Hoe leuk is het om een kind van een blogger te zijn?

‘Oh! Jouw kinderen boffen maar! Ze krijgen altijd alles!’ is iets dat ik vaak te horen krijg. Kinderen van Bloggers hebben het maak makkelijk. Ze krijgen stapels speelgoed, krijgen uitnodigingen voor pretparken en het regent gratis kleding. (denkt iedereen) Maar is het eigenlijk wel zo leuk om een kind van een blogger te zijn? Hoe zit dat eigenlijk met privacy van je kinderen en waar schrijf je wel of niet over? Ik vertel vandaag hoe ik hiermee om ga.

Hoe leuk is het om een kind van een blogger te zijn?

Het is steeds meer een ‘ding’, de online privacy van je kinderen bewaren. Nu hield ik me daar om eerlijk te zijn nooit zo mee bezig voordat ik een blog had. Ik heb facebook heel goed afgeschermd en instagram stond op prive, maar verder hield ik er niet zo heel erg veel rekening mee wie de foto’s van mijn kinderen zouden kunnen zien. Toen ik een blog begon, zag ik het gewoon als een soort online dagboek waarbij ik leuke fotoblogjes kon schrijven die ik later dan terug kon kijken. Hoewel ik nooit een overload aan foto’s van mijn kinderen plaats, plaats ik wel foto’s waar ze herkenbaar op staan. Bij elke foto denk ik: ‘Zouden ze het later leuk vinden om deze foto van zichzelf te zien? Of zouden ze zich er voor schamen?’ Denk ik dat eerste, dan plaats ik hem. Denk ik dat het tweede het antwoord zou zijn? Dan plaats ik hem niet. Ik heb ook wel eens foto’s van ze geplaatst waar ik achteraf geen goed gevoel bij had en die heb ik toen ook weer verwijderd.

Persoonlijke informatie?

Nog zo’n dilemma is de persoonlijke informatie die je over je kind op internet zet. Ik ben me ervan bewust dat ik best wel veel deel. Maar ik denk wel altijd goed na voordat ik iets plaats en als ik twijfel dan overleg ik altijd met Richard. Om als voorbeeld te nemen, ik heb het afgelopen jaar een heleboel blogs geschreven over het speciaal onderwijs waar mijn zoon Maxim naartoe gaat. We hebben hier zelf best wel moeite mee gehad en na veel nadenken besloot ik erover te schrijven. Er bestaat veel onduidelijkheid over het speciaal onderwijs en altijd als ik mensen vertel dat Maxim naar het speciaal onderwijs gaat, dan vragen ze wat er dan ‘mis’ met hem is. Ik merk dat mensen vaak denken dat een sbo basisschool vol zit met agressieve kindjes die de hele dag van alles slopen en brutaal zijn. Dus door mijn verhaal te delen wilde ik de andere kant laten zien en ik ben nog steeds blij dat ik dat gedaan heb. Want ik krijg nog regelmatig mails van ouders met vragen over het sbo en de weg er naartoe.

Toch zijn er ook genoeg dingen die ik niet zou delen. Ik zou bijvoorbeeld nooit online vertellen dat hij gepest word, of dat hij continue in zijn bed plast ofzo ( gebeurd gelukkig ook niet, maar even als voorbeeld) Dingen waar mijn kinderen echt mee gepest kunnen worden of waarvoor ze zich later zouden kunnen schamen deel ik niet.

Ook als ze ziek zijn deel ik dat niet altijd. In december heeft Lauren een hele tijd in het ziekenhuis gelegen en ik heb er toen bewust voor gekozen om er geen foto’s van op social media te delen. Oké, ik deelde wel een paar foto’s, maar ze stond hier eigenlijk vrijwel onherkenbaar op. Dit deed ik niet omdat ik zelf zulke foto’s niet fijn vind om te zien. Maar ook omdat ik gewoon alleen maar leuke foto’s van ze wil delen. Toen alles voorbij was heb ik er wel een stuk over geschreven, maar dat was meer omdat ik er zoveel vragen over kreeg en omdat ik het zelf ook even kwijt moest.

Herkenbare foto’s.

Er zijn een heleboel mamabloggers en de ene mamablogger plaatst wel herkenbare foto’s, de andere niet en weer een ander plaatst helemaal geen foto’s van haar kinderen. Ik heb ervoor gekozen om wel foto’s van mijn kinderen op mijn site te plaatsen, maar plaats meestal maar één foto per artikel en dat zijn dan meestal gewoon echt leuke foto’s van ze.

Nu moet ik zeggen dat het de laatste tijd steeds meer een ding voor mij wordt. Want wil ik ze wel zo herkenbaar op internet? Er zijn een heleboel mensen die mijn blog lezen en ik word regelmatig herkend of aangesproken op straat. Nu vind ik dat al ongemakkelijk, maar ik kan me voorstellen dat dat als kind helemaal niet leuk is en dat het raar is om aangesproken te worden op het werk van je moeder. Dus ik plaats bewust steeds minder van de jongens. Minder dingen over hun en minder foto’s.

En al die dingen die ze krijgen?

Mijn kinderen krijgen niet zoveel, domweg omdat ik heel veel weiger. Ik krijg regelmatig verzoekjes voor speelgoedreviews, maar ten eerste ben ik geen reviewblog, dus die dingen worden niet zo heel geweldig gelezen. Maar ten tweede vind ik het gewoon echt niet nodig dat ze enorme stapels speelgoed hebben. Ook wil ik niet dat ze denken dat ze altijd alles maar kunnen krijgen en dat alles gratis is. Dan neem ik ze liever mee naar de winkel waar ze iets mogen uitzoeken en waar ze zien dat er voor betaald moet worden. Soms komt het wel voor dat ik iets aangeboden krijg wat ze nodig hebben ( bijv nieuwe schoenen of kleding) of iets dat ze graag willen hebben en dan zeg ik er geen nee tegen. Maar ze krijgen dus maar heel sporadisch iets.

We gaan wel regelmatig naar pretparken. Maar dit betaal ik eigenlijk altijd zelf. Je hebt namelijk een heleboel sites met kortingscodes zoals e-kortingscode waar ze bijvoorbeeld een groupon kortingscode en een hema kortingscode hebben.

Heel veel herinneringen!

Wat dan wel heel erg leuk is en waarom ik dus deels ook ooit begonnen ben met bloggen, is dat ik zo heel makkelijk een heleboel herinneringen kan teruglezen. Zoals bij deze zwangerschap bijvoorbeeld schrijf ik bijna elke week een update en zo kan ik wanneer ik er de behoefte aan heb, alles nog eens teruglezen. Het lijkt me leuk om over een tijdje een keer alle persoonlijke blogs uit te printen zodat ik een soort mega herinneringen boek heb!

Wat vind jij over bloggen over je kinderen? Moet dat gewoon kunnen en moet je dan ook alles kunnen vertellen? Of heb je liever helemaal niet dat kinderen op internet komen? Ik ben heel benieuwd!