Net zoals alle tijd die we samen doorbrachten, ging ook die dag veel te snel voorbij. Na een hele dag samen door de stad gelopen te hebben, zonder al te veel belaagd te worden door fans, was het alweer tijd om naar huis te vliegen. Hoewel ik op de heenweg mijn ogen uit had gekeken, viel ik op de terugweg doodmoe tegen Jonah aan in slaap. Iets dat best wel jammer was, want als ze ons op het vliegveld af hadden gezet, dan vloog de hele groep direct weer door naar hun volgende bestemming. Gelukkig zou het maar een paar dagen duren voordat ik ze weer zou zien, aangezien we vrijdag allemaal samen zouden optreden bij een concert dat Harold Alpin organiseerde. Jonah had aan zijn manager gevraagd of hij het oké vond dat ik ook mee zou zingen en dat was helemaal prima, zeker omdat Robert Hill me dan ook meteen zou kunnen horen.
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet verschrikkelijk zenuwachtig was. Ik bedoel, de baas van Underhill Records wilde mij zien. Een man die eigenlijk nooit zijn artiesten persoonlijk sprak en waarvan Jonah had gezegd dat hij hem zelfs maar twee keer ontmoet had. Deze man wilde een persoonlijke afspraak met mij omdat hij interesse in mij had. De hele week kostte het me enorme moeite om mijn hoofd erbij te houden en toen mijn moeder vrijdagochtend belde om te vragen of ik ergens koffie wilde drinken, was dat een welkome afleiding.
We hadden inmiddels alweer wat beter contact en het ging echt heel goed met haar. Ze had een klein huisje aan de rand van de stad en zelfs een baan. Ze zag er ontzettend goed uit en alles wat er tussen ons gebeurd was, was vergeten en vergeven. Ik hoopte alleen maar dat ze ja zou zeggen op hetgeen wat ik haar al een tijdje wilde vragen.
Iets te vroeg liep ik bij het koffiezaakje naar binnen en meteen zag ik haar aan tafel zitten. Het was nog steeds gek om te bedenken dat die mooie vrouw die daar zat, een paar maanden geleden nog die afgeleefde, verslonsde alcoholiste was, waarmee ik niet door één deur had gekund.
‘He mam!’ zei ik en ik ging bij haar aan tafel zitten.
‘He Lieverd! Wat zie je er mooi uit! Hoe gaat het met je?’
’Goed! Ik heb het mega druk en ik mag vanavond weer zingen samen met Jonah en de rest van de groep in de grote concerthal!’
Ze klapte in haar handen van enthousiasme en keek me lachend aan.
‘Oh wat geweldig meisje! Ik ben zo ontzettend trots op je! Komt het op televisie? Ik wil er niets van missen!’
Ik lachte een beetje zenuwachtig en pakte iets uit mijn binnenzak.
‘Nou mam.. Dat wilde ik je vragen.. Wil je misschien komen vanavond? Als je het niet wil dan snap ik het heel goed hoor, maar ik zou je er zo graag bij…….’
‘Natuurlijk kom ik gekkie. Wat ontzettend lief dat je het me vraagt! Ik wil niets liever dan mijn dochter horen zingen!’
Zonder iets te zeggen stond ik op, liep ik om de tafel heen en omhelsde ik haar. Het was iets dat ik al jaren wilde doen, maar al sinds ik een kind was niet meer had gedaan. Zonder dat ik het doorhad, stroomden de tranen over mijn wangen en begonnen mijn schouders te schokken.
‘Stil maar meisje..’ Suste mijn moeder me terwijl ze over mijn haren streek.
‘Je hebt geen idee hoeveel dit voor me betekent mam. Mijn hele leven wil ik al niets liever dan dat jij trots op me bent.’
Ze liet me even los en streek de tranen uit mijn ogen.
‘Ik kan niets veranderen aan wat er gebeurd en gezegd is, maar wat ik je wel kan vertellen is dat ik nu heel erg trots op je ben en ontzettend veel van je houd. En ik kan niet wachten op vanavond!’
Ik ging weer zitten en we kletsten net zolang tot de ochtend in de middag veranderde en langzaam weer naar de avond ging. Al snel was het tijd om naar huis te gaan omdat ik me moest omkleden voor het concert. Ik had speciaal voor die avond een outfit gekocht die heel erg uit mijn comfort zone, maar daarnaast wel perfect voor dit concert was. Hij bestond uit een strakke zwarte broek waarin zelfs ik een perfecte kont had ( iets dat volgens Emma heel erg belangrijk was) en een met kant afgezette body die best wel sexy was.
Om zeven uur was ik er helemaal klaar voor en dat was maar goed ook, want ik zag net de auto voorrijden die me kwam oppikken. Onderweg voelde ik een heleboel gezonde zenuwen en toen ik bij het gebouw aankwam, zag ik de hele hordes fans al lopen. Door de chauffeur werd ik door een zijingang naar binnen gebracht naar de backstage ruimte, waar Jonah en de rest al op me stonden te wachten. Hij stond met zijn rug naar me toe te wachten, maar draaide zich meteen om toen Emily me riep.
‘Wauuuw Liva! Wat zie je er geweldig uit! Deze lelijkerd hier boft maar!’
Jonah zijn mond viel open en hoofdschuddend nam hij me in zijn armen.
‘Nou dat wordt niet zingen voor mij vanavond hoor, hoe kan ik me ooit concentreren op de songteksten als ik dit beeld in mijn hoofd heb?’
Ik lachte en gaf hem snel een kus, waarna ik de rest van de groep ging begroeten.
‘Ben je zenuwachtig? vroeg Emily toen ik klaar was.
’Wat denk je zelf? Haha! Niet alleen jullie manager, maar ook Robert Hill zullen vanavond naar me luisteren. Ohja en daarnaast is mijn moeder er! Dat is nog het engste!’
Ze lachten allemaal, waarna we allemaal onze armen om elkaar heen sloegen in een soort van enorme groepsknuffel. Vlak daarna werd Alex omgeroepen, die het publiek meteen in de stemming kreeg. Emily wisselde hem af en backstage hoorde ik hoe het hele publiek al haar liedjes mee zong. Na Emily was ik aan de beurt. Ik zou het liedje zingen dat ik had geschreven toen ik nog bij Skyler was. Eerst had het een beetje gek gevoeld om die liedjes nu weer te zingen, maar ze waren van mij en wat er ook gebeurd was, ze bleven prachtig.
Ik gaf Jonah vlug een kus en liep met mijn nieuwe gitaar het podium op. Eerder had ik al met Emily en Jonah op het podium gestaan, maar nu ik hier in mijn eentje stond, was het toch een beetje overweldigend.
Met twee handen pakte ik de microfoon vast en begroette het publiek.
‘He allemaal! Allereerst wil ik jullie vertellen dat vanavond de eerste keer is dat ik in mijn eentje voor zo’n groot publiek sta. Maar dat is niet alles, want behalve voor jullie, zing ik ook nog voor mijn grote liefde Jonah Gray, één van mijn beste vriendinnen Emily Jones en niet te vergeten.. Mijn moeder!!’
Er steeg een hard gelach op uit de zaal en lachend deed ik mijn gitaar om.
Het volgende liedje heb ik geschreven in een hele lastige periode, destijds dacht ik dat ik die periode nooit te boven zou komen, maar het heeft me juist heel veel sterker gemaakt. Hierbij zing ik, speciaal voor Jonah.. ‘Anything for you!’
I’ll tell it rather simply…
I’ll say it plain and true-
A single thing is all I want
And all I want is you.
There are no other riches,
No treasures or possessions
That ever could compare with you,
My fondest of obsessions.
You are the very air I breathe,
The ration that sustains me.
You’re all my thoughts tied up as one,
The laugh that entertains me.
You’re all that life need ever give,
The maximum that’s due.
If I could ask for anything,
I’d only ask for you.
Een enorm gejuich en applaus steeg op uit de zaal en ik voelde de tranen van geluk branden achter mijn ogen. Ik voelde van achteren een hand om mijn middel en toen ik naast me keek zag ik Jonah, die zo ontzettend trots naar me keek, dat ik mijn hele lichaam warm voelde worden.
Ik hoorde een aantal mensen uit het publiek roepen dat ze ‘Once in a Lifetime’ wilden horen en toen Jonah naar me knikte, begonnen we meteen aan ons liedje.
Samen zongen we drie liedjes, waarna ik afscheid nam en Jonah achter liet op het podium. Helemaal in de wolken liep ik backstage, waar ik zonder op te kijken tegen een enorm brede man aan liep.
‘Sorry!! Ik keek niet uit en.. Oh! Wat?? Neeee! Dit kan niet!’
Ik sloeg een hand voor mijn mond van schrik en keek omhoog in de ogen van een man die ik meteen herkende, een man die op alle foto’s met mijn moeder had gestaan en die weliswaar een heleboel jaren ouder was geworden, maar die nog steeds die jongensachtige uitstraling had.
Hij knikte en stak zijn hand naar me uit.
‘Hoi Liva.. Ik ben Robert Hill en het is een eer om je te ontmoeten. Je hebt geen idee hoe lang ik op dit moment heb gewacht.’
meteen verder lezen? Je koopt het ebook hier!
