Het laatste lied | Hoofdstuk 28

by Tamara

Waarschuwing. Dit hoofdstuk kan door sommige mensen als heftig worden ervaren.

 

Na die ene middag lukte het me weken niet om een hap door mijn keel te krijgen. Ik werd er misselijk van dat een man als hij, misbruik had gemaakt van een minderjarig meisje. Een meisje dat hem vertrouwde en geen kant op kon, omdat hij haar om zijn vinger gewonden had. Ze had meteen gezegd dat ze geen aangifte wilde doen omdat ze dan weer terug naar huis zou moeten en ergens maakte me dat nog verdrietiger. Ze wilde kennelijk liever dat dit vreselijke misbruik door zou gaan dan dat ze weer naar huis zou kunnen gaan naar haar familie.

Om mijn gedachten te verzetten schreef ik heel erg veel, met als gevolg dat mijn album bijna helemaal klaar was. Ik moest nog een paar liedjes langslopen en perfectioneren, maar dan was ik helemaal klaar. Stiekem was ik best trots op mijn eerste album. Het was persoonlijk, maar toch stond het ook vol met vrolijke liedjes. Allemaal met een hele eigen melodie en een hele eigen betekenis.

Omdat ik gek werd van het opgesloten zijn in de studio en ik Skyler zoveel mogelijk wilde ontlopen, nam ik de liedjes op met mijn telefoon om ze later thuis terug te luisteren en wat aantekeningen te maken met dingen die nog beter moesten. Inmiddels had ik Bella wel weer nodig, want zij was beter in het afstemmen van de muziek en hielp me de puntjes op de I te zetten. Het was wel een beetje gek om haar weer om hulp te vragen, maar ik merkte aan haar dat ze het juist fijn vond om me weer te helpen.

Avond na avond zaten we samen in de studio terwijl we net zolang aan liedjes schaafden tot ze echt perfect waren en ik helemaal tevreden was. Maar die bewuste donderdagavond zei Bella af omdat haar moeder ziek was en ze haar moest helpen. Hoewel ik liever niet het risico wilde lopen Skyler tegen het lijf te lopen, besloot ik toch te gaan. In de laatste weken was hij nooit in de avond aanwezig geweest en hij zou vast deze avond ook niet komen.

Ik zette mijn laptop aan, zette mijn telefoon op opnemen en speelde een liedje af, terwijl ik met mijn kladblok klaar zat om notities te maken. Het was misschien een beetje een gekke manier om het te doen, maar ik vond het heel erg handig om terug te lezen welke dingen ik veranderd had en waarom ik dat had gedaan. Ik zette net het liedje op pauze om een aantekening te maken, toen ik een enorm lawaai uit de hal hoorde komen. Ik opende de deur en keek om het hoekje, waar ik zag dat Skyler en kapotgevallen bloempot weer overeind probeerde te zetten.

Hoewel hij op flinke afstand was, was het overduidelijk dat hij stomdronken was. Hij kon amper op zijn benen staan en zwalkte heen en weer door de hal. Snel sloot ik de deur en dimde de lichten een beetje, in de hoop dat hij gewoon naar zijn kantoor zou gaan en me niet zou storen. Halverwege de hal hoorde ik hem keihard vallen en onder een hoop gevloek stond hij weer op.

Ik sloot mijn ogen en duimde maar dat hij naar zijn kantoor zou gaan, maar de voetstappen kwamen steeds dichterbij en stopten voor de deur. De deurklink ging naar beneden en hij strompelde de studio binnen.

‘He L-Liva, W-Wat doe je h-hier nog zo laat. M-miste je me?’

Ik rolde met mijn ogen en schudde mijn hoofd.

‘Nee Skyler, ik ben gewoon aan het werk. Dus laat me alsjeblieft met rust.’

Ik hoorde iets dat op gegrinnik leek en zag dat hij naast me kwam staan. Voordat ik het wist had hij zijn hand al op mijn schouder liggen, die ik er met een zwaai van mijn hand weer af duwde.

‘Skyler, ik heb al meerdere keren gezegd dat ik hier niet van gediend ben. Laat me alsjeblieft gewoon met rust zodat ik mijn werk kan doen.’

Hij ademde diep in en uit en ik rook de smerige bierlucht die uit zijn hele lichaam leek te komen.

‘Je bent zo mooi Liva.. Ik snap niet wat je bij zo’n ventje als Jonah Gray doet. Wil je niet een echte man zoals ik?’

Weer legde hij zijn hand op mijn schouder en boos stond ik op.

‘Moet ik je eraan herinneren dat Jonah een jaar ouder dan je is? Hij is tweeëndertig.. En niet dat het je wat aan gaat, maar ik ben heel erg blij met Jonah.’

‘Maar hij is er nooit. Ik denk niet dat hij het erg vindt als ik…’

Hij stapte naar me toe en trok hardhandig aan mijn shirt, waardoor er een aantal knoopjes opensprongen. Meteen duwde ik hem weer weg en begon mijn spullen te pakken.

‘Laat me met rust Skyler. Ik meen het.’

Weer lachte hij, maar deze keer op een meer valse manier.

‘En anders?’

Hij sloeg van achteren zijn armen om me heen en hield me stevig vast, terwijl hij zijn handen over mijn lichaam probeerde te laten gaan. Ik stompte met mijn elleboog keihard naar achteren en kwam vol op zijn kin terecht, waardoor hij me meteen los liet. Ik had verwacht dat hij nu wel op zou houden, maar mijn actie had kennelijk alleen zijn woede aangewakkerd. In plaats van dat hij iets van me wilde, was hij nu alleen maar heel erg boos op me.

‘Wel verdomme, jij kreng! Je mag blij zijn dat iemand als ik je deze kans geeft. Zonder mij was je nog tafels aan het poetsen in dat stomme restaurant. Het wordt tijd dat je iets voor me terugdoet.’

Weer kwam hij op me af en deze keek greep hij me zo hard vast, dat ik geen schijn van kans had. Hij was ruim twee meter en ik maar één meter zestig, hoe moest ik nou ooit iets tegen hem beginnen? Hij duwde me op de grond en ontweek mijn trappende benen en mijn armen waarmee ik wild in het rond sloeg.

‘LAAT ME MET RUST!’ gilde ik, terwijl hij zijn hand onder mijn shirt liet gaan. Ineens was ik er helemaal klaar mee, ik zou me niet laten behandelen als al die andere vrouwen. Hij mocht niet het idee krijgen dat het oké was wat hij deed. Ik moest dit doen voor Amy, als het mij lukte om hem te verslaan, misschien zou het haar dan ook lukken. Hij mocht niet van me winnen.

‘ROT OP! Ik ben niet zoals al die andere vrouwen waarmee je dit gedaan hebt. Je zult mij nooit krijgen.’

Hij lachte keihard:

‘Oh dacht je dat? Moet je eens opletten! Ik ben nog lang niet klaar met jou. De enige reden dat ik je zo snel het contract heb laten tekenen is omdat ik dit met je wilde doen. Jonah krijgt altijd al genoeg in zijn leven, maar op deze manier kan ik iets van hem afpakken.’

Ik ademde diep in en spuugde in zijn gezicht, terwijl hij mijn armen nog steeds boven mijn hoofd tegen de grond duwde en ik geen kant op kon.

‘Verdomme! Klerewijf!’ brulde hij en met zijn vrije hand sloeg hij me keihard in mijn gezicht.

‘Wacht maar! Als ik klaar ben met jou, dan zal niemand je meer herkennen, niemand wil je dan meer. Zeker je lieftallige vriendje niet.’

Die woorden gaven me het laatste beetje kracht wat ik nodig had. Ik zette me af tegen de grond en schopte zo hard als ik kon in zijn kruis. Kermend van de pijn liet hij me los en viel hij naast me op de grond. Meteen pakte ik mijn laptop, mijn kladblok en mijn telefoon en ging er vandoor.

Het kon me niet schelen wat ik moest doen.

Ik zou nooit meer met hem samenwerken.

Meteen verder lezen? je koopt het boek hier!

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.