Het laatste lied | Hoofdstuk 38 ( het einde)

Epiloog.

Een jaar later.

Met ingehouden adem liet ik mijn microfoon zakken. De zaal was doodstil en ik durfde mijn ogen niet te openen. Zouden ze het goed vinden? Had ik die ene hoge noot wel gehaald? Zachtjes hoorde ik iemand klappen, er volgde nog eentje en voor ik het wist, was de hele zaal aan het klappen en aan het juichen.

Opgelucht ademde ik uit en opende ik mijn ogen. Duizenden mensen riepen mijn naam en juichten dat ze meer wilden. Allemaal waren ze voor mij aan het klappen en massaal riepen ze mijn naam. Een beter gevoel dan dit was er niet.

Lachend bracht ik de microfoon naar mijn lippen en stak mijn hand op.

‘Bedankt allemaal! De avond is nog niet om, ik wil jullie twee hele bijzondere mensen voorstellen. Twee mensen die hun talent aan mij hebben doorgegeven en ervoor hebben gezorgd dat ik nu kan doen wat ik het liefste doe.’

Het publiek juichte en ik keek naast me. Mijn vader liep naar me toe en gaf me een knuffel, waarna hij zijn gitaar op zijn buik draaide en naast me kwam staan.

Daarna keek hij naar de iets achter me, waar een prachtige blonde vrouw het podium op kwam. Een beetje zenuwachtig lachte ze naar me en meteen sloeg ik mijn armen om haar heen.

‘Hoi mam.’ zei ik zachtjes.

Ik gaf haar de microfoon en stak een hand naar haar uit.

‘Lieve mensen, dat daar is mijn vader, Robert Hill! En dit is mijn geweldige moeder! Stacy Rose!’

Iedereen klapte en juichte en ik zag mijn ouders stralen. De eerste noten van een liedje dat we samen hadden geschreven speelden af en samen begonnen we te zingen.

It takes many special qualities

To have a mother like you,

A lot of care and kindness

And understanding, too…

It takes many special qualities

To have daughter like you,

And that’s why you

Are loved so much

Today and all year through.

We knuffelden elkaar en zwaaiend namen ze een plaatsje in achterop het podium, waar ze elkaars hand vastpakten. Afgelopen jaar hadden ze elkaar weer gevonden en ik was ontzettend dankbaar dat ik ze nu allebei in mijn leven mocht hebben.

‘Dan volgen er nu twee van mijn allerbeste vriendinnen, twee hele bijzondere vrouwen met wie ik een herinnering deel die we het liefste willen vergeten, maar die ons ook heel veel sterker maakt.’

Emily en Amy kwamen hand en hand het podium op en zwaaiden naar de duizenden juichende mensen. Met zijn drietjes gingen we naast elkaar staan en zongen we een liedje dat we samen hadden geschreven op de dag dat de rechtszaak een jaar geleden was.

There’s a “miracle” called Friendship,

That dwells within the heart

And you don’t know how it happens

Or when it gets its start

But the happiness it brings you

Always gives a special lift,

And you realize that friendship. . .

Is our very precious gift!

Ze maakten allebei een buiging en namen hun plekje in naast mijn ouders.

De man die daarna zou komen had geen introductie nodig en aan het gejuich van het publiek hoorde ik al dat hij het podium op kwam.

Nog voordat ik iets kon zeggen, hoorde ik hem de eerste noten van ons liedje spelen. Een liedje dat we in het afgelopen jaar samen hadden opgenomen en zelfs nu, maanden na de release, nog steeds in heel veel landen op nummer één stond. Hij pakte mijn hand vast en legde zijn andere hand op de microfoon, waarin we samen begonnen te zingen.

Once in a lifetime to those who are lucky,

A miracle happens and dreams all come true.

I know it can happen, it happened to me,

For I’ve found my “once in a lifetime” with you.

Ik keek op naar het publiek en hoorde ineens een heleboel mensen gillen. Verbaasd keek ik Jonah aan en het kostte me een paar seconden om me te realiseren dat hij op één knie voor me op de grond zat, met een ring in zin handen.

‘Oh Jonah! Jaaa..’

‘Sssst, stil nou even mens, ik wil eerst nog iets zeggen.’

Ik knikte en hield een hand voor mijn mond, terwijl ik mijn best deed om niet te gaan huilen.

‘Liva, toen ik je voor de eerste keek één van mijn liedjes hoorde zingen, was alles wat ik dacht:

‘Wie is dat meisje dat mijn eigen liedjes zoveel beter zingt dan ik?’ Toen je daarna letterlijk voor me op de grond viel, viel ik ook een beetje voor jou en naarmate de maanden verstreken, stal je niet alleen mijn liedjes, maar ook mijn hart.

Inmiddels wil ik niets liever dan de rest van mijn leven samen met jouw zingen en daarom wil ik deze kans aangrijpen.. Tijdens het laatste lied van deze geweldige avond.. Om te vragen of je mijn vrouw wil worden.’

‘Mag ik nu praten?’ Fluisterde ik.

Hij knikte en nog voor hij opgestaan was, riep ik al keihard ‘JAAAAAA’

Terwijl het publiek onze namen riep, zoenden we en schoof hij de ring om mijn vinger.

Met tranen van blijdschap in mijn ogen hield ik mijn hand met de ring in de lucht en bracht de microfoon naar mijn mond.

Ik keek Jonah aan en zei die woorden die afgelopen jaar zoveel voor me betekent hadden.

I’ve found my “once in a lifetime” with you.

 

 

Heeeeel erg bedankt voor het lezen allemaal! Ik heb in de laatste tijd heel erg vaak de vraag gekregen of Het laatste lied ook een vervolg krijgt, maar helaas is dit niet zo. Ik denk dat als ik een vervolg ga schrijven het een beetje langdradig gaat worden en dat is heel erg zonde. Misschien als ik ooit een briljant idee heb, dat er dan een vervolg zal komen. Maar voorlopig laten we het hierbij!

Ik hoop dat jullie allemaal net zo genoten hebben van het verhaal als ik deed tijdens het schrijven van het boek en het lezen van de reacties!

Veel liefs, Tamara