De dagen verstreken en omdat Tony nog niemand anders in plaats van mij had aangenomen, draaide ik gewoon mijn diensten nog. Tenslotte werkte ik grotendeels overdag en niet ’s avonds en miste ik de gezelligheid van het werken met collega’s ontzettend. Daarnaast kon ik het geld ook gewoon goed gebruiken. Mijn voorschot was nog niet bijgeschreven op mijn rekening en ik verdiende voorlopig nog niet zoveel met mijn muziek.
De vrijdag brak aan en in de ochtend hoorde ik mijn oude collega’s al roezemoezen met elkaar over dingen die er zouden gebeuren tijdens mijn afscheidsfeest. Het waren zulke vreemde dingen dat minimaal de helft verzonnen moest zijn, maar het maakte me wel nieuwsgierig naar wat ze allemaal gepland hadden. Ik was net klaar met het terugzetten van de stoelen bij de tafels, toen mijn telefoon ging..
‘Heeee wereldreiziger! Uit welk land bel je vandaag?’
Sinds Jonah zijn vertrek hadden we regelmatig contact met elkaar. Een paar keer per dag stuurden we wat berichtjes over en weer en daarnaast probeerden we om de paar dagen te bellen, iets dat niet altijd lukte door de verschillende tijdszones waarin we ons vaak bevonden.
‘Ik zit nu nog in Ierland, maar het is niet duidelijk of de concerten doorgaan, want het regent hier al een paar dagen zo hard dat ze de openluchthal niet op kunnen zetten.’
Ik herinnerde me dat Emma ook al zoiets had verteld. De hele groep was woensdag al in Ierland aangekomen, maar ze konden niets omdat het hele festivalterrein een grote blubberzooi was en de organisatie de tenten niet eens op kon zetten.
‘Nee! Wat balen zeg! Je vliegt zondag weer door naar Berlijn toch? Je had bijna hier een paar dagen kunnen komen.’
Ik hoorde hem lachen en mistte hem ineens verschrikkelijk. Het was zo gek, we kenden elkaar nog maar zo kort en wisten eigenlijk niets over elkaar. Maar ik kon echt niet wachten om hem weer te zien.
‘Ja, dat had gekund, alleen het regent hier zo hard dat het vliegverkeer ook stil ligt. Het is echt een enorm drama.’
‘Mwehh.. Wat rot zeg! Hoe is de rest van de groep eronder?’
‘De jongens zitten met zijn allen hele dagen op hun hotelkamer te gamen, Em en Lily zijn vandaag wezen shoppen en ik ben maar wat op mijn kamer met mijn gitaar bezig geweest. Ik werk aan een aantal nieuwe nummers maar het wil niet echt lukken.’
‘Haha, stiekem mis je me gewoon heel erg he?’ grinnikte ik.
‘Nou niet eens zo heel erg stiekem hoor. Ik geloof dat ze hier inmiddels een beetje gek van me worden.’ lachte hij.
‘Ik hoop dat we elkaar snel weer zien. Ik ben nu continue aan iedereen aan het uitleggen waarom we geen relatie hebben.’
‘Oh, en waarom hebben we dat dan niet volgens jou?’
Ik probeerde een antwoord te verzinnen, maar ik wist echt niets.
‘Ehh… Was het niet omdat we elkaar eerst beter wilden leren kennen?’
Hij lachte: ‘Ohja… Die onzin reden hadden we he? Nou, als we elkaar de volgende keer als we elkaar zien nog steeds leuk vinden, dan zal ik je officieel vragen of je mijn vriendinnetje wil worden.’
Oké, het was misschien een beetje een vreemde omschrijving, maar toch zorgde hij ervoor dat ik een beetje vlinders in mijn buik kreeg.
‘Ohh! Ik verheug me er nu al op!’ giechelde ik.
Achter me hoorde ik Emma roepen en ik zuchtte dat ik weer op moest hangen.
‘Is goed liefje, we spreken elkaar snel weer! Heel erg veel plezier vanavond!’
Het duurde nog een uurtje voor de zaak open zou gaan en we hadden nog een heleboel dingen die we klaar moesten zetten. Maar na een half uur stuurde Emma me naar de kleedkamers om me om te kleden en wat aan mijn make-up en haar te doen. Toen ik terugkwam, was het cafe onherkenbaar. Overal hingen foto’s van collega’s en ex-collega’s met wie ik de afgelopen jaren had gewerkt en daarnaast was alles versierd met roze ballonnen en slingers. Emma wist dat ik een bloedhekel aan roze had en toen ik haar zag gniffelen, was het voor mij overduidelijk dat zij hierachter zat.
Om acht uur begonnen de mensen binnen te druppelen en werd ik aan alle kanten begroet door mensen die ik soms maar vaag kende. Ondanks dat ze vanavond aan mij gewijd hadden, was de Nachtegaal natuurlijk wel open voor de rest van de klanten. Hoewel ik er niet teveel aan probeerde te denken, was het best een emotionele avond. Ruim drie jaar lang was ik hier dag in, dag uit aan het werk geweest en ook al zou ik niet definitief weggaan en als het druk is hier en daar nog wel wat diensten draaien, voelde het toch raar dat er een einde aan dit tijdperk zou komen.
Ik wilde net aan Emma vragen of er nog iets was waar ik mee kon helpen, toen ik mijn telefoon hoorde trillen.
He liefje! Geniet je een beetje van je avond? Of mis je me veel te erg? 😛
Ik grinnikte en liep naar een gouden plaat met zijn foto aan de wand, waar ik een foto van maakte.
Hoezo missen? Je bent er toch gewoon?
Nee, dat is mijn lelijke tweelingbroer! Ik ben veel leuker!
Lachend stopte ik mijn telefoon weer in mijn zak en liep naar het podium, waar Emma bovenop stond.
‘Héhé! Daar is ze! Goed, mag ik allemaal even jullie aandacht? Zoals jullie misschien wel hebben gezien, hebben we vanavond wat te vieren! Mijn allerliefste vriendinnetje en collega Liva gaat ons verlaten. Nu is dat niets om te vieren, maar de reden dat ze weggaat wel! Ze heeft namelijk een platencontract getekend en gaat het helemaal maken als zangeres!’
Ik voelde dat ik richting het podium werd geduwd en klom erop.
‘Iedereen hier weet vast wel hoe goed deze troela hier kan zingen, maar als afscheid gaat ze nog even een liedje voor jullie allemaal zingen.’
Ik keek haar verbaasd aan:
‘Ben je gek geworden? Ik heb niets voorbereid!’ siste ik.
‘Stel je niet zo aan! Zing ‘Once in a Lifetime maar, die kun je toch dromen!’
Ik rolde met mijn ogen en zag dat Emma weg liep en een microfoon voor me pakte. Ze drukte hem in mijn handen en gebaarde naar Tony dat hij de muziek aan moest zetten. Alle ogen waren op het podium gericht en even was ik zenuwachtiger dan ooit.
Ik sloot mijn ogen en dacht aan de woorden van Jonah: ‘Je hoeft dit niet alleen te doen.
‘Ik blijf bij je. Je kan dit!’
Hoewel hij deze keer niet fysiek bij me was, hielp het me toch een beetje moed te verzamelen. De eerste noten van het liedje waarvan ik zoveel hield begonnen en ik begon te zingen.
Once in a lifetime you find someone special,
Your lives intermingle and somehow you know.
This is the beginning of all you have longed for,
A love you can build on, a love that will grow.
Naar mate ik de woorden zong, ebden mijn zenuwen weg. Ik keek vol zelfvertrouwen het publiek in en zag ineens een enorme grijns op Emma’s gezicht verschijnen. Het publiek begon keihard te gillen en zonder me om te draaien wist ik al wat er aan de hand was. Ik hoorde de klanken van zijn gitaar en niet veel later ook zijn stem. Ik draaide me om en zag het gezicht dat ik in al die weken zo gemist had. Met een lach op zijn gezicht zong hij:
Once in a lifetime you fall in love,
With a girl, and you know that it’s true
I would find your love in any lifetime.
The Good things in life are better with you.
Hij kwam naast me staan en raakte zachtjes mijn hand aan, voordat we samen het laatste stukje zongen.
Once in a lifetime to those who are lucky,
A miracle happens and dreams all come true.
I know it can happen, it happened to me,
For I’ve found my “once in a lifetime” with you.
Het liedje had nog nooit meer betekenis gehad dan nu. Nu hij hier zo voor me stond, wist ik dat het echt was. Het was een liefde waarvan ik nooit had verwacht dat het zou gebeuren, maar nu het zo was, voelde ik me gelukkiger dan ooit.
De laatste tonen van het liedje speelden af en Jonah hing zijn gitaar op zijn rug en legde zijn handen om mijn gezicht. ‘Lieve Liva, wil je alsjeblieft mijn vriendin zijn?’ Hij zei de woorden zo zachtjes dat alleen ik ze kon horen, maar ik denk dat het antwoord voor de rest van de zaal ook wel duidelijk was. Ik knikte en meteen boog hij zich naar me toe en zoende hij me.
En op dat moment kon het me niets schelen dat de hele zaal foto’s maakte en dat de bladen waarschijnlijk weer vol zouden staan met roddels over ons.
Op dat moment was ik dolgelukkig en niemand zou het van me afpakken.
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier.
