Hoe voelde je je toen je erachter kwam dat je klaar was om moeder te worden? Die vraag kreeg ik laatst toen ik naar input voor blogs vroeg en ik vond het meteen een hele leuke vraag! Want hoewel ik het destijds wel heel erg zeker wist, heb ik er gewoon nooit zo bij stil gestaan waardoor ik dat dan precies wist. Ik was natuurlijk nog heel erg jong toen ik moeder werd, maar toch wist ik ontzettend zeker dat ik graag moeder wilde worden. Hoe ik dat dan wist? Dat vertel ik je in deze blog!
Ik was net 16.
Ik weet niet zo goed goed wanneer ik precies dat gevoel kreeg. Toen ik 16 was en misschien ook wel eerder, was er een serie op tv, genaamd Tienermoeders. Hierin volgde een programma hele jonge moeders tijdens hun zwangerschap en bevalling. Ik vond het toen zo ontzettend gek dat er meisjes van mijn leeftijd waren die zwanger waren en zelfs gewoon kinderen kregen. Ik wilde op dat moment juist niets liever dan gaan studeren, daarna werken en daarna ooit wel eens kinderen. Misschien…. Maar toen was ik ineens overtijd, op mijn zestiende en ik kon niets anders doen dan huilen en huilen. Ik vond het zo ontzettend eng en ik wilde gewoon echt niet zwanger zijn. Wat kon ik een kindje nou bieden? Ik woonde niet meer thuis, ging nog naar school, moest geopereerd worden ergens aan en wilde net gaan kijken voor een bijbaan.
Gelukkig bleek ik na een test niet zwanger te zijn en dat voelde als een enorme opluchting. Maar ergens, heel diep van binnen voelde ik een klein kriebeltje. Al stopte ik dat snel heel erg ver weg!
3 jaar later.
Drie jaar later was alles heel anders. We werkten beide (bijna) fulltime, waren bezig een huis te kopen en het leek alsof iedereen in onze omgeving ineens zwanger was. Maarja, ik was negentien, dus het is belachelijk toch om dan voor een kindje te gaan? Maar de redenen waarom niet veranderden in redenen waarom wel en al snel had ik een positieve test in mijn handen.
Ik weet niet precies wat dat gevoel nou was, dat ik er klaar voor was om moeder te worden. Bestaat dat gevoel eigenlijk wel echt? Of is dat gewoon grote onzin? Bij mij voelde het zo: Ik had elke keer kriebels als ik aan een baby van ons tweetjes dacht. Alle andere dingen leken ineens onbelangrijk en ik kon aan niets anders meer denken. Ik wist zeker dat onze relatie goed genoeg was om dit aan te kunnen en had het idee dat het alleen maar sterker kon worden.
Ben je er ooit echt klaar voor?
Ik heb het wel vaker gezegd, als ik nu terugkijk had ik beter kunnen wachten. Niet perse omdat ik toen geen goede moeder was of omdat ik nog jong was, maar wel omdat ik nog zoveel dingen had willen doen voordat ik moeder werd. Ik had bijvoorbeeld heel graag een studie willen afmaken, of wat meer van de wereld willen zien.
Maar aan de andere kant. Volgens mij ben je er nooit 100% klaar voor. Als ik naar Floris kijk, we hebben best wel een tijdje moeten wachten voor ik zwanger werd van hem en toen het eindelijk lukte, kwamen de ‘ojeeeee’ gedachten. Haha!
Herkennen jullie mijn verhaal een beetje? Wanneer had jij het gevoel dat je er klaar voor was om moeder te worden?
