Het verlies van mijn moeder.

Het is inmiddels alweer April, een maand waarin het doorgaans weer beter weer word, iedereen weer naar buiten komt en heerlijk geniet van de aankomende zomer. Toch kijk ik altijd erg tegen April op, het is namelijk de maand die voor mij gelijk staat aan het verlies van mijn moeder op 26 April 2011.

Mijn moeder, mijn broertje en ik.

Deze datum voelt nu heel moeilijk, maar een jaar lang is 26 April een hele bijzondere datum voor mij geweest, het is namelijk de datum dat ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had en voor mij het begin van een nieuw wonder aankondigde, de zwangerschap van Maxim. Wie had ooit kunnen weten dat het een jaar later zo’n gitzwarte dag zou zijn?

Toch kwam haar overlijden niet als een verrassing. Zoals de meeste mensen die mij kennen wel weten, was mijn moeder manisch depressief en kende ze zowel hele goede als hele slechte periodes. In de periodes dat het goed ging was ze een superlieve moeder en in de 4 maanden dat ze van Maxim heeft kunnen genieten ook een hele lieve oma. Helaas werden de periodes dat het goed ging, flink overschaduwd door de periodes dat het echt heel erg slecht ging en was de wereld voor haar een donkere nare plek waar een zwarte wolk met angsten boven hing. In zo’n periode besloot ze vaak dat het leven voor haar geen zin meer had. Soms kwam ze zelf nog bij zinnen, andere keren had ze er hulp bij nodig.

De laatste week moet zo’n gitzwarte periode voor haar zijn geweest, ik zal nooit weten hoe ze zich gevoeld heeft omdat ik ontzettend boos was dat ze niet gewoon ‘normaal’ kon zijn. Niet gewoon een normale oma die met haar kleinkind kwam spelen en niet gewoon een normale moeder die tijdens mijn zwangerschap over haar zwangerschappen had verteld. Volkomen onterecht natuurlijk, want hoe erg ik het ook vond en hoe kwaad ik ook was, ze was ziek.. En kon niet zoveel aan die donkere gedachtes doen.

1 van de weinige foto’s die ik van Maxim en mijn moeder samen heb. Hier was ze samen met mijn oma bij ons op visite.

26 april 2011 was een prachtige zonnige dag! Maxim was bijna 4 maanden en ik genoot van het leven als moeder en alles er omheen! Totdat we om 7 uur dat vreselijke telefoontje kregen. Het was haar gelukt…

Ik ga me verder niet teveel uitweiden over hoe ze het precies heeft gedaan, maar het was geen leuke manier en toen ik haar weer zag leek ze niet meer op mijn moeder en kon ik geen afscheid nemen.

De maanden daarop gingen in een roes voorbij. Je zou verwachten dat je haar bij grote dingen zou missen, maar het zit juist in de kleine dingen, niet even kunnen bellen als je iets leuks voor haar op tv zit of als je vergeten bent wat ookal weer het geheime ingrediënt van haar spaghettisaus was. Niet kunnen vertellen hoe je dag was of even gezellig samen thee drinken bij de Hema.

Het kost me nu nog steeds moeite om erover te praten. Schrijven gaat makkelijker en zo heb ik talloze brieven aan haar geschreven, variërend van: ‘mam! Ik mis je!’ tot ‘ mama? Ik ben zwanger en ik heb je nodig’.

Ik in de bruidsjurk van mijn moeder, ik vind zulke foto’s altijd heel fijn om terug te kunnen kijken.

Ik zou nog zo graag 1 keer gewoon met haar willen praten, laten zien wat een prachtige kleinkinderen ze heeft en vragen of ze trots op me is. Maar dat kan niet meer… Nooit meer.

Lieve mamma.. Ik weet niet of je het merkt dat je zo gemist word, maar ik hoop dat je op een plekje bent zonder zwarte wolken en waar het leven altijd zonnig is!

Tot we elkaar weer ontmoeten.