! Het blijft een bijzonder wonder… het moederschap.
Nee ik herken dit eigelijk niet zo. Alleen als wij een kindloos weekend hebben dan wil ik zondag nog wel eens denken ohja we hebben nog een kindje die vandaag thuis komt, helemaal vergeten!
Haha ja dat heb ik ook weleens. Met name als Naomi dan uit logeren is en je gewoon langer in je bed kunt liggen dan 7 uur. Dat je herrie kunt maken als je de trap oploopt.
Ik heb er pas een en ik vergeet het ook regelmatig. Niet dat ik hem echt vergeet maar ik denk er bijvoorbeeld niet over na dat hij niet mee kan anar die escape room
Zeker herkenbaar. Soms geloof ik gewoon niet dat ik zo’n mooi gezin heb. Zeker omdat het ook zo snel gaat. Ik weet nog als de dag van gister dat ik ontdekte dat ik voor het eerst zwanger was. En nu al weer 5 jaar verder en twee prachtige kinderen.
Haha, voor mij best heel herkenbaar! Dacht dat het aan mij lag.. Baby van ruim 5 maanden oud en na al die tijd denk ik nog wel eens: Wow hè! Dat hebben wij gemaakt en hij is nog echt van mij/ons ook! 😉
Haha, ik herken het nu in mijn zwangerschap. Dan is het (soms!) even rustig in mijn buik en dan begint ze ineens weer te bewegen en denk ik ‘he die rot darmen’ en dan ‘ooh nee, baby ?’. Dus dat zal straks vast ook wel herkenbaar blijven ?.
Haha ja dit heb ik ook wel eens. Vergeet nu ook vaak dat ik zwanger ben en dan denk ik: wat is mijn buik toch opgezet haha
Ja herkenbaar! Helemaal omdat hij zich zo ontwikkeld, zo bijzonder!!
Haha Ohja exact hetzelfde heb ik ook heel vaak. Soms ongelofelijk dat ik gewoon twee kids heb rondlopen 🙂
Mooi! Ik voel dit vooral bij mijn oudste van tien, zij is alweer zo groot aan het worden… Laatst zei ze dat ze het zo leuk vind dat ik nog maar 40 ben als zij 18 is. Dat vind ik ook een gek idee… Over 8 jaar al!