Ik ben dankbaar voor onze vrijheid.

Het is bevrijdingsdag. Een dag waarop we stil staan bij iets dat voor ons tegenwoordig eigenlijk heel erg normaal is. Namelijk het feit dat we in dit land gewoon vrij zijn. Iets wat voor ons zo ontzettend gewoon is, maar voor anderen iets wat ontzettend ver weg is. Schrijnende beelden zie je op het nieuws van kinderen die nauwelijks ouder zijn dan mijn kinderen. Kinderen zonder huis, zonder eten, maar met zoveel zorgen.

Vandaag wil ik er even bij stil staan hoe dankbaar ik ben voor onze vrijheid.

Ik ben dankbaar voor onze vrijheid.

Iets wat nooit meer zou mogen gebeuren.

In 2009 bracht ik met mijn toenmalige klas een bezoek aan het voormalig vernietigingskamp Auschwitz. Een belevenis die toen heel veel indruk op me maakte en waar ik nu nog vaak aan terug denk. miljoenen mensen, mannen, vrouwen en kinderen zijn daar afgeslacht.. Vergast alsof ze niets waard waren, verbrand als afval. Met tranen in mijn ogen keek ik naar een muur vol met fotos van kinderen, kinderen met rode ogen van het huilen, een angstige blik voor wat er komen gaat. Nog word ik misselijk als ik er aan terugdenk. Dit had niet mogen gebeuren en het zou nooit meer mogen gebeuren.

Maar toch gebeurd het nog, elke dag.

Als je in een land als Nederland woont, een land waar het vrede is en waar je niet bang hoeft te zijn, is het makkelijk om je ogen te sluiten voor mensen die het minder goed hebben. Kinderen die even oud zijn als die van mij leven ergens anders op deze wereld in angst, zonder eten, zonder drinken, soms zelfs zonder familie, helemaal alleen.

We roepen met zijn allen zo hard dat er nooit meer zoiets mag gebeuren in de wereld, maar sluiten onze ogen voor alles wat er in de wereld gebeurd. In Syrie komen kinderen om van de honger, in Noord Korea zitten mensen in martelingskampen en in bepaalde landen in Afrika worden kindsoldaten ingezet om mensen af te slachten. In wat voor wereld leven wij?

Wees dankbaar voor je vrijheid.

Ik zag gister een vraag voorbij komen op twitter. Er werd gevraagd waar mensen dan aan denken tijdens die twee minuten dat we stil zijn om de oorlogslachtoffers te herdenken. Het is voor mij generatie gewoon heel moeilijk indenken hoe het is om in oorlog te leven, omdat wij dit niet meer meegemaakt hebben en dat door de mensen die hun leven gaven, ons land nu vrij is.

Ik dacht tijdens die twee minuten aan de slachtoffers van de oorlog, ik hield al die foto’s van kinderen in gedachten en dacht aan al die mensen die amper nog hoop hebben dat ze ooit vrij zullen zijn.

Toen ons volkslied klonk, liet ik een traan, niet uit verdriet, maar uit dankbaarheid. Ookal heb je misschien niet zoveel, we hebben hier altijd nog het geluk dat we vrij zijn, iets wat misschien niet zo vanzelfsprekend is als het lijkt.