En daar keek ik stiekem toch naar uit. Want het is goed zo. We hebben allemaal veel geleerd, we zijn gegroeid en dichter tot elkaar gekomen. Maar ik snak nu echt weer naar het normale leven. Waar ik Pepijn en Philou ‘s ochtends bij de poort gedag zwaai en lekkere pruldagjes heb alleen met Hugo. En ze dan ‘s middags weer ophaal en er een bende vriendjes en vriendinnetjes meekomen die koekjes en ranja eet om vervolgens m’n hele huis weer op de kop te zetten. Dat ik weer met vriendinnetjes op het terras wijn kan drinken. Met Ivo een hapje kan gaan eten en alle goede gesprekken kan inhalen, die er door de drukte zijn ingeschoten. Maar oké, die thuisscholing is dus ook klaar. En daar wilde ik toch even een blog aan wijden.
Een goede start
De eerste week kregen we nog weinig huiswerk vanuit school. Dus gingen we zelf aan de slag met leuke creatieve opdrachten. Het voelde echt als een cadeautje en het was gezellig. Tuurlijk was er de stress rondom Corona. Samen met de kinderen keken we iedere avond het jeugdjournaal. Ivo werkte (veel) door buiten de deur. Het was natuurlijk ontzettend fijn dat ik gewoon thuis ben en me volledig kon concentreren op de kinderen. Dus wij zaten lekker in onze bubbel. De kids waren enthousiast en plakten alle ramen vol met hun mooiste creaties. En Hugo deed vrolijk mee.
En toen bleek dat dit wel even zo ging duren.
Teams, Junior Einstein en de padlet waren nieuwe huiswerktermen en het werk werd een stuk serieuzer. Voor Pepijn. En dat was precies de spagaat waar ik ineens in kwam te zitten. Philou had een hoop knutselwerkjes die alleen maar “leuk” waren om te doen en Pepijn moest aan de bak met spelling en taal. En dat vind hij lastig. Heel lastig. Dus werd hij boos dat Philou niet echt huiswerk had. Daarnaast rende Hugo ook nog eens rond en vroeg logischerwijs ook aandacht. Wat heb ik me vaak in drieën willen delen. Zodat ik iedereen de aandacht kon geven die ze wilden en nodig hadden. Maar ik was maar alleen en geen superwomen. Uiteindelijk heb ik voor Philou ook zelf wat moeilijker werk bedacht met lezen en schrijven. Gelukkig kreeg zij naderhand ook wat meer lessen op de computer, waardoor het toch voor haar ook meer voelde als huiswerk. De balans was weer terug en we hadden ritme en routine.
En zo hebben we het een tijdje goed gered. De oudste twee aan het werk en een spelende Hugo. En ik heen en weer rennen tussen de drie om dingen uit te leggen, snoeten te poetsen en eten en drinken in een contante stroom aan te leveren. Mijn god zeg, wat hebben ze veel gegeten in deze periode. Uiteindelijk hebben Pepijn en ik beide heel veel geleerd in deze periode. De spellingsregels zitten er nu eindelijk redelijk in en zn schrift is echt aanzienlijk verbeterd. Maar dat is niet het enige. We hebben ook veel geleerd over elkaar. We hebben leren samenwerken terwijl we veel van elkaar verschillen. Hij is een motortje die op gang moet komen en ik sta gelijk in de zesde versnelling. Ik moet hem de tijd gunnen en hij moet soms ietsje meer opschieten. Ook heeft hij geleerd dat mama niet alles weet en alles kan, maar dat we het altijd samen kunnen uitzoeken. En dat we het na ruzie altijd weer bijleggen. Een waardevolle periode met de nodige frustraties maar ook zeker inzichten.
Voor de helft naar school
Wat was ik blij! Weer een beetje ademruimte voor mezelf. Tenminste dat dacht ik. Man, wat viel dat tegen. De routine viel weg en chaos kwam ervoor in de plaats. Ineens waren de kids niet meer te porren voor thuisscholing. Ze gingen toch weer naar school? Dus dat voelde elke keer weer als het lopen van een marathon. Een dikke strijd en kruipend over de finishlijn. En naast dat schoolwerk startten alle buitenschoolse activiteiten ook weer op. Maar op andere plekken, andere dagen en andere tijden. Succes Céline met dit moordende schema. Het maakte de chaos compleet. Zie je het voor je? Overdag huiswerk maken, tot er eentje de handdoek in de ring gooide (meestal ik). En daarna turnen, freerunnen en Mad Science op één dag waardoor ik om 21.30 uitgeput eindelijk eens op de bank kon ploffen. Een gemiddelde vrijdag in semi Corona lock down.
En nu zijn we op de laatste dag
En ben ik blij en gelukkig. Blij dat het over is, maar ook blij dat we het samen gedaan hebben. Dat we gegroeid zijn, we geleerd hebben en elkaar nog steeds heel leuk vinden. Ik ben trots op mn kindjes voor de flexibiliteit die ze getoond hebben. Elke dag weer. En ik ben ook heel erg trots op mezelf. En ook trots op jou. Want we hebben het allemaal gedaan. Sommigen nog met een baan erbij. Ook al ging het niet zonder slag of stoot en heeft iedereen waarschijnlijk ook de minder mooie kanten van zichzelf laten zien. Het hoort erbij. Perfectie bestaat niet. Maar we hebben het maar wel mooi geflikt.
Zo… en mag dan nu weer het normale leven beginnen? Ik pak vast een wijntje om het te vieren.
Vond je het leuk om deze blog te lezen? Volg me op instagram voor nog meer mooie foto’s en leuke verhalen.
