Terwijl ik stijf van de adrenaline stond, fietste ik naar huis. Eenmaal daar zag ik dat Emma net weg was, iets dat ik heel erg vond, want ik moest mijn verhaal aan iemand kwijt. Ik moest gewoon aan iemand vertellen wat er net gebeurd was. Ik wilde eerst Jonah bellen, maar besloot dat toch maar niet te doen. Hij zou zich alleen maar zorgen maken en dat terwijl er in feite niets gebeurd was. Hij had een poging gedaan tot iets waar ik niet aan wilde denken, maar het was hem godzijdank niet gelukt.
Maar het bracht me wel op een idee. Als er iemand wat die snapte wat ik had doorgemaakt, was het Emily wel. Emily had in hetzelfde schuitje gezeten en wist vast wel hoe ik me nu voelde. Ik pakte mijn telefoon en zag dat hij nog steeds aan het opnemen was. Een vlaag van opwinding ging door mijn lichaam. Ik had bewijsmateriaal verzameld zonder dat ik het door had! Ik sloeg de opname dubbel op en mailde hem voor de zekerheid ook nog eens naar mezelf, zodat ik hem niet zou kunnen kwijtraken. Daarna tikte ik Emily’s nummer aan en wachtte tot ze opnam. Ze zaten nu in Rome en als het goed was waren ze nog niet aan het optreden, dus kon ze even bellen.
‘He Liva! Hoe gaat het met je? Wat leuk dat je me belt!’
Hoewel ik heel graag even wilde bijkletsen, besloot ik meteen maar te vertellen waarom ik belde.
‘He Em.. Ja het gaat goed.. De reden dat ik bel is niet zo leuk. Heb je misschien heel even?’
‘Oh, ja tuurlijk! Sorry, ik loop even naar een rustig plekje. Er is toch niets ergs gebeurd? Is er iets met Emma?’
Ik ademde diep in terwijl ik tegen de tranen vocht. Ik wilde niet huilen, ik wilde niet huilen om iets dat die eikel geprobeerd had, maar ik kon niet anders. Ik hoorde Emily lopen en uiteindelijk bracht ze haar telefoon weer naar haar oor.
‘Ik ben er weer hoor, zeg het maar, wat is er gebeurd?’
‘Hij heeft het bij mij ook geprobeerd Em.. Het is hem niet gelukt.. Maar ik…’
Ik hoorde haar vloeken voordat ze weer iets kon zeggen.
‘Liva, wat is er gebeurd? Wat heeft hij gedaan? Ben je ver…’
‘Nee.. Hij kreeg de kans niet om zo ver te gaan. Hij probeerde het al twee keer eerder, maar deze keer was hij dronken en.. Oh Emily, ik lag op de grond en ik wist niet meer wat ik moest doen. Het was zo erg.. Ik kon niets tegen hem beginnen.’
Snikkend vertelde ik aan haar wat er gebeurd was, dat hij me tegen de grond hield en dat ik hem uiteindelijk schopte en weggekomen was.
‘Liva… Ik vind het zo erg voor je.. Wat ga je nu doen? Ga je aangifte doen?’
‘Ja, ik denk het wel. Ik was mijn eigen liedjes aan het opnemen toen hij binnenkwam, dus ik heb ons hele gesprek op mijn telefoon staan. Maar ik weet niet of dat genoeg is… ’
Ik hoorde haar heel diep zuchten en ik wist niet of ze nou aan het huilen was of niet, maar ik hoorde dat haar stem een beetje schokkerig werd.
‘Samen staan we sterk. Als jij aangifte doet, dan doe ik het ook.. Al denk ik niet dat het genoeg is, omdat ik niet weet wat er gebeurd is..’
Dat bracht me ineens op een idee.
‘Ik weet iemand bij wie het hem wel gelukt is.. Een minderjarig meisje van zeventien waarmee hij seks heeft gehad en die doodsbang voor hem is door alle vernederingen en mishandelingen door hem.’
‘Een meisje van zeventien?? Hoe komt hij… Verdomme… Die klootzak moet echt aangepakt worden! Dit kan zo niet. Wij zijn volwassenen, maar een kind? Wie weet wat zijn volgende stap is als het zo door gaat?’
‘Eerlijk? Ik wil er niet eens aan denken wat hij nog meer kan doen als hij niet opgepakt wordt. Ik ga straks naar de politie om aangifte te doen. Kan ik op je rekenen?’
‘Ja absoluut Liva. Samen gaan we zorgen dat hier een einde aan komt.’
Opgelucht ademde ik uit.
‘Dankjewel Emily. En ohja, wil je misschien nog wat voor me doen? Wil je het niet tegen Jonah zeggen? Ik wil hem graag zelf vertellen wat er gebeurd is.’
‘Ja, natuurlijk! Ik zeg niks! Heel erg veel succes zo! En bedankt dat je het me verteld hebt.’
We namen afscheid en snel deed ik mijn jas aan, om naar het politiebureau te gaan. Het was al laat, maar ik wist dat ze nog open moesten zijn en toen ik daar aankwam, bleek ik gelijk te hebben. Toen ik zei wat ik kwam doen, brachten ze me meteen naar een kamertje en lieten ze me mijn verhaal doen.
Urenlang praatte ik met twee agenten, eentje die gespecialiseerd was in zedendelinquenten en een andere agent die het bewijs tegen hem zou gaan verzamelen.
Samen luisterden we naar de opname die ik gemaakt had en bij het terugluisteren van mijn angstige stem, kreeg ik een brok in mijn keel.
Ze keken in het dossier en vertelden dat ze al vaker aangiftes tegen hem hadden behandeld, maar dat er nooit bewijs was. Deze keer was dat er wel en bovendien waren er nu drie aanklagers, die hetzelfde verhaal vertelden. Ze gaven nog wel aan dat ze zo snel mogelijk de andere twee verklaringen nodig hadden, maar dat ze daar niet op zouden wachten. De volgende dag zouden ze hem gaan arresteren en mocht hij in hechtenis blijven totdat de andere twee getuigen gehoord waren.
Een enorm gevoel van rust daalde over me heen.
Eindelijk zou er een einde komen aan dit verhaal.
Meteen verder lezen? Je koopt het ebook hier!
